Wanneer je paradijs Googled dan is Likoma island wat je zou moeten zien. Kristalhelder en azuurblauw water, witte stranden, bloeiende bougainville, knisperend wit bedlinnen en die heerlijk relaxte eiland cultuur. Wij hebben de ongelofelijke mazzel om ongeveer twee maanden in dit paradijs te wonen.
Malawi hebben we nooit geassocieerd met witte stranden en blauw water. Doordat het land geen kustlijn heeft, is dit blijkbaar de verwachting. Wanneer je echter bij Lake Malawi aankomt, blijkt het tegendeel waar. Dit prachtige meer is zo groot dat je al snel het gevoel hebt aan de kust van een oceaan te zitten. Maar dan stap je in het heerlijke water en besef je dat het niet zout is. En dat is helemaal een bonus! Alhoewel ik de zilte gloed over mijn lijf na een dag aan het strand best kan waarderen, moet ik toegeven dat zoet water wel heel erg fijn is. Zwemmen onder water met je ogen open en geen touwhaar aan het eind van de dag.
Likoma island is alleen bereikbaar met de Ilala, de beroemde veerboot die al 70 jaar mensen en middelen rond het meer rondvaart. Of per privévliegtuig of boot voor de rich en famous. De charme van de Ilala heeft voor ons echter de voorkeur. De ongeorganiseerde chaos waar toch iedereen zijn plek kent en waarvan je nooit precies weet hoe laat je vertrekt of aankomt. Go with the flow. Ons motto en dat heeft ons al op heel veel mooie plekken gebracht.
We zijn nu bijna twee weken op Likoma en deze bestonden vooral uit ontzettend veel gezelligheid. Samen met een Frans gezin, een stel uit Zuid Afrika en Andrew, de fantastische eigenaar van de plek waar we zitten, was het iedere dag feest. Boottochten bij volle maan, kampvuren, ontelbare sundowners, mooie gesprekken tijdens heerlijke maaltijden en onze kinderen die ondanks de taal barrière met de Franse meiden, oneindig samen spelen.
Nu iedereen vertrokken is en wij op de huizen (Tree house & beach lodge) passen integreren we meer en meer in het lokale leven. Meindert staat een paar keer in de week om half 6 ‘s morgens op het voetbalveld en heeft gister voor het eerst weer eens drumstokken in zijn handen gehad. Ik ga met iemand van de staff langs scholen om voorlichting te geven over de menstruatiecup en leer het lokale eten maken. De kinderen vinden het heerlijk op deze plek en spelen wat af.
Eigenlijk verdient dit eiland zoveel meer bekendheid. Het kan met gemak wedijveren met bekende tropische plekken als de Malediven en Bora Bora in Frans Polynesië. Maar hoeveel toeristen wil je? Hoe puur kan een plek blijven wanneer het overspoeld wordt door toeristen? Nu zie je misschien twee keer per maand een vliegtuigje, wat als dat iedere dag wordt? Nu zie je nauwelijks motorboten en roeien de vissersboten geruisloos voorbij. Maar meer inkomsten zullen zorgen voor meer motorboten. Kunnen economische groei, welvaart en het behoud van deze prachtige plek hand in hand gaan? Interessante vragen die ons de komende weken bezig houden.
Ondertussen oriënteren we ons voorzichtig op het vervolg van de reis na Likoma. Dit zal medio augustus zijn. We willen nog ontzettend graag het prachtige noorden van Malawi ontdekken. Hierna ligt alles nog open en dat is juist het mooie.
Stop dreaming about your bucket list and start living it
Annette White
Wat. Een. Week! Ik weet gewoon niet waar te beginnen want deze week was echt wel even next level. Nadat we vorige week in St Lucia de laatste formaliteiten geregeld hebben voor onze grensovergang naar Mozambique staan we vrijdagmorgen om 8.30 uur bij de kaarsrechte lijn die de grens tussen Zuid Afrika en Mozambique aangeeft. Het blijft raar hoe de landen in Afrika in een soort rechte blokken is opgedeeld. Totaal averechts op hoe er op dit continent geleefd wordt. Door Zuid Afrika achter ons te laten hebben we het gevoel dat het avontuur nu echt begint. Op naar het onbekende. Een nieuwe taal (Portugees), een nieuwe valuta en andere infrastructuur.
Het plan is om meteen een stukje Mozambique in te rijden want we steken de grens over bij de meest zuidelijke grensovergang zodat we een mooie plek vinden om onze trouwdag de volgende dag te vieren. Vorig jaar hadden we het plan om ons 10 jarig huwelijk met onze voeten in het witte zand van Mozambique te vieren, door Covid werd dat een diner voor twee in Enkhuizen. Vol goede moede komen we aan bij de grens en het uitstempelen uit Zuid Afrika gaat ontzettend snel. Bij het visumkantoor aan de kant van Mozambique valt de stroom echter uit. Het is de eerste dag dat het echt slecht weer is en volgens de douanier is dit de reden voor de stroomuitval. Hierdoor kan ons visum niet gemaakt worden en dus moeten we wachten totdat het gefixt is. Er is een electricien onderweg wordt ons verteld. Na een uur besluiten we maar een film op te zetten in de auto. Wanneer de film afgelopen is en er nog steeds geen electricien is gesignaleerd worden we toch wat ongeduldiger. Vandaag is een stevige les in overgave. Overgave aan het systeem. We dragen honderd oplossingen aan om de stroom te fixen zoals het beschikbaar stellen van de stroom uit onze auto maar dit wordt helaas niet geaccepteerd. We kijken nog maar een film. Na 8 uur komt het verheugende nieuws dat de electriciteit terug is. Hierna duurt het nog 2 uur voordat onze visa klaar zijn en om 17.15 uur rijden we dan eindelijk Mozambique in. Het is al bijna donker dus een mooie plek voor onze trouwdag vinden kunnen we wel vergeten denken we. Op goed geluk rijden we het eerste beste dorpje in en dat is een schot in de roos. We arriveren bij een eco-lodge die gerund wordt door oud tennis professional Bev Mould die in de jaren 80 Steffi Graf verslagen heeft. We krijgen een prachtige luxe unit met twee slaapkamers, keuken en eigen binnentuin. Wat een geweldige plek! En zo komt alles toch nog goed.
Onze trouwdag begint met een feestelijk ontbijt waarna we naar het strand gaan. De stranden in Mozambique zijn nog gesloten maar je mag er wel gewoon lopen en gelukkig zijn er genoeg plekken zonder controle. We staan met onze blote voeten in het witte zand terwijl de warme blauwe zee over onze voeten stroomt. Intens gelukkig en intens dankbaar voor dit moment. We maken een prachtige strandwandeling en lunchen aan het strand. Bij de lodge krijgen we alle vijf een full-body massage. Voor Ids de eerste van zijn leven. Hij is van begin tot eind in trance. ’s Avonds eten we bij een restaurant met uitzicht over zee en vieren de liefde. 11 jaar getrouwd, 3 kinderen rijker en we leven onze droom.
Door een geluk bij een ongeluk zijn we op deze heerlijke plek terecht gekomen en wat een mazzel is dat! Het blijkt het duikwalhalla van Mozambique te zijn en je kunt zwemmen met dolfijnen. We kunnen ons bijna niet voorstellen dat dit echt is, zwemmen met dolfijnen! Om 6.00 uur staan we in het educational research center en leren van de eigenaar Angie alles over de dolfijnen van Ponta Do Ouro. Met 25 jaar ervaring weten ze ontzettend veel over de verschillende groepen dolfijnen die hier leven. De meesten hebben zelfs een naam. Als we even later bij de boot komen is de schipper al helemaal enthousiast, hij heeft de dolfijnen al gezien voor de kust. Nu nog duimen dat ze zin hebben om te spelen. En of ze dat hebben. Zodra we in de buurt komen en het water in mogen weten de dolfijnen van geen ophouden. Ze blijven maar komen. De kinderen vinden het fantastisch. Op de rug van Meindert kijkt Ids met grote ogen naar deze vriendelijke vissen die soms wel drie keer zo groot als hij zijn. Deze kleine stoere man in die grote grote zee. Anna en Fedde genieten en vinden het stiekem ook wel spannend dat de dolfijnen rakelings langs ze zwemmen. Later horen we waarom we zo populair zijn bij de dolfijnen. Ze houden van kinderen!
Deze dag krijgen we geen genoeg van de zee en ruim een uur later zitten Meindert en ik alweer op de boot richting een dive spot. De kinderen blijven achter bij de duikschool waar een jongen van Anna´s leeftijd is. Hierdoor kunnen wij samen duiken wat natuurlijk fantastisch is. Tijdens één van onze laatste dagen in Zuid Afrika hebben we weer voor het eerst in vier jaar gedoken bij Sodwana Bay maar hier gingen we apart omdat één van ons bij de kinderen moest blijven. Wat een feest dat we vandaag samen kunnen. Zodra we afdalen zien we meteen scholen met honderden, zo niet duizenden vissen. Overal om je heen zijn ze. En dan, zomaar uit het niets zwemt er een Manta Ray voorbij. Wow, wat een inmens groot beest is dat. Zo imposant en gracieus. Hiernaast zien we een gigantische onderwaterslang en een enorme tandbaars. Wat een gave duik! Duikinstructeur Mike vertelt dat er mensen van over de hele wereld speciaal naar Ponta do Ouro komen om met hem te duiken naar haaien. In dit gebied zitten veel soorten haaien en hij heeft er veel ervaring mee. We kijken elkaar aan, wordt het nog beter dan dit? Enigszins gespannen zitten we de volgende dag weer op de boot, dit keer een flink stuk de oceaan op om te kijken of we haaien kunnen zien. We zakken af naar 24 meter diepte en overal waar je kijkt zie je alleen die diepblauwe grote oceaan. De spanning van die oneindige ruimte en de diepte maken deze ervaring nu al onvergetelijk. Na een paar minuten deint uit het niets een bull shark op. De grote oceaan, wij en deze haai. Hij komt nieuwsgierig dichterbij, zwemt een paar rondjes en verdwijnt weer. Niet veel later komt er een white tip shark langs en hierna zien we nog net de staart van een tiger shark. Als we onze weg weer naar boven vinden zwemmen er twee gigantische bull sharks onder ons door. Terug aan land zoeken we de haaien op die we gezien hebben. De bull shark en tiger shark zijn nummer 1 en 2 van meest gevaarlijke haaien ter wereld…..Wanneer jij echter geen gevaar voor hen vormt hebben ze totaal geen interesse. Om deze fantastiche dieren op deze manier te observeren was echt zo ontzettend mooi. Een ervaring die we nooit zullen vergeten.
Na drie uur zijn we terug bij de lodge en hebben Anna, Fedde en Ids zelfstandig aan school gewerkt. Zo lekker dat we de kinderen gewoon achter kunnen laten en ze zelf school doen. Ze hebben maar één keer de hulplijn ingezet en oma Dieneke gebeld met een vraag om uitleg. Wat een luxe zo’n privéjuf op afstand. Ondertussen hebben ze zelf een juice besteld bij de bar en beginnen ze lekker Engels te kletsen. Nu Portugees nog….
Door al deze hoogtepunten vergeten we bijna dat we in Mozambique zijn en wat is het hier heerlijk. Een fijne vibe en meteen een stuk ruraler dan Zuid Afrika. Na een klein stukje asfalt rijden we al meteen een zandweg op en merken we bij de verkeerspolitie dat Portugees toch echt de voertaal is en je met Engels niet ver komt. Morgen verlaten we deze heerlijke plek en gaan en kijken we enorm naar uit Mozambique verder te ontdekken.
‘Kijk mam, wat een grote vis!’ Anna trekt enthousiast aan mijn arm om mijn aandacht te krijgen in het warme blauwe water van de Indische oceaan. De twinkeling in haar ogen laat de opwinding en blijdschap zien. We zijn met zijn vijven aan het snorkelen bij Cape Vidal en zien de prachtige onderwaterwereld. Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.
Deze hele week is sowieso één groot hoogtepunt. We rijden maandag van de camping met de vele waterglijbanen naar Pongola waar we onze vrienden Thijs en Mieke weer gaan zien. Onderweg stoppen we nog even bij een kliniek voor een rare plek op de rug van Ids. Het lijkt op een tekenbeet. Na twee uur wachten (er kwam iemand met een slangenbeet tussendoor) is Ids aan de beurt. De dokter bevestigt ons vermoeden en met crème en antibiotica vervolgen we de reis. Omdat de koorts niet meer terugkomt laten we de antibiotica maar voor wat het is en geneest de plek gelukkig vanzelf.
Met Thijs, Mieke en hun 3 jarige zoontje Thomas brengen we drie dagen door op een prachtige plek. We hebben onze eigen safaritent met houtgestookte hottub en zien vanaf het enorme terras iedere ochtend de zon opkomen en de prachtige sterrenhemel stralen. De accommodatie ligt in een game reserve dus aan dieren geen gebrek. De impales, nyalas, warthogs en giraffen lopen zo langs je tent. We maken een boottocht en zien hippo’s en een krokodil in het water terwijl we genieten van de mooie omgeving en elkaars gezelschap. Wat is het heerlijk om weer samen te zijn.
Samen met Mieke maak ik een ochtendwandeling van 3 uur met een gids. Terwijl de zon langzaam opkomt, de wereld ontwaakt en de nachtdieren plaatsmaken voor de dagdieren genieten wij intens van alles om ons heen. Als we de volgende dag ook nog yoga bij zonsopkomst kunnen doen is ons geluk compleet. Wat een heerlijke dagen samen! We sluiten het af met een sundowner, een drankje bij zonsondergang bovenop de Land Rover terwijl de giraffen langs lopen.
Vanuit Pongola rijden we samen met Thijs en Mieke naar St Lucia voor een laatste duik samen in de oceaan voordat ze het vliegtuig naar Kaapstad weer pakken. Wij blijven in St Lucia en zijn vanaf die dag iedere dag op het strand te vinden! De zee is prachtig blauw en heerlijk warm. De golven zijn hoog en krachtig dus we kunnen ons heerlijk uitleven. Na twee dagen St Lucia rijden we naar Cape Vidal, geleden op 30 km afstand van St Lucia op de punt van een schiereiland. Hier komt een droom uit. Met zijn vijven snorkelen! Wat een geweldige ervaring om samen de onderwaterwereld te ontdekken. De kinderen gaan helemaal los met hun body boards en trotseren de hoogste golven.
Voorlopig zijn we nog niet uitgespeeld en blijven we de kustlijn nog even volgen.
Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.
Boon Family Journey 