Travel diary – Noord Oost Uganda met oma

This diary is in Dutch. Luckily there’s Google translate!

5 november 2021. Zenuwachtig zitten we in de auto naar het vliegveld van Entebbe. Over enkele minuten land het vliegtuig waar mama inzit. Twee weken lang gaat ze met ons meereizen en gaan we samen het noord oosten van Uganda ontdekken. De kinderen houden het bijna niet meer. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten. Na negen maanden vliegen de kinderen weer in oma’s armen. Het allergrootste nadeel van reizen is dat je familie moet missen. Wat is het dan fijn en extra bijzonder om elkaar weer te zien.

Mama’s grootste wens is om met ons mee te reizen zoals wij reizen. Dus stoer klimt ze erbij op de achterbank. We verdelen haar kleren over de kledingbakken van de kinderen en de pyjama gaat in de daktent. De eerste dag is meteen typerend voor een lange reis. We moeten ongeveer de hele dag wachten omdat Randy Lover in de garage is. Maar wat maakt het uit, we zijn samen. We spelen spelletjes en genieten er vooral enorm van weer samen te zijn. Als de auto het weer helemaal doet (Mama had nieuwe shocks mee uit Nederland) gaan we op pad. Het eerste weekend bestaat vooral uit het bezoek aan vrienden. Toen ik hier in 2007 enkele maanden onderzoek deed, is mama ook al gekomen. Die eerste dagen zijn daarom een feest van herkenning.

Meest bijzonder is het weerzien met Charity. Als 14 jarige leerden we haar in 2007 kennen. We hebben toen haar school een aantal jaren betaald waarna ze kleuterjuf is geworden. Hiernaast werkte ze in een weeshuis en heeft ze zelf twee jongens geadopteerd. Inmiddels heeft ze ook een eigen zoon gekregen. In december 2019 overlijdt haar zusje in het kraambed en krijgt Charity de zorg over de pasgeboren tweeling. De meisjes wegen amper twee kilo maar moeten dezelfde dag nog mee naar huis. De eerste vier dagen krijgen ze slechts gekookt water. Een half jaar geleden is Charity’s jongste dochter geboren. Dit maakt het gezin van 6 kinderen compleet. Vader toont geen verantwoordelijkheid en is vrijwel uit beeld. Doordat de scholen ivm covid al bijna twee jaar dicht zijn, is er geen inkomen. Toch lukt het Charity de boel draaiende te houden. Wat een power vrouw. We zijn onder de indruk van waar ze woont. Mama heeft een koffer vol kleding bij zich en al snel voltrekt zich een modeshow voor onze neus.

Na dit fijne eerste weekend in de drukke stad rijden we richting het noorden, de natuur in. Het avontuur gaat echt beginnen. We zien het landschap veranderen in de voor Uganda typerende groene heuvels met rode wegen. Onze eerste overnachting is meteen bijzonder. We slapen middenin een neushoornreservaat. Terwijl mama haar eerste nacht in de daktent slaapt, zijn we getuige van een neushoorn gevecht vlak naast de tent. Welkom in Afrika mama!

We vervolgen onze weg naar Gulu. Deze stad in het noorden van Uganda was in 2007 het epicentrum van NGO’s die met hun grote 4X4’s de vluchtelingenkampen in de regio bezochten. Dit hele gebied was volledig onbegaanbaar door de activiteiten van het leger van de Heer. Toentertijd mijn eerste ervaring met een vluchtelingenkamp. 14 jaar later is het Leger van de Heer gelukkig al jaren verdwenen en is Gulu een bruisende stad. Wat is dat fijn om te zien! Na een heerlijke nacht op een wederom prachtige plek rijden we naar Kidepo national park in het uiterste noord oosten van Uganda. Naast dat het park meer dan prachtig is, is deze plek voor ons memorabel. Het is namelijk het noordelijkste punt van deze reis. Vanaf hier keren we om en zullen we weer zuidwaarts rijden.

Kidepo is een landschap van kilometers lange savanne tegen een decor van glooiende bergen. De acacia bomen typeren het uitzicht wat je kent uit de de film de Lion King. We zien heel veel bokjes, buffels, zebra’s en wrattenzwijnen. Als mama voor het eerst van haar leven giraffen in het wild ziet, is het avontuur compleet. We missen de grote katten zoals leeuwen en luipaarden maar het blijft de natuur en daarin laten dieren zich nou eenmaal niet op commando zien.

Van deze prachtige natuur, storten we ons vol in de cultuur. We rijden dwars door Karamajaland, het gebied dat behoort aan de Karamajong. Een nomadisch volk dat leeft zoals ze altijd hebben gedaan. We bezoeken een dorp en hebben duizend vragen. Zowel wij als de Karamajong kijken onze ogen uit. Wij omdat we zoveel zien dat zo onbekend is en de Karamajong vooral omdat ze nooit witte mensen zien en omdat Meindert en mama wel heel dichtbij elkaar lopen. In de Karamajong cultuur zie je je schoonmoeder nooit, dat brengt ongeluk. Nu snappen we waar alle schoonmoeder grapjes vandaan komen!
Als we ‘s avonds met drie Karamajong jongens om het kampvuur zitten en verhalen delen, beseffen we ons weer hoever wij verwijderd zijn van de natuur met onze malle overvolle agenda’s en individualistische levenswijze.

Een prachtige maar heel uitdagende weg vol prachtige uitzichten leidt ons naar het gebied van de Sipi watervallen. We maken een ontzettend mooie wandeling langs de watervallen en dwars door de bananenplantages. De kinderen willen eigenlijk blijven spelen bij een grot die we passeren want ze zijn onderzoekers geworden. Het is zo heerlijk om de kinderen zo te zien groeien en bloeien in de natuur. Meindert zei laatst nog wat een enorm verschil wanneer de kinderen in de natuur zijn of in een hotelkamer. Soms overnachten we om verschillende redenen in een hotel of guesthouse. En het is waar. Binnen zijn de kinderen minder creatief en verveelder dan wanneer ze lekker buiten zijn.

Onze laatste stop voordat we ons weer in de drukte van Kampala begeven, is Jinja. We vinden een camping genaamd The Haven en dat is het. Een prachtige plek aan de oevers van de Nijl. Natuurlijk moeten we de Nijl weer even op. Geen rapid 5 rafting dit keer maar een rustige kayaktocht over die immense rivier.

En dan zit het er bijna op. De tijd met mama is omgevlogen maar wat hebben we veel gedaan! Onze laatste twee nachten zijn bijzonder. We slapen nog een nachtje in het dorpje waar Charity vandaan komt. We helpen mee water halen, koken en spelen samen. Onze allerlaatste nacht brengen we door bij het mooie Rainbow project. Oprichter Michael is een bekende en is al vaker in Nederland geweest. Zijn project richt zich op het ontdekken en ontwikkelen van talenten van kinderen op muzikaal, sportief en creatief gebied. Zo heeft hij in de afgelopen twintig jaar al duizenden kinderen een plek gegeven. Een aantal van hen speelt inmiddels in internationale orkesten of grotere voetbalclubs. We zien met eigen ogen het enthousiasme van de grote groep (meer dan honderd) kinderen die dagelijks bij dit project komen. Helemaal nu de scholen in Uganda nog dicht zijn.

Met een drankje genietend aan de rand van het zwembad van het Marriott hotel in Entebbe, blikken we terug op twee heerlijke weken samen. Het was zo bijzonder en tegelijk zo vertrouwd. Wat voelen we ons bevoorrecht dat we dit leven mogen leven en dit op deze manier met onze ouders kunnen delen. Ondanks dat papa er niet fysiek bij was, reisde hij via FaceTime met ons mee. Iedere dag even beeld bellen om te laten zien waar we waren. Liefde betekent af en toe loslaten en papa en mama laten zien hoe mooi en belangrijk dit is. De liefde spat er na 45 jaar huwelijk nog steeds af. Het is heerlijk dat wij daar weer even getuige van mochten zijn.