Week 7 – Van Zuid-Afrika naar Namibië

Deze week begon het avontuur voor ons gevoel pas echt. Woensdag reden we Kaapstad uit om niet meer terug te komen. We kochten de laatste spulletjes, keken nog een keer goed achterom en zetten koers naar het noorden. We sloten de laatste dagen in Zuid Afrika af met een laatste dag aan het strand met fantastische zonsondergang (sorry voor de duizend foto’s) en een ontmoeting met een andere reisfamilie die net gestart is.

Onze eerste stop na Kaapstad was meteen magisch. Na het idyllische Paternoster met zijn witte huizen gepasseerd te zijn, kwamen we in Tietiesbaai. Een camping direct aan het strand waar Anna, Fedde en Ids twee dagen lang de mooiste avonturen beleefd hebben op de rotspartijen. Heerlijk om daar gewoon te zijn en niets te hoeven. Geen internet, geen winkels, helemaal niks. Alleen de zee en elkaar. Dit is hoe we het vooraf bedacht hadden. Wat een eindeloos gevoel!

De realiteit is dat na twee dagen ons rantsoen op was en we weer richting de bewoonde wereld moesten. Hierna zijn we heel relaxed richting de grens met Namibië gereden en deze zijn we gister overgestoken. We hadden het gelezen en mensen hadden het ons verteld en het is echt waar, zodra je de grens passeert, waan je je in een andere wereld. We zitten nu zo’n 250 km na de grens en hebben nog geen dorpje gezien. Alleen maar eindeloze lege vlaktes. Wat voel je je klein in dit gigantische landschap. Vandaag reden we drie uur zonder ook maar iemand tegen te komen. Behalve een zebra, springbok en een paar struisvogels.

Dit landschap zet aan tot denken, verder dan de horizon, over eindeloze mogelijkheden. We staan nu op een campsite vlakbij de Fish River Canyon. Na de Grand Canyon de grootste ter wereld. De wekker staat om 5.00 uur zodat we morgen de zonsopkomst in de canyon kunnen zien. Als die net zo indrukwekkend is als de zonsondergang net hier op de camping wordt het ongetwijfeld prachtig.

Week 6 – Terug naar Kaapstad

Gister plaatste ik een foto op Instagram met als onderschrift – We travel not to escape life but for life not to escape us – en zo voelt het ook. In Nederland hadden we het gevoel in een sneltrein te zitten die maar geen vaart minderde en zelfs niet stopte op de stations. De snelheid van het leven met veel maatschappelijke en sociale verplichtingen zorgen dat het leven heel snel lijkt te gaan. We hadden het gevoel heel hard aan de noodrem te willen trekken. We vertragen nu en laten ons veel meer leiden door ons gevoel.

Deze week stond in het teken van terug naar Kaapstad rijden en de verjaardag van Ids. Direct toen we Kaapstad inreden, voelde het vertrouwd. Grappig wanneer je meerdere keren op een plek komt dit meteen als een fijne haven voelt. Je kent de weg een beetje, de atmosfeer en natuurlijk het weerzien met Thijs en Mieke. Maar ohoh wat stormde het. De afgelopen dagen woei er een storm die menig fietser de berm induwde. Na weken heel warm weer nu dus wat verkoeling, ook fijn.

Op de weg terug naar Kaapstad verbleven we twee nachten op de camping van het Wild Spirit hostel. Wat een geweldige plek! Zo’n plek die je direct raakt en waar je je thuis voelt. De setting in een prachtige groene vallei, yoga, live muziek, kampvuren, een natural pool en alles organic sprak ons enorm aan. Zo’n plek doet je dromen over nieuwe mogelijkheden. Heerlijk om hier de tijd te hebben gedachten te laten stromen.

Gister werden we gewekt door opgewonden kinderen, de verjaardag van Ids! Vanaf het eerste moment voelde hij zich megajarig. We hadden bij Charly’s Bakery (bekend van de realitysoap met hun cake angels) mucking afazing cupcakes gehaald en dus zaten we om 7.15 uur op het grote bed aan de cupcakes en werd Ids verwend met cadeaus. Er was zelfs een cadeautje van opa en oma uit Nederland! Het werd een heerlijke dag waarin we bij Thijs en Mieke de verjaardag van hun Thomas vierden, het South African museum bezochten en de dag afsloten met de lekkerste pizza van Kaapstad in de leuke wijk Observatory waar ons hostel zit.

Waarschijnlijk gaan we woensdag echt aan onze reis beginnen en vertrekken we richting Namibië. Geen veilige thuishaven meer om naar terug te keren maar gaan met die banaan. Vandaag wordt de auto voor de laatste keer gecheckt na deze maand proefdraaien en dan zijn we los!

Week 5 – Levenslessen

De Landrover rijdt weer als een zonnetje en dus hebben we deze week weer een aantal km’s gemaakt. We zijn langzaam begonnen aan onze weg terug naar Kaapstad waar we dit weekend willen zijn om de verjaardag van Ids met onze vrienden te vieren.

Nu we ruim een maand onderweg zijn begint het besef een beetje te komen dat dit ons leven voorlopig is. De vrijheid van iedere dag bedenken wat je wilt en waar je zin in hebt, voelt goed, heel goed. De uitdaging is dat we alle vijf niet altijd dezelfde zin hebben 🙂 De confrontaties die we hier met elkaar hebben kun je niet uit de weg gaan. En dus moeten ze direct opgelost worden. Dat vergt wat incasseringsvermogen en man oh man wat word je op jezelf teruggeworpen. We struikelen over de levenslessen hier 🤓

Na 3 dagen drukke stad, musea en hangen in het hotel waren we blij met de zee. Twee dagen stoeien met de golven, surfen en bodyboarden was fantastisch. We stonden op een plekje direct aan het strand. Na Umzumbe (zo heet dit paradijs) hebben we een dag kilometers gevreten om ‘s avonds veel te laat in East London aan te komen. In onze vooropgestelde regels hadden we gezegd nooit later dan 16.00 uur op een plek aan te komen. Het bleek nu dat deze regel niet voor niks is. Het hostel dat we uitgezocht hadden, had geen bewaakte parkeerplek en ons huis op wielen op de boulevard achterlaten, voelde verre van goed. Toen in de kamer waar we sliepen ook nog twee dronken stinkende mannen lagen, maakten we dat we wegkwamen. En dus eindigden we in een veel te sjiek en duur hotel. Op dat moment hadden we echter alles betaald, als we maar konden slapen! Een goede les dus. De volgende ochtend meteen een camping opgezocht en daar gaan we heen. Natures Rest heet de camping en dat klopt. We staan aan een lagoon met duizenden vogels. We genieten en houden het nog wel even uit.

Week 4 – Een maand onderweg

Lesotho, wat ben je mooi! Deze week brachten we door in Lesotho. Wat een prachtig land! Zodra we Lesotho inreden, voelde je het verschil. Het heerlijke leven op straat, de geur van op het vuur gebraden vlees en het kleurrijke palet aan mensen.

Maar ook de wegen veranderden snel. Tjonge, de landrover is flink op de proef gesteld. Urenlange onverharde gravelwegen vol enorme rotsblokken. Ik weet niet of we nou banger waren voor een lekke band of een rotsblok op je dak van de gigantische bergpartijen waar we doorheen reden. De ene haarspeldbocht na de andere met steeds weer een adembenemend uitzicht.

We kampeerden bij twee verschillende lodges en de omgeving was bij allebei bizar mooi. In Malealea hebben we een paardrijtocht gemaakt naar grotten met rotstekeningen van 27000 jaar oud. Zelfs Anna en Fedde bereden de paarden helemaal zelfstandig. Supergaaf om te zien hoe snel de kinderen het buitenleven oppakken. Terwijl wij genoten van de indrukwekkende omgeving was het meest leuke aan deze plek volgens de kinderen de enorme hoeveelheid lego. Tsja verschil moet er zijn.

Volgende stop was Semonkong. Hier heb je de hoogste abseil ter wereld naast de Maletsunyane waterval. Dat gegeven triggerde natuurlijk. Anna wilde dat wel! Nadat we de waterval aanschouwd hadden was Anna zeker, dit wil ik doen! De volgende dag liepen Anna en Gerdien heel beheerst stapje voor stapje naar achter om over de rand van een klif van 204 meter te stappen. Wat een adrenaline en wat een vrijheid. Tijdens de vrije val van 20 meter konden we goed om ons heen kijken. Daar hangt je 8-jarige dochter dan aan een touw op die hoogte. Trots overwon de angst. In 20 minuten gleden we langzaam naar beneden. We voelen ons nog steeds onoverwinnelijk.

Ondertussen deed Meindert met de jongens een ezeltocht naar het dorp en een vistochtje. Opnieuw, verschil moet er zijn. We zijn nu in Pietermaritzburg. Een middelgrote stad in het zuidoosten van Zuid Afrika. Er moet een onderdeel van de Landrover vervangen worden. We vermaken ons hier prima en laden even op na een paar weken reizen op hoog tempo. We kijken uit om morgen weer in de Landrover te stappen op weg naar de tropische kust voor wat yoga en surf. Zon, zee en strand, we komen eraan!

Ps: het filmpje van de afdaling van Anna was slechts de oefening voor het echte werk

Week 3 – Gelukkig nieuw jaar!

Bijna 3500 km onderweg. Wat hebben we al enorm veel gedaan en gezien! Afgelopen week voelde als een maand in positief opzicht. We sliepen bijna iedere nacht op een andere plek en dat was niet altijd bewust 😖🐍

De pizza op kerstavond lukte. Volgens de kinderen het beste diner tot nu toe. Wat wil je ook op je eigen houtgestookte oven. Op eerste kerstdag reden we richting de yurt waar we met Thijs en Mieke kerst zouden vieren. Nog voordat we de yurt gezien hadden, stonden Thijs, Thomas en Mieke ons op te wachten, gevlucht omdat Thijs oog in oog stond met een Cape Cobra, naast de Black Mamba de gevaarlijkste slang van Zuid Afrika. Pure schrik en door de eigenaar gesommeerd om het terrein direct te verlaten.

Geen romantische kerst onder de sterrenhemel dus maar gewoon in een hostel. Ach, ook prima. Eerste kerstdag regent het, maken we toch een strandwandeling en drinken we warme choco en eten huisgemaakte appeltaart in een Nederlandse strandtent . We krijgen autopech en komen stil te staan langs de weg. Vrijwel direct stoppen er twee auto’s en zijn de mannen ons tot hulp. Het blijkt een gat in de slang van de koelvloeistof. We worden naar een camping gesleept en de volgende dag is er een monteur met een nieuwe slang. De vriendelijkheid van de mensen is hier echt oprecht. Op een andere camping worden we ingeleid in hun jaarlijkse Potjie contest. We komen aan met onze grill, want geen Potjie en ook geen vlees. De nationaal bekende jury vindt ons grappig en we krijgen de poedelprijs.

Het reizen bevalt goed en we besluiten de Garden Route verder te volgen. Langs Mosselbaai waar Fedde zijn eerste surfles krijgt en via Port Elizabeth belanden we op oudjaarsdag in Addo Elephant National Park. We zien heel veel olifanten, Pumba’s, aapjes en zebra’s en dan, zien we het goed? Ja! Daar ligt een vrouwtjesleeuw te slapen. Een aantal meter verder zien we waarom ze daar zo heerlijk lag, het carcas van een zebra….

We hebben een farmstay gevonden aan de rand van het park en vieren daar, helemaal alleen (nou ja met 3 ezels, 50 koeien, tientallen vogels en vast heel veel insecten) oud en nieuw. We maken tosti’s en vega hotdogs op ons eigen vuur, dansen op Anna’s playlist en wensen elkaar gelukkig nieuwjaar onder een sterrenhemel met duizenden sterren. We zien een vallende ster en doen allemaal dezelfde wens. Heel veel gezondheid voor iedereen in 2020!