Travel diary – zuid west Uganda en de berggorilla’s

Indringend kijkt hij ons aan, de grote silverback berggorilla. Al bijna een uur zitten we op nog geen twee meter afstand van een berggorilla familie in Bwindi impenetrable forest. Wat een ervaring, kippenvel en een brok in ons keel. Wat is het machtig om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren. Na bijna een uur vindt de grote baas het tijd om zijn familie bij elkaar te roepen en verder het bos in te gaan. Hij staat op en pas dan zien we hoe enorm groot dit dier is. Hij gromt en slaakt wat kreten en de vrouwtjes om hem heen komen in beweging. En daar gaan ze, de grote silverback, de vrouwtjes, de baby’s. We volgen ze nog een paar minuten en zien ook opa zitten. Zijn plaats als hoofd van de groep is inmiddels overgenomen en dus zit hij bescheiden wat verderop. Ons uur zit erop, we laten de familie weer alleen en wij beginnen aan de twee en half uur durende terugtocht.

We hebben lang getwijfeld of we deze activiteit wilden doen want 700 dollar per persoon is niet niks. Maar wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. Nooit besparen op onvergetelijke ervaringen!

De gorilla’s zijn een absoluut hoogtepunt van onze route door zuid west Uganda maar dit hele gebied is meer dan prachtig. Nadat we mama op het vliegtuig hebben gezet, rijden we zelf richting Fort Portal. We zien de Rwenzori mountains in de verte opdoemen. De hoogste piek heeft zelfs sneeuw! Vanuit het westelijke Fort Portal slingeren we ons een weg richting Lake Edward. Het mooie Queen Elizabeth national park grenst aan dit meer en we vinden een kampeerplek tegen het park aan. Deze plek is echt magisch. Er zijn geen hekken en dus dolen de nijlpaarden, leeuwen, hyena’s en wrattenzwijnen ‘s nachts door het kamp. Het leven in het wild is spannend en machtig tegelijk. We verdelen ons weer over de daktenten, wat betekent dat Meindert met de jongens slaapt en ik met Anna. Mocht er dan ‘s nachts paniek zijn dan is er altijd een volwassene bij de kinderen. We dopen een flesje om tot toilet zodat we ‘ s nachts ook niet uit de tent hoeven. Het klinkt allemaal heel spannend maar we zijn goed voorbereidt. Zo kunnen we vooral genieten van de geluiden om ons heen.

En dan is het eindelijk zover, we zien onze vrienden Wouter en Rinkje weer! Nadat we elkaar in Tanzania gedag hebben gezegd zijn zij richting Kenia gegaan en wij naar Uganda om mama op te halen. Nu zien we elkaar weer om samen de gorilla’s te doen. Het fijne is dat we nu op elkaars kinderen kunnen passen omdat kinderen pas vanaf 15 jaar mee mogen.

En andere leuke bijkomstigheid is dat we samen schoentje kunnen zetten en pakjesavond vieren. Mama had een echte juten zak mee en pepernoten die we bewaard hebben tot dit moment. De omgeving helpt mee want in de hoge bergen van Bwindi is het koud en dus staat de openhaard aan. We zingen samen Sinterklaasliedjes en dan opeens worden er pepernoten gestrooid. De kinderen weten niet wat ze meemaken. Ieder kind één cadeautje en een gedicht en wat zijn ze blij! Een beetje Sinterklaas in Uganda, hoe bijzonder is dat!

We besluiten om met Wouter en Rinkje nog één bestemming samen te doen voordat onze wegen zich weer scheiden. We verblijven in een prachtige lodge op de heuvels rond Lake Bunyonyi. We maken een boottocht over het grote en vooral diepe meer. Met 900 meter is dit meer het op drie na diepste meer ter wereld. We krijgen informatie over de vele kleine eilandjes in het meer. Vooral lepra eiland en punishment eiland maken indruk. Naar de laatste werden vrouwen gebracht die voor het huwelijk zwanger waren geworden. De honger- of verdrinkingsdood waren je lot.

Het afscheid van Wouter en Rinkje en vooral de kinderen valt weer zwaar. Geen idee wanneer we ze weer zien. In deze onzekere wereld blijft het maken van lange termijn plannen lastig.

Wij vervolgen onze weg terug naar Tanzania om over een paar dagen de grens met Zambia over te steken.

Met het einde van onze reis in zicht, besluiten we om deze maand even een break van social media en het nieuws te nemen. Weer even volle focus op wat we aan het doen zijn. Deze bijzondere reis als gezin.

Travel diary – Noord Oost Uganda met oma

This diary is in Dutch. Luckily there’s Google translate!

5 november 2021. Zenuwachtig zitten we in de auto naar het vliegveld van Entebbe. Over enkele minuten land het vliegtuig waar mama inzit. Twee weken lang gaat ze met ons meereizen en gaan we samen het noord oosten van Uganda ontdekken. De kinderen houden het bijna niet meer. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten. Na negen maanden vliegen de kinderen weer in oma’s armen. Het allergrootste nadeel van reizen is dat je familie moet missen. Wat is het dan fijn en extra bijzonder om elkaar weer te zien.

Mama’s grootste wens is om met ons mee te reizen zoals wij reizen. Dus stoer klimt ze erbij op de achterbank. We verdelen haar kleren over de kledingbakken van de kinderen en de pyjama gaat in de daktent. De eerste dag is meteen typerend voor een lange reis. We moeten ongeveer de hele dag wachten omdat Randy Lover in de garage is. Maar wat maakt het uit, we zijn samen. We spelen spelletjes en genieten er vooral enorm van weer samen te zijn. Als de auto het weer helemaal doet (Mama had nieuwe shocks mee uit Nederland) gaan we op pad. Het eerste weekend bestaat vooral uit het bezoek aan vrienden. Toen ik hier in 2007 enkele maanden onderzoek deed, is mama ook al gekomen. Die eerste dagen zijn daarom een feest van herkenning.

Meest bijzonder is het weerzien met Charity. Als 14 jarige leerden we haar in 2007 kennen. We hebben toen haar school een aantal jaren betaald waarna ze kleuterjuf is geworden. Hiernaast werkte ze in een weeshuis en heeft ze zelf twee jongens geadopteerd. Inmiddels heeft ze ook een eigen zoon gekregen. In december 2019 overlijdt haar zusje in het kraambed en krijgt Charity de zorg over de pasgeboren tweeling. De meisjes wegen amper twee kilo maar moeten dezelfde dag nog mee naar huis. De eerste vier dagen krijgen ze slechts gekookt water. Een half jaar geleden is Charity’s jongste dochter geboren. Dit maakt het gezin van 6 kinderen compleet. Vader toont geen verantwoordelijkheid en is vrijwel uit beeld. Doordat de scholen ivm covid al bijna twee jaar dicht zijn, is er geen inkomen. Toch lukt het Charity de boel draaiende te houden. Wat een power vrouw. We zijn onder de indruk van waar ze woont. Mama heeft een koffer vol kleding bij zich en al snel voltrekt zich een modeshow voor onze neus.

Na dit fijne eerste weekend in de drukke stad rijden we richting het noorden, de natuur in. Het avontuur gaat echt beginnen. We zien het landschap veranderen in de voor Uganda typerende groene heuvels met rode wegen. Onze eerste overnachting is meteen bijzonder. We slapen middenin een neushoornreservaat. Terwijl mama haar eerste nacht in de daktent slaapt, zijn we getuige van een neushoorn gevecht vlak naast de tent. Welkom in Afrika mama!

We vervolgen onze weg naar Gulu. Deze stad in het noorden van Uganda was in 2007 het epicentrum van NGO’s die met hun grote 4X4’s de vluchtelingenkampen in de regio bezochten. Dit hele gebied was volledig onbegaanbaar door de activiteiten van het leger van de Heer. Toentertijd mijn eerste ervaring met een vluchtelingenkamp. 14 jaar later is het Leger van de Heer gelukkig al jaren verdwenen en is Gulu een bruisende stad. Wat is dat fijn om te zien! Na een heerlijke nacht op een wederom prachtige plek rijden we naar Kidepo national park in het uiterste noord oosten van Uganda. Naast dat het park meer dan prachtig is, is deze plek voor ons memorabel. Het is namelijk het noordelijkste punt van deze reis. Vanaf hier keren we om en zullen we weer zuidwaarts rijden.

Kidepo is een landschap van kilometers lange savanne tegen een decor van glooiende bergen. De acacia bomen typeren het uitzicht wat je kent uit de de film de Lion King. We zien heel veel bokjes, buffels, zebra’s en wrattenzwijnen. Als mama voor het eerst van haar leven giraffen in het wild ziet, is het avontuur compleet. We missen de grote katten zoals leeuwen en luipaarden maar het blijft de natuur en daarin laten dieren zich nou eenmaal niet op commando zien.

Van deze prachtige natuur, storten we ons vol in de cultuur. We rijden dwars door Karamajaland, het gebied dat behoort aan de Karamajong. Een nomadisch volk dat leeft zoals ze altijd hebben gedaan. We bezoeken een dorp en hebben duizend vragen. Zowel wij als de Karamajong kijken onze ogen uit. Wij omdat we zoveel zien dat zo onbekend is en de Karamajong vooral omdat ze nooit witte mensen zien en omdat Meindert en mama wel heel dichtbij elkaar lopen. In de Karamajong cultuur zie je je schoonmoeder nooit, dat brengt ongeluk. Nu snappen we waar alle schoonmoeder grapjes vandaan komen!
Als we ‘s avonds met drie Karamajong jongens om het kampvuur zitten en verhalen delen, beseffen we ons weer hoever wij verwijderd zijn van de natuur met onze malle overvolle agenda’s en individualistische levenswijze.

Een prachtige maar heel uitdagende weg vol prachtige uitzichten leidt ons naar het gebied van de Sipi watervallen. We maken een ontzettend mooie wandeling langs de watervallen en dwars door de bananenplantages. De kinderen willen eigenlijk blijven spelen bij een grot die we passeren want ze zijn onderzoekers geworden. Het is zo heerlijk om de kinderen zo te zien groeien en bloeien in de natuur. Meindert zei laatst nog wat een enorm verschil wanneer de kinderen in de natuur zijn of in een hotelkamer. Soms overnachten we om verschillende redenen in een hotel of guesthouse. En het is waar. Binnen zijn de kinderen minder creatief en verveelder dan wanneer ze lekker buiten zijn.

Onze laatste stop voordat we ons weer in de drukte van Kampala begeven, is Jinja. We vinden een camping genaamd The Haven en dat is het. Een prachtige plek aan de oevers van de Nijl. Natuurlijk moeten we de Nijl weer even op. Geen rapid 5 rafting dit keer maar een rustige kayaktocht over die immense rivier.

En dan zit het er bijna op. De tijd met mama is omgevlogen maar wat hebben we veel gedaan! Onze laatste twee nachten zijn bijzonder. We slapen nog een nachtje in het dorpje waar Charity vandaan komt. We helpen mee water halen, koken en spelen samen. Onze allerlaatste nacht brengen we door bij het mooie Rainbow project. Oprichter Michael is een bekende en is al vaker in Nederland geweest. Zijn project richt zich op het ontdekken en ontwikkelen van talenten van kinderen op muzikaal, sportief en creatief gebied. Zo heeft hij in de afgelopen twintig jaar al duizenden kinderen een plek gegeven. Een aantal van hen speelt inmiddels in internationale orkesten of grotere voetbalclubs. We zien met eigen ogen het enthousiasme van de grote groep (meer dan honderd) kinderen die dagelijks bij dit project komen. Helemaal nu de scholen in Uganda nog dicht zijn.

Met een drankje genietend aan de rand van het zwembad van het Marriott hotel in Entebbe, blikken we terug op twee heerlijke weken samen. Het was zo bijzonder en tegelijk zo vertrouwd. Wat voelen we ons bevoorrecht dat we dit leven mogen leven en dit op deze manier met onze ouders kunnen delen. Ondanks dat papa er niet fysiek bij was, reisde hij via FaceTime met ons mee. Iedere dag even beeld bellen om te laten zien waar we waren. Liefde betekent af en toe loslaten en papa en mama laten zien hoe mooi en belangrijk dit is. De liefde spat er na 45 jaar huwelijk nog steeds af. Het is heerlijk dat wij daar weer even getuige van mochten zijn.