“Mulanje is eigenlijk een verbastering van het woord Mulenje”, legt de gids ons uit terwijl we hijgend op 1600 meter hoogte staan. Mulenje betekent jager in het chiChewa, de taal van Malawi. “Mijn grootouders jaagden nog op deze berg” vertelt hij. En dus heet de berg zo die we heldhaftig aan het beklimmen zijn. Op onze rug slaapzakken, pannen, borden, bestek en kleding. Gelukkig is er een drager mee voor het eten. We zijn onderweg naar een berghut op 1850 meter hoogte waar op brandhout na niks aanwezig is. De eerste echte hike met Anna, Fedde en Ids. Het is afzien en genieten tegelijk. De klim van 700 naar 1850 meter is pittig. We doen er ruim 6 uur over maar lopen langs de meest prachtige vergezichten.
Malawi associeer je misschien niet zo snel met bergen, toch is Mount Mulanje met zijn top op ruim 3000 meter hoogte een serieuze jongen. Hoewel wij de top niet halen (en ook niet ambiëren met een vierjarige), merken we meteen dat het bij de berghut een stuk koeler is. We stoken het hout op, zitten eromheen en zijn moe en voldaan van de eerste dag. Als de kinderen bij het avondeten uitspreken waar ze die dag dankbaar voor zijn (een ritueel dat we dagelijks doen), zeggen ze dat dit één van de mooiste dagen van hun leven is.
Na een koude nacht vertrekken we de volgende ochtend vroeg voor de afdaling. We pakken een andere route die ons drie keer de rivier laat oversteken en ons leidt door een prachtig groen landschap. Ook de afdaling is geen makkie en we glijden allemaal wel een keer op onze kont. Om beurten hebben we het even helemaal gehad maar onder het luid meezingen van Disney klassiekers bereiken we het eindpunt. Wat een prachtige maar zware tocht! Apetrots op de kinderen die uren klommen en afdalen en daar gelukkig van kunnen genieten.
Dat trotse gevoel zetten we echter snel in perspectief. Tijdens de tocht komen we regelmatig meiden (de jongste elf jaar) tegen die met enorme bossen hout op hun hoofd naar beneden afdalen. Als één van de meiden even stopt om te pauzeren delen we onze pannenkoeken en vragen haar het hemd van het lijf. Ze vertelt dat ze iedere dag om drie uur opstaan om dan de berg in vier uur te beklimmen en het hout te verzamelen. De takkenbossen die ze vervolgens verzamelen wegen tussen de 60 en 100 kilo. De terugtocht duurt ook ongeveer vier uur. De bossen verkopen ze voor tussen de 1,50 en 2,00 euro. Ja, dat is ook het leven. Wij kiezen ervoor ons twee dagen lang in het zweet te werken. Zuchten en steunen soms en betalen een gids en drager om ons te begeleiden. Voor deze meiden is het beklimmen bittere noodzaak. De kinderen beseffen dat hun geklaag in deze context een schril contrast is.
We belonen onszelf die avond met pizza en rijden de volgende dag naar het meer. Onze eerste kennismaking met Lake Malawi, het grootste meer ter wereld. Nog geen 2 minuten na aankomst zitten de kinderen al bij Sewa (die ze nog kennen van ons verblijf in Blantyre vorige week) op de waterscooter. We verblijven twee dagen op deze prachtige plek waar we uitgenodigd zijn door Michiel. We wassen, doen school, werken en proosten op Africa Day op Afrika. Op de prachtige mensen, de mooie natuur, de welkome ontmoetingen en het feit dat we ons hier zo vrij kunnen voelen.
Terwijl Meindert rijdt, de kinderen luisteren naar de Audio 1 kinderpodcast, schrijf ik deze blog. We zijn onderweg naar Senga bay waar we uitgenodigd zijn door een Nederlandse familie. Met hen gaan we dit weekend met de nachtboot naar Likoma eiland middenin in Lake Malawi. Een nieuw avontuur wacht op ons.
Boon Family Journey 