En toen waren we terug in Nederland. Kwamen we aan op een verlaten Schiphol en kochten we hagelslag in een stille supermarkt. Thuiskomen in een land dat compleet op zijn gat ligt. Thuiskomen in je eigen land dat zo anders voelt. De hunkering naar de knuffel met familie wat niet mogelijk is. Wat is dit vreselijk gek allemaal.
Nadat we anderhalve week geleden de knoop in Namibië doorhakten en tickets kochten om naar huis te komen, kwam er een (tijdelijk) eind aan onze droomreis. In plaats van ons langzaam richting Mozambique te begeven waar we met onze voeten in het witte zand ons 10 jarig huwelijk wilden vieren, raceten we met 100 kilometer per uur (harder gaat de Land Rover niet) dwars door Namibië en Zuid Afrika. We reden dagen achter elkaar om maar op tijd te zijn. Op tijd om ons huis op wielen te stallen in Pretoria en op tijd om een vlucht naar Nederland te halen. We maakten er met Wouter en Rinkje en hun kinderen en Bern en Leonie en de kinderen het beste van. Aten en dronken samen, de kinderen speelden oneindig en wij maakten ons klaar voor vertrek naar Nederland.
De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen
De vlucht verliep voorspoedig ook al voelde het raar dat het normaal zo attente cabinepersoneel ons nu vanachter een lintje goedendag wenste en het vooral self-service was tijdens de vlucht. Na vele afwegingen en gesprekken met het thuisfront besloten we eerst twee weken in quarantaine te gaan. Dit besluit werd met name bekrachtigd door het aanbod van Wouter en Rinkje in hun gehuurde onderkomen in Schoorl te komen. We trokken immers al twee weken samen op dus samen in quarantaine leek ons zowel verstandig als gezellig. Het huis is meer dan groot en prachtig. We hebben alle ruimte en luxe en proberen het reisgevoel samen vast te houden.
Maar wat is dat moeilijk! De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen. We zijn allemaal vreselijk moe. Slapen 12 uur per nacht en worden nog steeds brak wakker. De vlucht van de laatste week Afrika en de onbewuste stress komen eruit. We worden overspoeld met schoolwerk, toegevoegd aan appgroeps, en de stroom aan Coronanieuws is onuitputtelijk. We worden gedwongen na te denken over werk en wonen. Zaken waar we in ons hoofd nog laaaaaaaaaang niet mee bezig waren in Afrika. Daar leefden we op gevoel en hier wordt jedagritme toch weer voor een groot deel bepaald door sociale en maatschappelijke verwachtingen.
En dan het besef dat we vreselijk bevoorrecht zijn. We zijn gezond, jong en daarom is er minder angst. We konden thuiskomen en ook al zijn we niet direct bij onze families, we hebben de mogelijkheid elkaar via andere vormen van contact toch veel te zien. Er is nog steeds een overvloed aan eten in de supermarkten en onze bewegingsvrijheid is groot. We denken na over onze activiteiten op de korte termijn. Terugverhuizen naar de Parklaan als de quarantainetijd voorbij is en het oppakken van werk om zo snel mogelijk ons reisbudget weer aan te vullen. We kijken per dag wat de tijd ons brengt en ik vraag me af of deze wekelijkse update on hold moet. Dat zou voelen als een afscheid van ons reizigersleven en daar ben ik nu nog niet. Dus ik blijf nog maar even schrijven denk ik.
Boon Family Journey 