Week 16 – Thuis maar niet thuis

En toen waren we terug in Nederland. Kwamen we aan op een verlaten Schiphol en kochten we hagelslag in een stille supermarkt. Thuiskomen in een land dat compleet op zijn gat ligt. Thuiskomen in je eigen land dat zo anders voelt. De hunkering naar de knuffel met familie wat niet mogelijk is. Wat is dit vreselijk gek allemaal.

Nadat we anderhalve week geleden de knoop in Namibië doorhakten en tickets kochten om naar huis te komen, kwam er een (tijdelijk) eind aan onze droomreis. In plaats van ons langzaam richting Mozambique te begeven waar we met onze voeten in het witte zand ons 10 jarig huwelijk wilden vieren, raceten we met 100 kilometer per uur (harder gaat de Land Rover niet) dwars door Namibië en Zuid Afrika. We reden dagen achter elkaar om maar op tijd te zijn. Op tijd om ons huis op wielen te stallen in Pretoria en op tijd om een vlucht naar Nederland te halen. We maakten er met Wouter en Rinkje en hun kinderen en Bern en Leonie en de kinderen het beste van. Aten en dronken samen, de kinderen speelden oneindig en wij maakten ons klaar voor vertrek naar Nederland.

De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen

De vlucht verliep voorspoedig ook al voelde het raar dat het normaal zo attente cabinepersoneel ons nu vanachter een lintje goedendag wenste en het vooral self-service was tijdens de vlucht. Na vele afwegingen en gesprekken met het thuisfront besloten we eerst twee weken in quarantaine te gaan. Dit besluit werd met name bekrachtigd door het aanbod van Wouter en Rinkje in hun gehuurde onderkomen in Schoorl te komen. We trokken immers al twee weken samen op dus samen in quarantaine leek ons zowel verstandig als gezellig. Het huis is meer dan groot en prachtig. We hebben alle ruimte en luxe en proberen het reisgevoel samen vast te houden.

Maar wat is dat moeilijk! De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen. We zijn allemaal vreselijk moe. Slapen 12 uur per nacht en worden nog steeds brak wakker. De vlucht van de laatste week Afrika en de onbewuste stress komen eruit. We worden overspoeld met schoolwerk, toegevoegd aan appgroeps, en de stroom aan Coronanieuws is onuitputtelijk. We worden gedwongen na te denken over werk en wonen. Zaken waar we in ons hoofd nog laaaaaaaaaang niet mee bezig waren in Afrika. Daar leefden we op gevoel en hier wordt jedagritme toch weer voor een groot deel bepaald door sociale en maatschappelijke verwachtingen.

En dan het besef dat we vreselijk bevoorrecht zijn. We zijn gezond, jong en daarom is er minder angst. We konden thuiskomen en ook al zijn we niet direct bij onze families, we hebben de mogelijkheid elkaar via andere vormen van contact toch veel te zien. Er is nog steeds een overvloed aan eten in de supermarkten en onze bewegingsvrijheid is groot. We denken na over onze activiteiten op de korte termijn. Terugverhuizen naar de Parklaan als de quarantainetijd voorbij is en het oppakken van werk om zo snel mogelijk ons reisbudget weer aan te vullen. We kijken per dag wat de tijd ons brengt en ik vraag me af of deze wekelijkse update on hold moet. Dat zou voelen als een afscheid van ons reizigersleven en daar ben ik nu nog niet. Dus ik blijf nog maar even schrijven denk ik.

Week 15 – Op de vlucht en naar huis

Wat heeft onze reis een bizarre wending gekregen deze week! Wie had een paar dagen terug kunnen bedenken dat we ons nu klaar zouden maken voor vertrek naar Nederland? Deze week zijn we vooral op de vlucht geweest. Op de vlucht voor het grote onbekende. We weten niet hoe het virus zich hier gaat ontplooien en we weten al helemaal niet wat we in Nederland aan zullen treffen. Van deze afstand is het lastig om hier een voorstelling van te maken.

Voor we aan deze reis begonnen hebben we de afspraak gemaakt dat we, wanneer dat nodig zou zijn, altijd binnen een dag terug in Nederland konden zijn. Met een zieke vader (Gerdien) en een zieke broer (Meindert) speelde het altijd in ons achterhoofd dat dit kon gebeuren. Maar dit! Een wereldwijd virus waar nog niemand grip op heeft. We werden deze week gedwongen om heel snel hele ingrijpende keuzes te maken. Gelukkig steeds de juiste want slechts enkele uren nadat we eerst de grens met Namibië gepasseerd waren sloot deze voor Europeanen.

Toen we hoorden dat er vanuit Windhoek geen vluchten meer zouden gaan en de consulair ons adviseerde zo snel mogelijk naar Zuid Afrika te gaan zijn we in de auto gesprongen en zijn we in 14 uur naar de grens gereden. Opluchting toen we erin kwamen en ongeloof toen we hoorden dat ook deze grens enkele uren later dicht ging voor alle Europeanen. De maatregelen tegen Corona volgen elkaar hier in rap tempo op. Vrij bewegen, laat staan reizen is er daarom echt niet meer bij. Het idee dat wij als reizigers mensen hier kunnen infecteren, mensen die al zwak zijn, vinden we niet te verkroppen. Ook daarom gaan we terug naar Nederland. Afrika heeft zo geen Corona nodig!

We hebben in de afgelopen dagen zo enorm veel medeleven en hulp gekregen, dat is echt ongekend. Teruggaan naar Nederland voelt als een warm bad en bevestigt onze keuze keer op keer. We kunnen weer wonen bij mijn ouders en er worden massaal kleren voor ons ingezameld.

In ons hoofd zijn we klaar voor terugkeer naar Nederland maar Afrika zit in ons hart. We hopen dat het mogelijk is terug te keren naar ons huis op wielen. Onze heerlijke Land Rover die ons brengt waarheen we willen. Onze bedjes op het dak vanwaar we dagelijks de mooiste zonsopkomsten zien en de frisse lucht die door de tent stroomt. Leven op gevoel in plaats van op vaste structuren.

Wat dit ook gaat brengen, we zijn zo ontzettend dankbaar voor wat we al meegemaakt en gezien hebben. We bereiden ons voorzichtig al voor op Afrika deel 2 met nieuwe paklijsten en inzichten. Maar nu eerst heel hard duimen dat die vlucht naar Nederland morgen gewoon opstijgt.

Tot snel allemaal lieve mensen.

Ps: zoals op de foto’s te zien is hebben we er de afgelopen dagen het beste van gemaakt 😊

Gastblog – Reizen met leerplichtige kinderen: zó doen wij dat!

Voor Takemeto schrijven we regelmatige een leuke gastblog. Deze keer over onze ervaringen met de leerplicht en zelf lesgeven.

Toen ik vorige week startte met het schrijven van dit blog, had ik niet verwacht dat dit onderwerp nu zo actueel zou zijn. Niet alleen wij geven nu thuisonderwijs, maar door het coronavirus is iedereen in Nederland er nu mee bezig. Voor ons vertrek was het bij ons veruit de meest gestelde vraag; hoe doen jullie het met onderwijs?

Afgelopen december zijn we vertrokken voor een reis van een jaar door Afrika mét onze 3 kinderen waarvan de oudste 2 leerplichtig zijn. Natuurlijk wil je geen boete of strafblad. En het zou ook leuk zijn als de kinderen daarna weer terug in de klas kunnen met hun vriendjes en vriendinnetjes. Hoe hebben we dit voor elkaar gekregen en hoe gaat het in de praktijk?

Lees het hele blog op de mooie website van takemeto waar je ontzettend veel leuke blogs kunt lezen over mooie bestemmingen met kinderen.

Week 14 – Into the wild!

Wow! Wat een kennismaking met Botswana was deze week. We sliepen middenin de bush en de olifanten, nijlpaarden en hyena’s liepen vlak langs de auto. ‘s Nachts hoorden we leeuwen brullen en zagen we de migratie van honderden passerende wildebeesten. ‘s Morgens zagen we sporen van een luipaard in ons kamp. Wat een ervaring!

Op onze eerste campingplek in Botswana werden we opgewacht door Wouter en Rinkje met hun twee kinderen en een immense stapel pannenkoeken. We hadden ze ontmoet in Kaapstad en nu troffen onze wegen elkaar weer. De kinderen speelden 2 dagen onafgebroken op de camping met elkaar. Heerlijk om te zien en hierdoor ook tijd voor onszelf te hebben. We kletsen weer wat af en door gezamenlijke West Friese roots voelt het al snel heel vertrouwd.

Samen reden we richting Moremi national park, onderdeel van de Okavango delta. Met twee gezinnen durfden we het aan om wild te kamperen. Wild kamperen in Botswana is dus heel letterlijk want niet alleen sta je volledig in het wild zonder voorzieningen maar ook tussen de wilde dieren. Hier zijn, zoals in Zuid Afrika en Namibië, geen hekken om de parken en dus lopen de dieren overal. We zetten ons kampement op en legden de kinderen heel serieus uit dat ze onder geen beding achter het touwtje mochten komen dat we tussen de auto’s gespannen hadden. Een luipaard of hyena pakt niet snel een volwassene maar een kleine peuter is een makkelijke prooi. Bewust van het gevaar creeerden we een safe-zone waar we ons allemaal veilig voelden. Met 4 volwassenen waakten we over onze 5 kinderen en maakte Wouter een heerlijke hutspot met gehaktballen. De controverse tussen deze traditionele Nederlandse hap en de plek waar we stonden kon bijna niet groter. Overal om ons heen uit de bosjes kwamen groepen olifanten drinken bij de waterplas. Zo indrukwekkend om van zo dichtbij te zien en er echt tussen te staan.

De weg naar en in Moremi de volgende dag was door de extreem slechte weg intensief. Een constante slalom door hele diepe plassen met geregeld zeer serieuze twijfel of we wel door konden rijden. De Land Rover liet ons niet in de steek en wroette zich door de enorme plassen en blubber heen. Toen we de volgende dag op 1 meter afstand twee leeuwinnen zagen waren we de slechte weg alweer vergeten. Wow, dit was het allemaal waard!

En nu dan, Corona. Na 3 dagen in de bush zonder bereik schrokken we van de berichten uit Nederland. Ook hier worden de beperkingen iedere dag meer voelbaar. Veel grenzen gaan dicht. Vooralsnog blijven we bij ons plan en blijven we in Botswana om daarna richting Mozambique te gaan. Vanuit hier wensen we jullie allemaal heel veel sterkte en hopen we dat het virus niemand dichtbij zal treffen.

Week 13 – Laatste week Namibië en 3 maanden onderweg

3 maanden! 3 hele maanden leven we nu het nomadenbestaan. Ons huis is er eentje op wielen en onze tuin is de wereld. Hoe dankbaar kun je zijn dat we dit leven mogen leven? Anderhalf jaar geleden besloten we om het gewoon te doen. Sindsdien hing er een kaart boven onze eettafel met de tekst -Stap uit de mallemolen en in het rad van avontuur- We zeiden onze banen op, haalden de kinderen van school en schreven ons uit uit Nederland. Alle zekerheden waar we ons onbewust aan vasthielden weg. Maar wat geeft het een vrijheid! Iedere dag opnieuw kunnen bedenken wat je wilt, waar je zin in hebt, zonder de inmenging van sociale structuren.

We maken de balans op na 3 maanden reizen. Dit leven past ons, we genieten van het buitenleven en de vrijheid en staan iedere dag weer open voor nieuwe dingen die op ons pad komen. Deze week is de laatste in Namibië. We hebben 6 weken mogen genieten van de overweldigende landschappen, de gastvrijheid en relatieve luxe van dit mooie land.

Een letterlijk hoogtepunt deze week was het beklimmen van het waterberg plateau. Een national park omgeven door enorme rotspartijen. Volgens de medewerkster was de klim naar de top wel te doen met kleine kinderen… Pfff het was serieus klauteren. Gelukkig worden de kinderen steeds behendiger en bereikten we zonder kleerscheuren de top. Wat een uitzicht! Opnieuw worden we geraakt door de wijdsheid en oneindige horizon.

Ids zit helemaal in de dinosaurus fase en roept bij iedere berg dat daar de dino’s wonen. Toen we op de kaart zagen dat er in Namibië voetafdrukken van dinosaurussen zijn moesten we daar natuurlijk heen. Na een barre tocht en een zeer strenge Duitser mochten we het pad richting de voetstappen volgen. Het duurde even voordat we de 160 miljoen jaar oude afdrukken van de tyrannosaurus rex zagen maar toen waren ze onmiskenbaar. Door het idyllische landschap waanden we ons even in Jurassic Park.

Gisteravond was onze laatste avond in Namibië. Toen de kinderen en ik aan het tandenpoetsen waren, kwam Meindert aangerend. Vlakbij de auto liepen zebra’s, giraffen, wildebeesten en emu’s. Samen met een roodkleurende ondergaande zon en volle maan was dit de allermooiste avond die we tot nu toe gezien hebben.

We zijn zojuist de grens met Botswana gepasseerd. Even een temperatuurcheck uiteraard, want ook op dit continent zijn de eerste Corona besmettingen bevestigd. Na nog geen 10 kilometer gereden te hebben werden we staande gehouden. Ik reed te hard! Shit! Twee kordate politiedames waren onvermurwbaar en onze allereerste Pula’s belandden in de zakken van de politie. Een goede les en misschien een teken. Tijdens het rijden is er zoveel moois te zien. Naast snelheidsborden zie je de dorpjes, grote hoeveelheden vee en opnieuw prachtige vergezichten. We houden onze ogen open. Het gaat immers niet om de bestemming maar om de reis.

Gastblog – Namibië met kinderen, de 5 leukste must sees

Voor Takemeto schrijven we regelmatige een leuke gastblog. Deze keer over onze ervaringen in Namibië met kinderen.

Daar staan we dan op een 2-splitsing in de bedding van de Ugabrivier in Noord-Namibië. Niks en niemand om je heen en een routeplanner die geen uitsluitsel geeft. Mijn man Meindert stapt heldhaftig uit om de weg te bekijken, maar komt al snel terug. Iets witter in zijn gezicht. De weg heeft hij niet gevonden, wel verse leeuwensporen.

Op zo’n moment denk ik weleens: waarom moet ik toch altijd zo nodig het avontuur opzoeken? Want niet alleen ik zit in die auto, maar ook onze 3 bloedjes van kinderen. Gelukkig kunnen we snel relativeren. We zijn goed voorbereid vertrokken. Dat wil zeggen met voldoende water, eten en diesel om het een aantal dagen uit te zingen. We vertrouwen op ons gevoel en nemen de afslag naar rechts. Dat blijkt de goede. En als het nou niet de goede is? Dan rijden we terug en pakken de andere afslag. Zo spannend is het nou allemaal ook weer niet!

Ruim 2 maanden geleden stonden we aan de start van ons grote avontuur. Met een Land Rover het Afrikaanse continent ontdekken om vervolgens naar huis te rijden. Inmiddels zijn we in Namibië. Dit land heeft echt ons hart gestolen.

Lees het hele blog op de mooie website van takemeto waar je ontzettend veel leuke blogs kunt lezen over mooie bestemmingen met kinderen.

Week 12 – Wildlife & Wine

Zooooo zijn wij even lekker natgeregend deze week! We hebben de afgelopen dagen het noorden verder ontdekt en zagen naast heel mooie en vooral groene natuur ook heel veel regen! De Namibiërs zijn er zo blij mee. Dus proberen wij dat ook maar te zijn. Na anderhalve week regen is alles echter zo nat, muf en goor dat we verlangen naar een droge periode. En die komt er! Vandaag lijkt het weer om te slaan en nemen we alles onder handen wat er schoon te maken valt. Meindert is met de Landrover in de garage voor de 10.000 km check en ik heb 5 wassen gedaan! Een natte week dus maar wederom een heel mooie week.

Vanuit Rundu reden we richting de Caprivi strip. Een stukje land tussen Angola, Botswana, Zambia en Zimbabwe in. Dat hier behoorlijk wat veldslagen geleverd zijn is daarom niet zo raar. Gelukkig is het sinds 2002 rustig in het gebied en kan alles herstellen. Het wild keert terug naar de parken en met de vele dorpjes langs de weg is er een hoop bedrijvigheid. We slapen op een prachtige camping aan de rivier dichtbij de Popa Falls. Aan watervallen geen gebrek in dit gebied. Vanuit een bootje zien we van heel dichtbij nijlpaarden en krokodillen. Wat een ervaring! De kinderen zijn enorm enthousiast en turen het water af naar meer wild.

We staan de volgende dag heel vroeg op om in het nabijgelegen park nog meer te zien. We worden verrast door heel veel bavianen en meerkat apen. Ons bezoek aan de Caprivi strip is geslaagd, wat een prachtig gebied en zoveel dieren!

Ondertussen hebben we contact gemaakt met Bart en Lisa via Instagram die vanuit Utrecht via de westkust naar het zuiden rijden. We verwelkomen ze met een warm bord eten op de camping en praten tot middernacht. Heerlijk om alle ervaringen te kunnen delen. We luisteren met open mond naar hun avonturen van de afgelopen maanden. West en centraal Afrika zijn heel pittig geweest. Doordrenkt van corruptie wordt het de reiziger zeer lastig gemaakt. Ze genieten van de luxe en het gemak in Namibië. Wij ervaren juist dat we na bijna 3 maanden relatieve luxe toe zijn aan wat meer avontuur.

De luxe houden we er echter nog heel even in en we bezoeken een wijngaard in Otavi. In Namibië zijn er slechts enkele wijnboeren. We krijgen een rondleiding, proeverij met heerlijke wijnen en een meer dan overheerlijk diner met alleen maar producten van eigen land. Als ons dan ook nog aangeboden wordt om vanwege de regen in een cottage te slapen is de luxe compleet. We laten het ons welgevallen en genieten de volgende dag van een ouderwets zondags ontbijt zoals we die thuis ook altijd maakten.

We nemen afscheid van Lisa en Bart. De kinderen vinden het lastig. Ze hechten zich snel aan nieuwe mensen en hebben twee dagen non stop tegen Bart en Lisa aangekletst. Het leek wel of ze 3 maanden geen Nederlands gepraat hadden!

Onderweg naar de volgende camping rijden we langs de Hoba meteoriet. De grootste meteoriet op aarde. Wat een ding! Hij ligt er naar schatting 80.000 jaar en weegt 50.000 kilo. 50.000 kilo ijzer, daarvan zijn we allemaal onder de indruk.

De zon is inmiddels doorgebroken, de was is droog en het 50 meter Olympische zwembad op de camping lonkt. We gaan banen trekken!