Week 6 | vrienden en de zee

‘Kijk mam, wat een grote vis!’ Anna trekt enthousiast aan mijn arm om mijn aandacht te krijgen in het warme blauwe water van de Indische oceaan. De twinkeling in haar ogen laat de opwinding en blijdschap zien. We zijn met zijn vijven aan het snorkelen bij Cape Vidal en zien de prachtige onderwaterwereld. Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.

Deze hele week is sowieso één groot hoogtepunt. We rijden maandag van de camping met de vele waterglijbanen naar Pongola waar we onze vrienden Thijs en Mieke weer gaan zien. Onderweg stoppen we nog even bij een kliniek voor een rare plek op de rug van Ids. Het lijkt op een tekenbeet. Na twee uur wachten (er kwam iemand met een slangenbeet tussendoor) is Ids aan de beurt. De dokter bevestigt ons vermoeden en met crème en antibiotica vervolgen we de reis. Omdat de koorts niet meer terugkomt laten we de antibiotica maar voor wat het is en geneest de plek gelukkig vanzelf.

Met Thijs, Mieke en hun 3 jarige zoontje Thomas brengen we drie dagen door op een prachtige plek. We hebben onze eigen safaritent met houtgestookte hottub en zien vanaf het enorme terras iedere ochtend de zon opkomen en de prachtige sterrenhemel stralen. De accommodatie ligt in een game reserve dus aan dieren geen gebrek. De impales, nyalas, warthogs en giraffen lopen zo langs je tent. We maken een boottocht en zien hippo’s en een krokodil in het water terwijl we genieten van de mooie omgeving en elkaars gezelschap. Wat is het heerlijk om weer samen te zijn.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Samen met Mieke maak ik een ochtendwandeling van 3 uur met een gids. Terwijl de zon langzaam opkomt, de wereld ontwaakt en de nachtdieren plaatsmaken voor de dagdieren genieten wij intens van alles om ons heen. Als we de volgende dag ook nog yoga bij zonsopkomst kunnen doen is ons geluk compleet. Wat een heerlijke dagen samen! We sluiten het af met een sundowner, een drankje bij zonsondergang bovenop de Land Rover terwijl de giraffen langs lopen.

Vanuit Pongola rijden we samen met Thijs en Mieke naar St Lucia voor een laatste duik samen in de oceaan voordat ze het vliegtuig naar Kaapstad weer pakken. Wij blijven in St Lucia en zijn vanaf die dag iedere dag op het strand te vinden! De zee is prachtig blauw en heerlijk warm. De golven zijn hoog en krachtig dus we kunnen ons heerlijk uitleven. Na twee dagen St Lucia rijden we naar Cape Vidal, geleden op 30 km afstand van St Lucia op de punt van een schiereiland. Hier komt een droom uit. Met zijn vijven snorkelen! Wat een geweldige ervaring om samen de onderwaterwereld te ontdekken. De kinderen gaan helemaal los met hun body boards en trotseren de hoogste golven.

• 

• 

• 

• 

• 

Voorlopig zijn we nog niet uitgespeeld en blijven we de kustlijn nog even volgen.

Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.

Week 3 – Terug op de boerderij

Week 3 | terug op de boerderij

3 weken op dit heerlijke continent. Na behoorlijk stressvolle weken in Nederland voor ons vertrek, waarin het tot het laatste moment spannend was of we konden vertrekken, is het zoooooo lekker om deze reis zo te beginnen. Na een fantastische week in Kruger en Blyde River Canyon zijn we terug op de boerderij. Hier ontspannen we volledig en gaan we op in het leven van de witte Zuid Afrikanen. We spreken een mengelmoes van Zuid Afrikaans, Nederlands en Engels en lachen om elkaars grappige woorden. We leren veel over de manier van leven en zien hoe groot de kloof tussen wit en zwart, arm en rijk is.

Bij de 3 rondavels

Onze bevoorrechte positie is in dit land extra zichtbaar. Als wit persoon woon je niet in townships maar leef je op een stuk grond met hoge hekken prikkeldraad en schrikdraad. ‘Heb je jullie kinderen verteld over de gevaren in Zuid Afrika’ vroeg de schoondochter van Hans en Alta ons. Eerlijk gezegd hebben we daar nog helemaal niet over nagedacht. Dit soort gevaar is een ver van ons bed show in Nederland. Ook al worden daar de verschillen en tegenstellingen groter.

Het leven is hier zo. Deze week stuurde mijn moeder onderstaande tekst door van Reinhold Niebuhr door en zo voelt het. De verschillen zijn hier zo geïnstitutionaliseerd. Dat veranderen wij niet. Maar wel leven we in gelijkheid en leven we Anna, Fedde en Ids voor om altijd naast de ander te gaan staan. Ubuntu.

Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen.

Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen

Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien.

Infinity pool bij Panorama lodge Graskop

Onderweg van de Blyde River Canyon terug naar de boerderij rijden we de fantastische panoramaroute naar Graskop. We zien de meest waanzinnige vergezichten, verwonderen ons over de krachten van de natuur en slapen op een camping met het mooiste zwembad. We spelen in de ‘infinity pool’ en alles voelt letterlijk oneindig. Het uitzicht, de vrijheid, we leven onze droom.

Panorama route Blyde River Canyon

Dit weekend hebben we een reptielen boerderij bezocht en leren we over het nut van slangen, spinnen en schorpioenen in plaats van er bang voor te zijn. Educate yourself is ook hier van toepassing. Hoe meer je weet, hoe beter je ermee om kunt gaan. Alhoewel we Anna met geen stok richting de tarantula’s krijgen.

Bearded dragon

De kinderen rijden paard alsof ze nooit anders gedaan hebben. We zijn op een plek waar weespaarden opgevangen worden en gehandicapte kinderen helpen met de verzorging van de paarden als onderdeel van hun leerproces. Wat zijn paarden toch bijzondere dieren.

Paardrijmeisje

We hebben nog geen idee wat komende week voor ons in petto heeft maar dat is leven. Het komt zoals het komt en dan is alles goed.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Week 2 – Kruger & Blyde River Canyon

Liggend op een kleedje kijken we samen naar de oneindige sterrenhemel. We leren deze week hoe we via de sterren het noorden en zuiden kunnen zien. De kinderen vuren vragen op ons af over het universum zover hun kinderbrein kan denken. Maar de vragen zijn groter dan wij.

Kijken naar de sterren

We leren het verschil tussen een luipaard en een cheetah. Niet uit een boekje maar door ze in het echt te zien.

Onze witte winterhuidjes trotseren de felle zonnestralen en de eerste zomersproeten verschijnen samen met een bruine gloed. We lopen op blote voeten en leven weer met de dag.

Hallo nomadenbestaan, we zijn terug!

Kruger park

Wat een prachtige week is dit! We hebben ons tot woensdag laten verwennen op de boerderij bij Hans en Alta. Veel aan school gedaan en Meindert heeft de remschijven van de Land Rover vervangen. Klaar voor duizenden kilometers nieuw avontuur.

We krijgen een tour over de boerderij, wat een enorme partij land! En de nijlpaarden zwemmen gewoon in de dam op de boerderij.

Tour over de macadamia en avocadoboerderij. Uitleg van Hans

Woensdag dus vertrekken we naar het Kruger park. In ruim twee dagen rijden we van het zuiden naar het midden van het park en zien we naast fantastische natuur heel veel dieren. We hebben extreem veel mazzel met de vele wilde honden die we zien. Daarvan zijn er maar 120 in het hele park dat bijna zo groot is als Nederland. De opwinding is groot als er ergens een leeuw gespot wordt. We zien maar liefst 3 vrouwtjes en een mannetje. Na deze dagen van uren turen in 40 graden voelt het vrijdag goed om het park weer te verlaten.

We bezoeken een opvang voor dieren die ten prooi zijn gevallen aan stropers, verkeer of electrakabels. Hier zien we dieren pas echt dichtbij. De meeste dieren kunnen niet terug het wild in. Toch lukt het de opvang zo’n 20 procent van de opgevangen dieren terug te plaatsen. Een soort Pieterburen voor wilde dieren.

Luipaard in Moholoholo rehab center

Het weekend hebben we doorgebracht op een prachtige camping middenin de Blyde River canyon, naast de rivier. We zwemmen iedere dag, sporten, wassen, doen school en kijken ‘s avonds naar de sterrenhemel.

Uitkijkpunt Kruger park

We slapen in hotel Pacha Mama* (moeder aarde) en vallen onder de sterrenhemel in slaap.

*uitspraak uit het boek -ik zag twee beren wildkamperen-

Week 1 – We zijn terug!

Precies een week geleden werden we weer voor het eerst wakker in Afrika. We ontwaakten van de zon die fel in onze kamer scheen. De kinderen stonden direct aan en wilden meteen het zwembad aan. Waarom niet? We liepen in onze zwemkleding naar buiten en daar met onze blote voeten in het gras en de warme zon op ons gezicht overviel het ons. Zoveel blijdschap en emotie. We zijn terug in Afrika! We zijn terug gestapt in ons droomleven. Alle spanning van een jaar wachten en onzekerheid kwam eruit. Tranen van geluk.

Jaaaaa we zijn terug

Het voelt meteen vertrouwd om terug te zijn op Afrikaanse bodem. Het is echt net alsof we hier gister nog waren. De auto start alsof hij nooit anders gedaan heeft en we gaan meteen boodschappen doen. Het is weer even opletten dat er links gereden wordt maar al snel zingen we alle vijf mee met de vertrouwde cd van Samba Salad. We rijden weer in onze Land Rover! We kunnen het nog steeds bijna niet geloven.

Onze eerste nacht op het dak

De eerste dagen ordenen we de auto opnieuw, sorteren we de kleren en maken we Lizzy de hulp opnieuw heel blij met tassen vol kleren van de kinderen die inmiddels te klein geworden zijn. We hebben een tweede kans gekregen. En dus is onze paklijst nog meer on point en weten we precies wat we nodig hebben. Wonderbaarlijk past alles wat we uit Nederland meegenomen hebben in de Land Rover, inclusief de LOL Surpise ballen en schildersezel van Anna.

Na 3 dagen zwemmen, relaxen, ordenen en inpakken zijn we er weer helemaal klaar voor en geven we Arne en Chris een dikke afscheidsknuffel. Ze hebben een jaar op onze auto gepast en terugkomen in hun lodge voelde als thuiskomen. Vrijdagochtend rijden we weg, de ultieme vrijheid weer tegemoet. We besluiten deze keer nog meer op gevoel te reizen. Dus geen vooraf bedachte campings waar we dan persé heen willen rijden. Toch zitten we die eerste dag weer langer in de auto dan gepland. Even wennen toch. Het lange rijden wordt beloond en onze eerste nacht is op een mooie plek aan een groot meer bij de Witbank Dam. We zijn de enigen. Dit zullen we nog wel vaker meemaken want het toerisme moet duidelijk weer op gang komen. Natuurlijk maken we deze eerste avond een vuur een roosteren we marshmallows. We verwonderen ons weer over de magische sterrenhemel en slapen als rozen op het dak.

De volgende dag rijden we richting Nelspruit. We zien Alkmaar en Middelburg op de borden staan en worden zo direct geconfronteerd met de Nederlandse geschiedenis. We zijn uitgenodigd door een stel dat we vorig jaar in Noord Namibië bij de Epupa falls ontmoet hebben. Toen al nodigden ze ons bij hen uit en die uitnodiging is blijven staan. We nemen de afslag vanaf de weg en rijden dan een km lang omhoog tussen duizenden avocado en macadamia bomen door. We kijken onze ogen uit bij het zien van hun huis. Met open armen worden we ontvangen.

Hans & Alta hebben een avocado en macadamia boerderij. Deze dagen leren we het leven van de Zuid Afrikaanse boeren kennen en worden we als familie behandeld. Wat een gastvrijheid en luxe. We slapen in het appartement en genieten van het eten en de gesprekken waardoor we meer en meer inzicht krijgen in het leven als boer maar ook over de levensloop van avocado’s en macadamias. Vanuit deze comfortable basis bezoeken we de omgeving. In Graskop roetsjen Anna en Fedde via een zipline over een honderden meters diepe vallei. We rijden naar God’s Window voor één van de meest prachtige uitkijkplaatsen van Zuid Afrika maar met onze hoofd letterlijk in de wolken besluiten we toch maar een andere dag terug te komen als het wat minder mistig is. We genieten van een familie braai en de kinderen werken aan school afgewisseld met een duik in het zwembad. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn maar dit is het echt. Af en toe moeten we onszelf even knijpen en durven we nog steeds niet te geloven dat we echt weer hier zijn.

De eenvoud van het leven met emmer en schep

Deze week staat Krugerpark op de planning. Maar we beginnen vandaag met een tour over de boerderij. Eens kijken of we kunnen helpen want het oogstseizoen van de macadamias is gister begonnen. Na vandaag smaakt deze noot vast nooit meer hetzelfde.

Week 6 – Terug naar Kaapstad

Gister plaatste ik een foto op Instagram met als onderschrift – We travel not to escape life but for life not to escape us – en zo voelt het ook. In Nederland hadden we het gevoel in een sneltrein te zitten die maar geen vaart minderde en zelfs niet stopte op de stations. De snelheid van het leven met veel maatschappelijke en sociale verplichtingen zorgen dat het leven heel snel lijkt te gaan. We hadden het gevoel heel hard aan de noodrem te willen trekken. We vertragen nu en laten ons veel meer leiden door ons gevoel.

Deze week stond in het teken van terug naar Kaapstad rijden en de verjaardag van Ids. Direct toen we Kaapstad inreden, voelde het vertrouwd. Grappig wanneer je meerdere keren op een plek komt dit meteen als een fijne haven voelt. Je kent de weg een beetje, de atmosfeer en natuurlijk het weerzien met Thijs en Mieke. Maar ohoh wat stormde het. De afgelopen dagen woei er een storm die menig fietser de berm induwde. Na weken heel warm weer nu dus wat verkoeling, ook fijn.

Op de weg terug naar Kaapstad verbleven we twee nachten op de camping van het Wild Spirit hostel. Wat een geweldige plek! Zo’n plek die je direct raakt en waar je je thuis voelt. De setting in een prachtige groene vallei, yoga, live muziek, kampvuren, een natural pool en alles organic sprak ons enorm aan. Zo’n plek doet je dromen over nieuwe mogelijkheden. Heerlijk om hier de tijd te hebben gedachten te laten stromen.

Gister werden we gewekt door opgewonden kinderen, de verjaardag van Ids! Vanaf het eerste moment voelde hij zich megajarig. We hadden bij Charly’s Bakery (bekend van de realitysoap met hun cake angels) mucking afazing cupcakes gehaald en dus zaten we om 7.15 uur op het grote bed aan de cupcakes en werd Ids verwend met cadeaus. Er was zelfs een cadeautje van opa en oma uit Nederland! Het werd een heerlijke dag waarin we bij Thijs en Mieke de verjaardag van hun Thomas vierden, het South African museum bezochten en de dag afsloten met de lekkerste pizza van Kaapstad in de leuke wijk Observatory waar ons hostel zit.

Waarschijnlijk gaan we woensdag echt aan onze reis beginnen en vertrekken we richting Namibië. Geen veilige thuishaven meer om naar terug te keren maar gaan met die banaan. Vandaag wordt de auto voor de laatste keer gecheckt na deze maand proefdraaien en dan zijn we los!

Week 4 – Een maand onderweg

Lesotho, wat ben je mooi! Deze week brachten we door in Lesotho. Wat een prachtig land! Zodra we Lesotho inreden, voelde je het verschil. Het heerlijke leven op straat, de geur van op het vuur gebraden vlees en het kleurrijke palet aan mensen.

Maar ook de wegen veranderden snel. Tjonge, de landrover is flink op de proef gesteld. Urenlange onverharde gravelwegen vol enorme rotsblokken. Ik weet niet of we nou banger waren voor een lekke band of een rotsblok op je dak van de gigantische bergpartijen waar we doorheen reden. De ene haarspeldbocht na de andere met steeds weer een adembenemend uitzicht.

We kampeerden bij twee verschillende lodges en de omgeving was bij allebei bizar mooi. In Malealea hebben we een paardrijtocht gemaakt naar grotten met rotstekeningen van 27000 jaar oud. Zelfs Anna en Fedde bereden de paarden helemaal zelfstandig. Supergaaf om te zien hoe snel de kinderen het buitenleven oppakken. Terwijl wij genoten van de indrukwekkende omgeving was het meest leuke aan deze plek volgens de kinderen de enorme hoeveelheid lego. Tsja verschil moet er zijn.

Volgende stop was Semonkong. Hier heb je de hoogste abseil ter wereld naast de Maletsunyane waterval. Dat gegeven triggerde natuurlijk. Anna wilde dat wel! Nadat we de waterval aanschouwd hadden was Anna zeker, dit wil ik doen! De volgende dag liepen Anna en Gerdien heel beheerst stapje voor stapje naar achter om over de rand van een klif van 204 meter te stappen. Wat een adrenaline en wat een vrijheid. Tijdens de vrije val van 20 meter konden we goed om ons heen kijken. Daar hangt je 8-jarige dochter dan aan een touw op die hoogte. Trots overwon de angst. In 20 minuten gleden we langzaam naar beneden. We voelen ons nog steeds onoverwinnelijk.

Ondertussen deed Meindert met de jongens een ezeltocht naar het dorp en een vistochtje. Opnieuw, verschil moet er zijn. We zijn nu in Pietermaritzburg. Een middelgrote stad in het zuidoosten van Zuid Afrika. Er moet een onderdeel van de Landrover vervangen worden. We vermaken ons hier prima en laden even op na een paar weken reizen op hoog tempo. We kijken uit om morgen weer in de Landrover te stappen op weg naar de tropische kust voor wat yoga en surf. Zon, zee en strand, we komen eraan!

Ps: het filmpje van de afdaling van Anna was slechts de oefening voor het echte werk

Week 3 – Gelukkig nieuw jaar!

Bijna 3500 km onderweg. Wat hebben we al enorm veel gedaan en gezien! Afgelopen week voelde als een maand in positief opzicht. We sliepen bijna iedere nacht op een andere plek en dat was niet altijd bewust 😖🐍

De pizza op kerstavond lukte. Volgens de kinderen het beste diner tot nu toe. Wat wil je ook op je eigen houtgestookte oven. Op eerste kerstdag reden we richting de yurt waar we met Thijs en Mieke kerst zouden vieren. Nog voordat we de yurt gezien hadden, stonden Thijs, Thomas en Mieke ons op te wachten, gevlucht omdat Thijs oog in oog stond met een Cape Cobra, naast de Black Mamba de gevaarlijkste slang van Zuid Afrika. Pure schrik en door de eigenaar gesommeerd om het terrein direct te verlaten.

Geen romantische kerst onder de sterrenhemel dus maar gewoon in een hostel. Ach, ook prima. Eerste kerstdag regent het, maken we toch een strandwandeling en drinken we warme choco en eten huisgemaakte appeltaart in een Nederlandse strandtent . We krijgen autopech en komen stil te staan langs de weg. Vrijwel direct stoppen er twee auto’s en zijn de mannen ons tot hulp. Het blijkt een gat in de slang van de koelvloeistof. We worden naar een camping gesleept en de volgende dag is er een monteur met een nieuwe slang. De vriendelijkheid van de mensen is hier echt oprecht. Op een andere camping worden we ingeleid in hun jaarlijkse Potjie contest. We komen aan met onze grill, want geen Potjie en ook geen vlees. De nationaal bekende jury vindt ons grappig en we krijgen de poedelprijs.

Het reizen bevalt goed en we besluiten de Garden Route verder te volgen. Langs Mosselbaai waar Fedde zijn eerste surfles krijgt en via Port Elizabeth belanden we op oudjaarsdag in Addo Elephant National Park. We zien heel veel olifanten, Pumba’s, aapjes en zebra’s en dan, zien we het goed? Ja! Daar ligt een vrouwtjesleeuw te slapen. Een aantal meter verder zien we waarom ze daar zo heerlijk lag, het carcas van een zebra….

We hebben een farmstay gevonden aan de rand van het park en vieren daar, helemaal alleen (nou ja met 3 ezels, 50 koeien, tientallen vogels en vast heel veel insecten) oud en nieuw. We maken tosti’s en vega hotdogs op ons eigen vuur, dansen op Anna’s playlist en wensen elkaar gelukkig nieuwjaar onder een sterrenhemel met duizenden sterren. We zien een vallende ster en doen allemaal dezelfde wens. Heel veel gezondheid voor iedereen in 2020!