De dag dat onze reis begon

10 december 2019. Wat hebben we lang naar deze dag toegeleefd! Vanaf het moment dat we in de zomer van 2018 naar elkaar uitspraken dat we graag op reis wilden als gezin stond ons leven in het teken van deze reis. Naarmate de tijd vorderde, werd die voorbereiding intensiever en gedetailleerder. Wat begon als een wens, eindigde in eindeloze to-do lijstjes en deadlines. Maar wat genoten we! We waren bezig met het heel duidelijk vormgeven van onze droomreis.

We hakten belangrijke knopen door zoals het wel of niet opzeggen van onze baan en het wel of niet verkopen van ons huis. Ook de manier van reizen werd duidelijk. En dus gingen we op zoek naar een huisje op wielen. Geinspireerd door de leuke mensen van 4 op reis kochten we een Landrover Defender 110. Toen begon het pas echt. Meindert is maanden met zijn broer bezig geweest om ons droomhuis te creeeren. Een auto te maken die ons een paar dagen kan voorzien van water en stroom zodat we zelfs in de middle of nowhere ons kamp op kunnen slaan.

En toen was de dag van vertrek daar. Na een week van afscheid nemen met een groots feest, tv opnames, honderden knuffels en afscheidstranen waren we er klaar voor. Toen we middenin de nacht de kinderen wakker maakten om naar Schiphol te gaan steeg daar een luid gejuich op. Onze reis begon! We werden uitgezwaaid door vrienden en familie en liepen toen letterlijk de vrijheid tegemoet. Het stukje door de slurf naar het vliegtuig voel als een overgang van het oude naar het nieuwe onbekende. Je laat het vertrouwde Nederland achter je en het vliegtuig brengt je naar een nieuwe plek. Dat gevoel van uren later op een compleet nieuwe plek uit een vliegtuig stappen vind ik magisch. De temperatuur is anders, de geuren zijn anders, de taal en het geld zijn anders. Je wordt meteen gedwongen om uit je comfort zone te stappen en je aan te passen aan die nieuwe plek. De automatische piloot is uitgeschakeld.

Dat gevoel van uren later op een compleet nieuwe plek uit een vliegtuig stappen vind ik magisch.

Thuis hebben we vaak last van die automatische piloot als dagen en weken met dezelfde structuur zich aan elkaar rijgen en hierdoor de tijd zo snel voorbij lijkt te gaan. Dit is een van de redenen waarom we zo graag uit het syssteem willen stappen. Om onszelf weer even te resetten in een heel nieuwe omgeving waardoor je beter kunt reflecteren op het leven dat je leeft en dus vooral op jezelf 🙂 Reizen kan een heerlijke spiegel zijn want hoe reageer je buiten je comfortzone. We leren elkaar op reis nog beter kennen en dat gaat niet altijd zonder hobbels. Daarover schrijf ik vast nog wel eens een blog 😉

3,5 maand leefden we onze droom en genoten we van het waanzinnige Afrikaanse continent. Van de mensen, de geuren, de landschappen en overweldigende natuur. Toen we zo abrupt naar Nederland moesten door Covid waren we nog laaaaaang niet klaar. We kunnen niet wachten om terug te gaan. 1 maart 2021 it is!

NH nieuws maakte een item over ons vertrek. Kijk het item hier terug

Terug naar Afrika

We gaan terug naar Afrika! Het uitspreken van deze woorden voelt zo lekker. Wat hebben we lang gewacht tot het moment dat we de tickets weer konden boeken. Wat leven we allemaal in een onzekere tijd. Afgelopen maanden zijn omgevlogen. Voor we het weten draaien we weer mee in het Nederlandse leven alsof onze tijd in Afrika slechts een droom is geweest. En hiermee vervallen we ook weer in oude patronen, valkuilen en zijn we veel te vaak veel te druk. Ondanks dat veel sociale gelegenheden niet kunnen worden we meegesleurd in de waan van de dag.

De wekker gaat iedere maandag tot en met vrijdag stipt om 6.00 uur. Meindert gaat uit bed, ik snooze of ben zo dapper om ook uit bed te gaan en zit dan voor ik het weet achter mijn laptop in mijn mailbox. Ik maak de kinderen wakker, vaak net iets te laat waardoor het ochtendritueel toch gehaaster is dan ideaal. En zo rijgen de dagen zich aan elkaar waardoor de tijd zo snel voorbij lijkt te gaan. Het nieuwe ritueel van ’s morgens het ijskoude IJsselmeer ingaan doorbreekt dit gevoel. Voelen dat je leeft. De tinteling door je hele lijf en de zon, regen of wind voelen op je naaktheid. Dat gevoel willen we weer, de regie terug en niet meer afwachten. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde; nu die tickets boeken!

Sinds onze terugkomst in Nederland eind maart houden we de internationale reiswereld nauwlettend in de gaten. Niet zozeer de situatie in Nederland is wat ons bezighoudt maar we kijken met name naar het openen van grenzen en de opstart van het vliegverkeer. Sinds een aantal maanden gaat het in zuidelijk Afrika de goede kant op. Vluchten gaan weer dagelijks, landgrenzen gaan open en ook parken en campings verwelkomen weer gasten. Toen de president van Zuid Afrika aankondigde dat al het internationale verkeer weer welkom was wisten we dat het tijd was. Tijd om onze droomreis te vervolgen.

Waar we vorige keer het plan hadden om in ongeveer een jaar van Kaapstad naar huis te rijden, hebben we deze keer geen eindbestemming en eindtijd. Deze keer kijken we naar de mogelijkheden en baseren we onze beslissingen hierop. Dat het leven niet te plannen is, weten we. Nu we hier door corona zo mee geconfronteerd worden voelen we dit nog meer en worden we gesterkt in ons idee om altijd te kijken naar wat wel mogelijk is.

Het is een interessante weg als je houdt van buiten de lijntjes kleuren dus die hobbels nemen we maar voor lief.

We staan weer in de regelmodus en hebben onze excelsheets en to-do lijsten erbij gepakt. Vorige keer moesten we alles uitzoeken, nu is het een kwestie van opnieuw regelen en afstrepen. Helaas lopen we opnieuw tegen het systeem aan van de leerplicht en worden we waarschijnlijk weer gedwongen ons uit te schrijven. Dit houdt ons nu even bezig vooral omdat we graag de mogelijkheid willen hebben onderweg locatieonafhankelijk werk te doen. Het is een interessante weg als je houdt van buiten de lijntjes kleuren dus die hobbels nemen we maar voor lief.

Gastblog – Met kinderen op wadsafari in Nederland: wát een speciale ervaring!

Voor Takemeto schrijven we regelmatige een leuke gastblog. Deze keer over onze ervaring op de Waddenzee

Wow, wat een ervaring is dat! 72 uur zijn we als gezin ondergedompeld in het prachtige gebied van de Waddenzee. Niet voor niets staat dit ongerepte stukje Nederland op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Natuurlijk kennen we de waddeneilanden, maar de natuur eromheen is minstens zo indrukwekkend. En dat mochten wij een heel weekend lang ervaren.

Het schip gaat zo schuin dat de kopjes van tafel vliegen, maar Fedde (7) blijft stevig staan aan het roer van de 120 jaar oude Tjalk. Tja, we zijn niet echt doorgewinterde zeilers en waren daarom niet voorbereid op het feit dat de kopjes zo van het aanrecht roetsjen. Wat een sensaties zo midden op de Waddenzee. We leven dit weekend met de getijden, zeilen met de wind en krijgen zo een van de tofste ervaringen in ons leven als gezin.

Lees het hele blog op de mooie website van takemeto waar je ontzettend veel leuke blogs kunt lezen over mooie bestemmingen met kinderen.

11 weken thuis – We staan in een tijdschrift!

We staan in een tijdschrift! Hoe cool is dat? In het Flair en Viva zomerboek staat een loeigroot artikel met ons verhaal en heel veel foto’s!

Toen we bijna twee jaar geleden (juli 2018) echt besloten dat we weer een lange reis wilden gaan maken hadden we nog geen idee van de impact op ons leven maar ook op dat van anderen. Eenmaal A gezegd volgden al snel de rest van de letters van het alfabet en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig naar Kaapstad. Eigenlijk sta je steeds in de regelmodus en besef je niet half hoe vreselijk tof het is wat we aan het doen zijn. Als je dan zo’n artikel leest en je eigen foto’s ziet komt dat besef weer binnen.

Het contrast tussen het reizende leven en ons leven nu is groot en dat willen we niet (meer)

Wat ben ik trots op ons. Op Meindert, Anna, Fedde en Ids dat we dit gewoon doen. Want ondanks dat we weer even in Nederland zijn, zitten we eigenlijk nog middenin de reis. Praten we over onze ervaringen. “Weetje nog toen mama, toen die kleine geitjes niet weg mochten lopen en ik de achterpoot vast moest houden”? “Ja, lieve Ids dat weet ik nog. Dat was bij die prachtige Himba mensen”. En zo komen er vaak herinneringen boven.

Tegelijkertijd hebben we het veel over de voortzetting van de reis. We spreken af met mensen die we tijdens de reis ontmoet hebben of met mensen die we via social media hebben leren kennen en koesteren allemaal die ene wens. Om zodra het kan weer te gaan reizen.

We denken veel na over ons leven. Het contrast tussen het reizende leven en ons leven nu is groot en dat willen we niet (meer). De mogelijkheid om ook in Nederland die vrijheid te ervaren. Bijvoorbeeld door hypotheekvrij te leven en je werk zelf in te kunnen delen. Leven van je eigen moestuin en leven met anderen waardoor je spullen en verantwoordelijkheden deelt. Het zijn gedachten waar we nu meer dan eerder aandacht aan geven. We onderzoeken mogelijkheden en bezoeken prachtige plekken in Nederland. We raken geïnspireerd en zo zetten we onze reis voort.

Dat is de impact die de reis nu al op ons heeft. De wens om meer buiten te leven. Mee te bewegen met de seizoenen en belangrijker nog, daar bewust van te zijn. We zetten kleine stapjes en zo wordt onze wens steeds concreter.

Lees het hele artikel in de foto’s hieronder:

10 weken thuis – Pauze en nieuwe plannen

13 april schreef ik de laatste blog. Dat is precies 10 weken geleden. Terug in Enkhuizen voelde het leven als niet spannend genoeg om te delen. Was de behoefte minder groot maar wat een rare perceptie is dat eigenlijk. Ons leven heeft zeker niet stil gestaan en eigenlijk is er vreselijk veel gebeurd.

Wat een bijzondere tijd is dit. We kwamen terug in een land dat stilstond. Hierdoor hadden wij de kans om heel geleidelijk en zonder verwachtingen dingen weer op te pakken. Als een Italiaanse familie woonden we met zijn veertienen samen op de Parklaan (mijn ouderlijk huis). Genoten we van elkaar, het prachtige lenteweer en vele maaltijden samen. Nieuwe ideeen borrelden op en zo zaten we toch nog redelijk in die bubbel van leven op gevoel.

En toen werd het 1 mei. Gingen de scholen open, betrokken we een nieuwe tijdelijke woning en Meindert en ik gingen weer aan het werk. De bubbel was klaar, de realiteit daar. Terug in het leven waarvan we op 10 december afscheid hadden genomen. De kinderen gingen naar school of het gister was en wij vonden onze weg bij een nieuwe werkgever.

Terug in het leven waarvan we op 10 december afscheid hadden genomen

Na de zomer terug naar Afrika zit er niet in. De schoolboeken die op de kinderen liggen te wachten voor het volgende schooljaar gaan we niet gebruiken. Het is wat het is. In 2020 wordt er niet meer gereisd. We focussen ons nu op begin 2021. Nieuw jaar, nieuwe kansen en twee keer de voorpret.

De reis in ons hoofd is ook volop bezig. We denken na over de toekomst. Over een vorm van leven en werken na de reis. En nu genieten we vooral heel erg van hier zijn. Het gemak van het zien van familie en vrienden en natuurlijk van dit heerlijke zomerweer! De foto’s laten zien dat de afgelopen weken weer 1 groot hoogtepunt waren en vierden we zelfs dat we 10 jaar getrouwd zijn.

Yes, we passen onze trouwkleding nog!

Week 18 – Paaseieren & reïntegratie

Wat is het heerlijk en raar tegelijk om terug te zijn in Enkhuizen. Alsof we nooit zijn weggeweest zitten we weer samen aan tafel met Gerjan en Dieneke en gaan de gesprekken over zaken van alledag. We lopen door het mooie Enkhuizen en genieten intens van het heerlijke lenteweer. Er lijkt niks veranderd maar tegelijkertijd is alles anders.

En dat merkt iedereen. Voor iedereen is het leven nu even heel anders, daar zijn wij geen enkele uitzondering in. Dat maakt terugkomen in deze tijd aan de ene kant misschien wel makkelijker. Alles staat een beetje stil, net zoals wij in Afrika veel stiller stonden dan hier. Geen gehaaste gesprekken en overvolle agenda’s. Geen files en vanmorgen las ik dat het water in de Ganges in India weer drinkbaar is. Die effecten zijn mooi en maken het algemeen bewustzijn een stuk groter. Tegelijkertijd zijn er mensen die keihard vechten voor hun bestaan en dat van hun onderneming. Dan voelt social distancing zo raar en letterlijk afstandelijk want dan wil je vasthouden en knuffelen.

Het contrast met de vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst.

Terug zijn in Enkhuizen betekent een stap terug in ons oude leven. De reisbubbel die we in Schoorl nog een heel klein beetje vast konden houden is nu echt uit elkaar gespat. Helaas gaat het wonen op de boot niet door en lijkt het vinden van werk minder makkelijk dan we dachten. Welkom terug in het land van de vele regels. Regels die ons helpen en beschermen maar die ook flink tegen kunnen werken.

Het contrast met vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst. We proberen het leven op gevoel vast te houden maar raken het langzaam kwijt als we allebei op zoek zijn naar een vorm van inkomsten. Dan is de vraag ‘waar word ik gelukkig van?’ even minder van belang. We pakken alles aan want nu eten we ons reisbudget op en dat voelt allerminst fijn.

We hebben alles. Een dak boven ons hoofd, gezondheid, eten en onze familie om ons heen. En toch overvalt ons heel regelmatig het gevoel van heimwee, totale leegte en wat moeten we hier? De grote vragen over onze toekomst hadden we nog lang niet beantwoord. We zaten nog zo midden in ons avontuur. Mensen zeggen dat we gek zijn met onze hoop na de zomer weer terug te keren naar ons huis op wielen. Wij houden toch aan dat idee vast want dat is onze enige zekerheid.

Week 17 – Terug in Enkhuizen

Na de eerste week van desoriëntatie, desillusie en extreme moeheid wordt alles deze week iets helderder. Klaart letterlijk de lucht op want wat een prachtig weer hebben we hier! Het is zo toch een soft landing om van het warme Afrika niet direct in de Hollandse kou te komen.

We genieten enorm van ons quarantaine onderkomen. Wat een bofkonten dat Wouter en Rinkje ons dit aanboden. Een bijzondere vriendschap groeit nu we inmiddels een maand 24/7 samenleven. Wat een prachtige omgeving is dit! We proberen onze nieuwsgierigheid, wat tijdens de reis een tweede natuur was, vast te houden en gaan er regelmatig op uit. Fietstochten naar de ‘geheime’ klimduin in Groet waar we de enigen zijn, mountainbiketochten diep door de bossen en duinen en hardlopen door mul zand. Samen met Wouter en Rinkje blijven we zo lang mogelijk in onze reis bubbel zitten.

Nog steeds gaat er geen wekker, vergeten we regelmatig welke dag het is en hebben we het dagelijks over onze mooie herinneringen samen. Het is gewoonweg niet voor te stellen dat we ruim twee weken geleden nog samen in de bush in Botswana zaten. Dat het leeuwengebrul ons uit onze slaap hield en de olifanten langsliepen tijdens het ontbijt. Dat enorme contrast is soms zo lastig uit te leggen en dan voelen we ons behoorlijk verloren.

Maar dan, de intense vreugde wanneer we John (de broer van Meindert die tijdens de reis de diagnose non-hodgkin kreeg) weer kunnen zien en onze ouders. Telefoongesprekken met vrienden zonder dat de lijn hapert en oude kaas op bruin brood. Na de enorme weerstand beginnen we ons vertrouwde Nederland ook weer te omarmen. Nog steeds willen we zo snel mogelijk weer op reis maar beginnen ons wel te oriënteren op tijdelijk werk en woonruimte. Meindert gaat weer aan de slag en gaan we per mei op een fantastische boot in de haven van Enkhuizen wonen. Van een huis op wielen naar een huis op water! We hebben er enorm veel zin in.

Overmorgen verhuizen we terug naar Enkhuizen en gaan we tot 1 mei op de Parklaan bij mijn ouders wonen. Samen met mijn broertje en zijn gezin wordt dat een gezellige boel bij elkaar. Iedereen probeert van deze tijd het beste te maken ook al beseffen we ons dat we in een bevoorrechte positie zitten.

De berichtgevingen uit de media geven stof tot nadenken, de gesprekken met vrienden en familie zetten de situatie steeds weer in een ander daglicht. Dat deze crisis de wereld gaat veranderen staat vast. Iedereen wordt getroffen door Covid_19 en je staat veel meer stil bij wat dit betekent. Ik bewonder de ouders die naast thuiswerken ook nog hun kinderen lesgeven en denk tegelijkertijd aan de kinderen die een onveilige thuissituatie hebben en waarvoor het dus vreselijk is thuis te moeten zijn. Ik denk aan de mensen die zo hard werken in de zorg en tegelijkertijd aan de eenzame ouderen die nu nog eenzamer zijn. En toch is het ook goed dat deze zaken nu meer aan het licht komen, dat we ons er samen bewuster van zijn.

C O R O N A 
Wat is dat toch in mensen 
Naar steeds meer en meer,  
In 75 jaar Vrijheid 
Niets geleerd. 
Van een mug  
Groeiend naar een olifant 
Van Hebzucht 
En macht....... 

STILTE en REFLECTIE

 ..........van een dikke olifant 
Terug naar de mug.  
De basis 
Een dak boven je hoofd 
Voedsel en zorg genoeg 
Niet te over. 
Moeder Aarde 
Geef ons nog een kans.  

Dieneke van Tongeren-Schuijt Maart 2020

Week 16 – Thuis maar niet thuis

En toen waren we terug in Nederland. Kwamen we aan op een verlaten Schiphol en kochten we hagelslag in een stille supermarkt. Thuiskomen in een land dat compleet op zijn gat ligt. Thuiskomen in je eigen land dat zo anders voelt. De hunkering naar de knuffel met familie wat niet mogelijk is. Wat is dit vreselijk gek allemaal.

Nadat we anderhalve week geleden de knoop in Namibië doorhakten en tickets kochten om naar huis te komen, kwam er een (tijdelijk) eind aan onze droomreis. In plaats van ons langzaam richting Mozambique te begeven waar we met onze voeten in het witte zand ons 10 jarig huwelijk wilden vieren, raceten we met 100 kilometer per uur (harder gaat de Land Rover niet) dwars door Namibië en Zuid Afrika. We reden dagen achter elkaar om maar op tijd te zijn. Op tijd om ons huis op wielen te stallen in Pretoria en op tijd om een vlucht naar Nederland te halen. We maakten er met Wouter en Rinkje en hun kinderen en Bern en Leonie en de kinderen het beste van. Aten en dronken samen, de kinderen speelden oneindig en wij maakten ons klaar voor vertrek naar Nederland.

De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen

De vlucht verliep voorspoedig ook al voelde het raar dat het normaal zo attente cabinepersoneel ons nu vanachter een lintje goedendag wenste en het vooral self-service was tijdens de vlucht. Na vele afwegingen en gesprekken met het thuisfront besloten we eerst twee weken in quarantaine te gaan. Dit besluit werd met name bekrachtigd door het aanbod van Wouter en Rinkje in hun gehuurde onderkomen in Schoorl te komen. We trokken immers al twee weken samen op dus samen in quarantaine leek ons zowel verstandig als gezellig. Het huis is meer dan groot en prachtig. We hebben alle ruimte en luxe en proberen het reisgevoel samen vast te houden.

Maar wat is dat moeilijk! De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen. We zijn allemaal vreselijk moe. Slapen 12 uur per nacht en worden nog steeds brak wakker. De vlucht van de laatste week Afrika en de onbewuste stress komen eruit. We worden overspoeld met schoolwerk, toegevoegd aan appgroeps, en de stroom aan Coronanieuws is onuitputtelijk. We worden gedwongen na te denken over werk en wonen. Zaken waar we in ons hoofd nog laaaaaaaaaang niet mee bezig waren in Afrika. Daar leefden we op gevoel en hier wordt jedagritme toch weer voor een groot deel bepaald door sociale en maatschappelijke verwachtingen.

En dan het besef dat we vreselijk bevoorrecht zijn. We zijn gezond, jong en daarom is er minder angst. We konden thuiskomen en ook al zijn we niet direct bij onze families, we hebben de mogelijkheid elkaar via andere vormen van contact toch veel te zien. Er is nog steeds een overvloed aan eten in de supermarkten en onze bewegingsvrijheid is groot. We denken na over onze activiteiten op de korte termijn. Terugverhuizen naar de Parklaan als de quarantainetijd voorbij is en het oppakken van werk om zo snel mogelijk ons reisbudget weer aan te vullen. We kijken per dag wat de tijd ons brengt en ik vraag me af of deze wekelijkse update on hold moet. Dat zou voelen als een afscheid van ons reizigersleven en daar ben ik nu nog niet. Dus ik blijf nog maar even schrijven denk ik.