3 maanden! 3 hele maanden leven we nu het nomadenbestaan. Ons huis is er eentje op wielen en onze tuin is de wereld. Hoe dankbaar kun je zijn dat we dit leven mogen leven? Anderhalf jaar geleden besloten we om het gewoon te doen. Sindsdien hing er een kaart boven onze eettafel met de tekst -Stap uit de mallemolen en in het rad van avontuur- We zeiden onze banen op, haalden de kinderen van school en schreven ons uit uit Nederland. Alle zekerheden waar we ons onbewust aan vasthielden weg. Maar wat geeft het een vrijheid! Iedere dag opnieuw kunnen bedenken wat je wilt, waar je zin in hebt, zonder de inmenging van sociale structuren.
We maken de balans op na 3 maanden reizen. Dit leven past ons, we genieten van het buitenleven en de vrijheid en staan iedere dag weer open voor nieuwe dingen die op ons pad komen. Deze week is de laatste in Namibië. We hebben 6 weken mogen genieten van de overweldigende landschappen, de gastvrijheid en relatieve luxe van dit mooie land.
Een letterlijk hoogtepunt deze week was het beklimmen van het waterberg plateau. Een national park omgeven door enorme rotspartijen. Volgens de medewerkster was de klim naar de top wel te doen met kleine kinderen… Pfff het was serieus klauteren. Gelukkig worden de kinderen steeds behendiger en bereikten we zonder kleerscheuren de top. Wat een uitzicht! Opnieuw worden we geraakt door de wijdsheid en oneindige horizon.
Ids zit helemaal in de dinosaurus fase en roept bij iedere berg dat daar de dino’s wonen. Toen we op de kaart zagen dat er in Namibië voetafdrukken van dinosaurussen zijn moesten we daar natuurlijk heen. Na een barre tocht en een zeer strenge Duitser mochten we het pad richting de voetstappen volgen. Het duurde even voordat we de 160 miljoen jaar oude afdrukken van de tyrannosaurus rex zagen maar toen waren ze onmiskenbaar. Door het idyllische landschap waanden we ons even in Jurassic Park.
Gisteravond was onze laatste avond in Namibië. Toen de kinderen en ik aan het tandenpoetsen waren, kwam Meindert aangerend. Vlakbij de auto liepen zebra’s, giraffen, wildebeesten en emu’s. Samen met een roodkleurende ondergaande zon en volle maan was dit de allermooiste avond die we tot nu toe gezien hebben.
We zijn zojuist de grens met Botswana gepasseerd. Even een temperatuurcheck uiteraard, want ook op dit continent zijn de eerste Corona besmettingen bevestigd. Na nog geen 10 kilometer gereden te hebben werden we staande gehouden. Ik reed te hard! Shit! Twee kordate politiedames waren onvermurwbaar en onze allereerste Pula’s belandden in de zakken van de politie. Een goede les en misschien een teken. Tijdens het rijden is er zoveel moois te zien. Naast snelheidsborden zie je de dorpjes, grote hoeveelheden vee en opnieuw prachtige vergezichten. We houden onze ogen open. Het gaat immers niet om de bestemming maar om de reis.






























