Week 13 – Laatste week Namibië en 3 maanden onderweg

3 maanden! 3 hele maanden leven we nu het nomadenbestaan. Ons huis is er eentje op wielen en onze tuin is de wereld. Hoe dankbaar kun je zijn dat we dit leven mogen leven? Anderhalf jaar geleden besloten we om het gewoon te doen. Sindsdien hing er een kaart boven onze eettafel met de tekst -Stap uit de mallemolen en in het rad van avontuur- We zeiden onze banen op, haalden de kinderen van school en schreven ons uit uit Nederland. Alle zekerheden waar we ons onbewust aan vasthielden weg. Maar wat geeft het een vrijheid! Iedere dag opnieuw kunnen bedenken wat je wilt, waar je zin in hebt, zonder de inmenging van sociale structuren.

We maken de balans op na 3 maanden reizen. Dit leven past ons, we genieten van het buitenleven en de vrijheid en staan iedere dag weer open voor nieuwe dingen die op ons pad komen. Deze week is de laatste in Namibië. We hebben 6 weken mogen genieten van de overweldigende landschappen, de gastvrijheid en relatieve luxe van dit mooie land.

Een letterlijk hoogtepunt deze week was het beklimmen van het waterberg plateau. Een national park omgeven door enorme rotspartijen. Volgens de medewerkster was de klim naar de top wel te doen met kleine kinderen… Pfff het was serieus klauteren. Gelukkig worden de kinderen steeds behendiger en bereikten we zonder kleerscheuren de top. Wat een uitzicht! Opnieuw worden we geraakt door de wijdsheid en oneindige horizon.

Ids zit helemaal in de dinosaurus fase en roept bij iedere berg dat daar de dino’s wonen. Toen we op de kaart zagen dat er in Namibië voetafdrukken van dinosaurussen zijn moesten we daar natuurlijk heen. Na een barre tocht en een zeer strenge Duitser mochten we het pad richting de voetstappen volgen. Het duurde even voordat we de 160 miljoen jaar oude afdrukken van de tyrannosaurus rex zagen maar toen waren ze onmiskenbaar. Door het idyllische landschap waanden we ons even in Jurassic Park.

Gisteravond was onze laatste avond in Namibië. Toen de kinderen en ik aan het tandenpoetsen waren, kwam Meindert aangerend. Vlakbij de auto liepen zebra’s, giraffen, wildebeesten en emu’s. Samen met een roodkleurende ondergaande zon en volle maan was dit de allermooiste avond die we tot nu toe gezien hebben.

We zijn zojuist de grens met Botswana gepasseerd. Even een temperatuurcheck uiteraard, want ook op dit continent zijn de eerste Corona besmettingen bevestigd. Na nog geen 10 kilometer gereden te hebben werden we staande gehouden. Ik reed te hard! Shit! Twee kordate politiedames waren onvermurwbaar en onze allereerste Pula’s belandden in de zakken van de politie. Een goede les en misschien een teken. Tijdens het rijden is er zoveel moois te zien. Naast snelheidsborden zie je de dorpjes, grote hoeveelheden vee en opnieuw prachtige vergezichten. We houden onze ogen open. Het gaat immers niet om de bestemming maar om de reis.

Gastblog – Namibië met kinderen, de 5 leukste must sees

Voor Takemeto schrijven we regelmatige een leuke gastblog. Deze keer over onze ervaringen in Namibië met kinderen.

Daar staan we dan op een 2-splitsing in de bedding van de Ugabrivier in Noord-Namibië. Niks en niemand om je heen en een routeplanner die geen uitsluitsel geeft. Mijn man Meindert stapt heldhaftig uit om de weg te bekijken, maar komt al snel terug. Iets witter in zijn gezicht. De weg heeft hij niet gevonden, wel verse leeuwensporen.

Op zo’n moment denk ik weleens: waarom moet ik toch altijd zo nodig het avontuur opzoeken? Want niet alleen ik zit in die auto, maar ook onze 3 bloedjes van kinderen. Gelukkig kunnen we snel relativeren. We zijn goed voorbereid vertrokken. Dat wil zeggen met voldoende water, eten en diesel om het een aantal dagen uit te zingen. We vertrouwen op ons gevoel en nemen de afslag naar rechts. Dat blijkt de goede. En als het nou niet de goede is? Dan rijden we terug en pakken de andere afslag. Zo spannend is het nou allemaal ook weer niet!

Ruim 2 maanden geleden stonden we aan de start van ons grote avontuur. Met een Land Rover het Afrikaanse continent ontdekken om vervolgens naar huis te rijden. Inmiddels zijn we in Namibië. Dit land heeft echt ons hart gestolen.

Lees het hele blog op de mooie website van takemeto waar je ontzettend veel leuke blogs kunt lezen over mooie bestemmingen met kinderen.

Week 12 – Wildlife & Wine

Zooooo zijn wij even lekker natgeregend deze week! We hebben de afgelopen dagen het noorden verder ontdekt en zagen naast heel mooie en vooral groene natuur ook heel veel regen! De Namibiërs zijn er zo blij mee. Dus proberen wij dat ook maar te zijn. Na anderhalve week regen is alles echter zo nat, muf en goor dat we verlangen naar een droge periode. En die komt er! Vandaag lijkt het weer om te slaan en nemen we alles onder handen wat er schoon te maken valt. Meindert is met de Landrover in de garage voor de 10.000 km check en ik heb 5 wassen gedaan! Een natte week dus maar wederom een heel mooie week.

Vanuit Rundu reden we richting de Caprivi strip. Een stukje land tussen Angola, Botswana, Zambia en Zimbabwe in. Dat hier behoorlijk wat veldslagen geleverd zijn is daarom niet zo raar. Gelukkig is het sinds 2002 rustig in het gebied en kan alles herstellen. Het wild keert terug naar de parken en met de vele dorpjes langs de weg is er een hoop bedrijvigheid. We slapen op een prachtige camping aan de rivier dichtbij de Popa Falls. Aan watervallen geen gebrek in dit gebied. Vanuit een bootje zien we van heel dichtbij nijlpaarden en krokodillen. Wat een ervaring! De kinderen zijn enorm enthousiast en turen het water af naar meer wild.

We staan de volgende dag heel vroeg op om in het nabijgelegen park nog meer te zien. We worden verrast door heel veel bavianen en meerkat apen. Ons bezoek aan de Caprivi strip is geslaagd, wat een prachtig gebied en zoveel dieren!

Ondertussen hebben we contact gemaakt met Bart en Lisa via Instagram die vanuit Utrecht via de westkust naar het zuiden rijden. We verwelkomen ze met een warm bord eten op de camping en praten tot middernacht. Heerlijk om alle ervaringen te kunnen delen. We luisteren met open mond naar hun avonturen van de afgelopen maanden. West en centraal Afrika zijn heel pittig geweest. Doordrenkt van corruptie wordt het de reiziger zeer lastig gemaakt. Ze genieten van de luxe en het gemak in Namibië. Wij ervaren juist dat we na bijna 3 maanden relatieve luxe toe zijn aan wat meer avontuur.

De luxe houden we er echter nog heel even in en we bezoeken een wijngaard in Otavi. In Namibië zijn er slechts enkele wijnboeren. We krijgen een rondleiding, proeverij met heerlijke wijnen en een meer dan overheerlijk diner met alleen maar producten van eigen land. Als ons dan ook nog aangeboden wordt om vanwege de regen in een cottage te slapen is de luxe compleet. We laten het ons welgevallen en genieten de volgende dag van een ouderwets zondags ontbijt zoals we die thuis ook altijd maakten.

We nemen afscheid van Lisa en Bart. De kinderen vinden het lastig. Ze hechten zich snel aan nieuwe mensen en hebben twee dagen non stop tegen Bart en Lisa aangekletst. Het leek wel of ze 3 maanden geen Nederlands gepraat hadden!

Onderweg naar de volgende camping rijden we langs de Hoba meteoriet. De grootste meteoriet op aarde. Wat een ding! Hij ligt er naar schatting 80.000 jaar en weegt 50.000 kilo. 50.000 kilo ijzer, daarvan zijn we allemaal onder de indruk.

De zon is inmiddels doorgebroken, de was is droog en het 50 meter Olympische zwembad op de camping lonkt. We gaan banen trekken!

Week 11 – Regen en rupsen eten

Deze week tikken we als gezin de 10.000 reiskilometers aan en Rover (de auto) 300.000 km. Wat zal die auto allemaal al gezien en meegemaakt hebben denk ik soms voordat wij de trotse eigenaren werden. Deze week heeft hij maar weer eens bewezen een topauto te zijn.

Het noorden van Namibië is nat, heel nat! Het is bijna niet te geloven dat het in het zuiden al 10 jaar niet geregend heeft en hier de rivieren buiten zijn oevers treden. Voor het eerst in weken voelen we weer regen en nattigheid en moet de auto door plassen van zeker een halve meter diep. Door het vele water zijn de watervallen hier ook mega. Na de Epupa falls vorige week bezochten we deze week de Ruacana falls samen met de powerplant die daar zit. Een groot deel van de electra van Namibië komt van de dam bij deze waterval. Supertof om hier een kijkje te mogen nemen.

Het noorden is echt een andere wereld. Zo uitgestrekt en droog als het zuiden is, zo bevolkt en groen is het noorden. Tenminste nu in het regenseizoen. Hier leven we echt tussen de locals en eten we langs de weg bij geïmproviseerde restaurantjes. We zitten tussen de hompen dode koe en irritante vliegen en bestellen dan toch ook maar een stukje van de grill. Langzamerhand passen we ons meer aan de lokale keuken en gebruiken. Waar we eerst heel veilig en vertrouwd de meeste boodschappen in de supermarkt halen, kopen we nu steeds vaker langs de weg. We zien wel wat er te koop is en daar doen we het mee.

Er zijn hier veel campings die onderdeel zijn van een community project. Ontzettend leuk want je leert direct heel veel over de mensen, hier de Ovambo, en steunt het dorp. Anna, Fedde en Ids worden nieuwsgierig naar hoe de mensen leven en vragen ons de oren van het hoofd tijdens een wandeling door het dorp. Hier krijgen we uitleg en demonstratie over het maken van potten, manden, olie en meel en zijn Fedde en Ids wederom drukker met de andere kinderen en dieren. Het is zo fantastisch en leerzaam om te zien hoeveel er uit de natuur gebruikt wordt. Van medicijnen tot eten en bouwmaterialen. ‘s Avonds eten we rupsen als avondeten en worden we spontaan uitgenodigd bij een traditionele dans rond het vuur.

Nu liggen we even heel sjiek de friemel in een hotelkamer want vandaag spoelden we letterlijk van de straat. Alles is hier in Rundu, de twee na grootste stad in Namibië, ondergelopen. Hopen dat de regen snel stopt en we door kunnen richting de Caprivi strip.

Week 10 – Blote borsten en neushoorns

Gister heb ik mijn 37e verjaardag mogen vieren bij de prachtige Epupa watervallen op de grens met Angola. Een verjaardag is voor mij een moment terug te blikken, vooruit te kijken en vooral om even stil te staan. Vorig jaar hadden we net de Landrover gekocht en daarmee onze wens een stuk concreter gemaakt. Een vertrekdatum was er nog niet maar de voorbereidingen in volle gang. De slogan van Landrover is one life, live it. En dat is wat we doen.

Steeds vaker vragen mensen ons hoe een dag er nu een beetje uitziet. Door de plaatjes op Instagram en Polarsteps lijkt ons leven uit enkel hoogtepunten te bestaan. Wanneer ik wekelijks deze blog schrijf beseffen we ons dat enorm. Het aantal hoogtepunten in een week is groot. En juist dan zijn de ‘gewone’ dagen tussendoor heel fijn. Beetje wassen, beetje aan de auto klooien, school doen en bijna iedere dag zwemmen! Wanneer we aankomen op een camping zijn we binnen een kwartier opgebouwd en is dat ons thuis. Het is zo gaaf om te zien hoe snel de kinderen de steeds veranderende omgeving heel flexibel oppakken. Binnen no time weten ze waar de toiletten zijn, het zwembad enz.

Deze week hebben we een aantal nachten op de leuke camping Oppi Koppi in Kamanjab gestaan. Vooral leuk omdat het voor internationale overlanders gratis is. Hier hebben we een Himba dorp bezocht. Wat een bijzondere ervaring was dat! We waren nog geen vijf minuten in het dorp toen Ids al hielp met de geiten naar het bos brengen. Heel stoer hield hij de achterpoot van een babygeit vast want deze mocht nog niet mee naar het bos. Vervolgens waren we Ids en Fedde kwijt, die waren met de kinderen in het bos aan het spelen. Ondertussen kregen wij uitleg over de manier van leven, hun kleding, tradities en rituelen. Prachtig om te zien hoe een leven zich voltrekt rond deze rituelen. Hierbij vergeleken is onze Westerse beschaving een stuk vlakker. Himba vrouwen wassen zich niet met water maar met rook waardoor ze gaan zweten en ze zich als het ware met de damp wassen. Dit doen ze ook met kleding. Hierna smeren de vrouwen zich in met een mengsel van rood stof gemaakt van steen uit de heilige berg en vet. Het beschermt tegen van alles. Ik moet zeggen dat hun huid er prachtig uitzag. Hun dieet is 2 x per dag maispap en 1 of 2 keer per maand geitenvlees. Hiernaast af en toe wilde vruchten. De eenvoud van dit leven wat tegelijkertijd zo rijk voelt door de eeuwenlange rituelen maakt dat wij ons eigenlijk maar heel gewoontjes voelen en zo jong in ons bestaan.

Van de cultuur reden we naar de natuur in Etosha National Park, het bekendste wildpark van Namibië. In twee dagen zagen we heel veel mooie dieren waaronder giraffen en de witte neushoorn. Het blijft bijzonder om deze dieren in hun natuurlijke leefomgeving te zien. Met onze verrekijkers speuren we de vlaktes en bosjes af en wat is het enthousiasme groot als we een olifant, giraf of neushoorn zien! Dit is het Afrika van de plaatjes en de reisbrochures. We genieten enorm maar zijn ook ontzettend blij dat we de tijd en vrijheid hebben om van de gebaande paden te wijken en dus besluiten we het noorden meer te gaan ontdekken.

We genieten van al jullie reacties!

Week 9 – Eindeloos Namibië

Ja! Dit is waar ik zo naar uitgekeken had. De kennismaking en interactie met de inwoners van Afrika. Op dit moment de Namibianen dus. Zowel in Zuid Afrika als in Namibië waren we tot nu toe omringd met vooral de blanke bevolking. We ondervonden de enorme vriendelijkheid en zeker ook vrijgevigheid (deze week ontvingen we nog een versgevangen halve kabeljauw van zeker 2 kilo) van deze mensen maar toch misten we de aansluiting met voor ons gevoel ‘de echte inwoners’. De blanke Zuid Afrikanen en Namibianen zullen mij dit zeker niet in dank afnemen want geboren en getogen in deze landen voelen zij zich natuurlijk Zuid Afrikaan of Namibiër in hart en nieren. Toch bleef dat gevoel. Het romantische idee van het spelen van Anna, Fedde en Ids met kinderen van hier was tot dusver niet gebeurd. Maar nu, hier op deze prachtige plek in het rurale Damaraland wordt er gespeeld! Met armen en benen en Lego zijn ze uren zoet samen. Eten we samen en spreekt Ids voorzichtig zijn eerste zinnen Engels.

Deze week verbleven we vooral in Swakopmund, de stad voor adrenaline seekers volgens de Lonely Planet. Wij hielden het rustig en kregen de hoogste adrenalineshot van een groep dolfijnen vlakbij de kust waaraan de camping grensde. Oh ja en een lesje slangenleer waarbij we leerden dat je na een beet van een Black Mamba, Cape Cobra, Groene Boomslang of Pofadder het best wat diesel op de beet kunt doen en opdrinken. Kijk dit zijn goede tips, al hopen we deze engerds natuurlijk nooit echt te zien.

Na een paar dagen slenteren door het leuke Swakopmund, borrelen met andere overlanders (altijd leuk en goed voor honderden nieuwe tips) en het bijvullen van onze voorraden (water, diesel en eten) reden we naar de Skeleton Coast. Deze kust dankt zijn naam aan de vele scheepswrakken die voor de kust liggen. In de afgelopen decennia zijn hier heel wat verschillende schepen vergaan. En redde je het wel dan wachtte je honderden kilometers woestijn waardoor je waarschijnlijk alsnog het loodje legde.

We zagen de honderdduizend zeehonden bij Cape Cross. In drie woorden was dat schattig (want allemaal kalven), overweldigend en stinkend! Na de heerlijke koelte van de kust maakten we een scherpe bocht naar rechts om de woestijn verder te verkennen. De temperatuur liep met de kilometer op en het stof was terug. Doel was een bezoek aan de Mesum krater. Na uren met opnieuw de meest prachtige vergezichten zouden we volgens de kaart bij de Mesum krater moeten zijn. Meindert was al twee keer een berg opgelopen in de hoop een enorme krater te zien maar niks. Wat bleek, we stonden er middenin! De krater heeft een diameter van 25 kilometer. Heerlijk hoe je verwachting en de werkelijkheid elkaar lekker in de weg kunnen zitten.

Week 8 – Zand, stof en de allermooiste uitzichten

Namibië wordt mooier en mooier. We hebben de neiging om na iedere bocht en op iedere nieuwe plek weer foto’s te maken (excuus voor de grote hoeveelheid dus deze week, we konden niet kiezen 😊)

De wekker om 5.00 uur was een goede keuze vorige week. De zonsopkomst over Fish River Canyon was mega. Wat een enorme afgronden! De 27 km lange canyon die op het hoogste punt 1030 mtr diep is straalt een grootsheid uit waardoor je je enorm nietig voelt. Wat kan de natuur toch overweldigend zijn. Na de zonsopkomst reden we naar een plek waarvan we gehoord hadden dat er wilde paarden waren en je kon wildkamperen. We vonden het spannend want tot nu toe hebben we steeds op echte campings gestaan of in hostels geslapen.

De nieuwsgierigheid won het van de angst en toen we op de plek aankwamen wisten we het zeker. Dit werd een nacht om nooit te vergeten. De vrijheid die we ervaarden om daar volledig in de middle of nowhere te zijn was overweldigend. We konden rennen, schreeuwen, in ons nakie staan en helemaal niets of niemand in de wijde omtrek. De paarden liepen om ons heen net als de gemsbokken, jakhalzen en struisvogels. De stilte, de zonsondergang, de sterrenhemel. Het is in woord en beeld bijna niet uit te drukken hoe we dit ervaren hebben.

De volgende ochtend reden we naar Kolmanskop. Een verlaten Duits mijndorp middenin de woestijn dat nu opgegeten wordt door zand. Het is een spookstad geworden. Toen we door het voormalige ziekenhuis liepen waar metershoge zandbergen in de kamers lagen voelde het echt heel raar. Het is niet te geloven dat hier zo’n 70 jaar geleden 1200 mensen woonden.

Na een paar dagen gechilled te hebben in Luderitz, wat af en toe ook heel fijn is, togen we richting Sossusvlei. Nu echt de woestijn in en dat was te merken. De stof en hitte waren best heftig. We stonden op geweldige campsites die zomaar uit het niets als een oase opdoemden in de woestijn. Als letterlijk hoogtepunt stonden we wederom om 5.00 uur op om de zonsopkomst over de Sossusvlei te zien en de duinen te beklimmen voor de ergste hitte. Meindert en Fedde beklommen Dune 45 en hadden een magistrale zonsopkomst. Hierna volgde de beroemde Big Daddy. De hoogste duin van Namibië. Fedde wilde wel en Gerdien ging mee. Anna had keelpijn en voor Ids was het te zwaar. In 3 uur tijd beklommen Fedde en Gerdien deze majestueuze duin van 325 meter. Wat een hoogte, wat een uitzicht en wat een trots op onze kleine man van 6 jaar! Via de dode vallei liepen we terug naar het basiskamp. Fedde glom, dit gevoel neemt niemand hem weer af!

Na een paar dagen zandhappen zitten we nu weer heerlijk aan de kust. De truien moeten weer aan en dat is na die hitte best lekker. Swakopmund belooft veel goeds dus we gaan hier heerlijk een paar dagen genieten.