Travel diary – the Vic falls and getting stuck

Eindelijk is het dan zover, we zijn bij de Victoria watervallen. Eindelijk omdat we op maandag 16 maart 2020 ook hadden besloten naar dit machtige natuurverschijnsel te gaan. De dag die onze reis op zijn kop zette en we besloten om niet noordelijk vanuit Botswana naar de Vic falls te rijden maar westelijk naar Namibië. In enkele dagen had covid de wereld in zijn greep en moesten wij er ook aan geloven. We onderbraken onze droomreis om die een jaar later weer te vervolgen. En hier staan we dan, ruim anderhalf jaar later op 27 december 2021 met zijn vijven te kijken naar die enorme hoeveelheid water die naar beneden dendert. Maar liefst 500 miljoen liter per minuut.
De grootsheid is bijna niet te bevatten. We lopen langs een prachtige route door jungleachtig gebied en worden nat van de waterdamp veroorzaakt door de waterval. Het éne uitkijkpunt nog mooier dan het andere, lopen we naar beneden om te eindigen bij de boiling pot. Een rustiger stukje water waar de watervallen uit alle macht inkletteren. Hierdoor worden tegengestelde waterstromen gecreëerd waardoor het net een kokende massa water lijkt. We zien piepkleine kayaks langskomen die zich stoer door de vele stroomversnellingen manoeuvreren. Fedde en Ids kunnen niet wachten om op een dag ook de kolkende Zambezi rivier te bedwingen. We beloven de kinderen plechtig dat we nog een keer terugkomen. Om toch een beetje een adrenalinekik te krijgen zoeven Anna en Fedde aan een zipline over de vallei naast de watervallen en voelen zich zo even Tarzan en Jane.

Voordat we de Vic falls bezoeken vieren we kerst. We staan op een mooie campsite in Livingstone aan de rivier. De kinderen verwennen ons met een zelfbedacht en zelfgemaakt driegangenmenu. We concluderen dat deze reis de kinderen zoveel zelfstandiger, creatiever en meer oplossingsgericht heeft gemaakt. Bijna iedere dag wordt er een beroep op hun aanpassingsvermogen gedaan. Het referentiekader waarop je jaren hebt kunnen vertrouwen, wordt hier op alle fronten door elkaar geschud. Maar kinderen hebben veel minder moeite om zich aan te passen en daar leren wij dagelijks van.

In de hoofdstad van Zambia stuiten we op een kleine Nederlandse nederzetting. We worden warm welkom geheten door een stel dat al 30 jaar in Zambia woont en een leuke plek heeft. Voor we het weten zitten we aan de vrijdagmiddagborrel met de andere Nederlandse buren en twee andere Nederlanders die vrijwilligerswerk doen. Het is één grote gezelligheid en het feest is compleet als er pepernoten en stroopwafels tevoorschijn komen. Heel even vergeten we dat we in Afrika zijn en ook hier hebben de kinderen geen enkel probleem om zich naadloos aan te passen aan deze situatie als hun zintuigen de zoete smaken herinneren.

Als we de volgende dag de kerstboom in de stralende zon opzetten en wat kerst slingers kopen om Randy Lover te versieren beseffen we ons weer dat we in Afrika zijn. Kerst in de hitte voelt toch vreemd.

Vanuit Lusaka rijden we naar Lake Karibu, het op drie na diepste meer ter wereld. We kamperen tussen de zebra’s en bewonderen het meer vanaf een boot. Als we na een paar dagen onze reis voortzetten maken we de verkeerde keuze. De camping medewerker wijst ons de korte route richting Livingstone. Een route langs kleine dorpjes, maar met diepe plassen van de regen. Alle concentratie is nodig om op de juiste manier de plassen door te rijden of te ontwijken wanneer mogelijk. Eén verkeerde stuurbeweging kan ervoor zorgen dat we wegslippen en dat gebeurd dus ook….shit! Randy Lover staat in een onwijs diepe geul van klei en diepe plassen water. Aan de kant van de weg staan alleen een paar hele dunne boompjes die ongeschikt lijken om de lier aan te verbinden. We beginnen verwoed te scheppen en al snel is met name Meindert onherkenbaar door een dikke laag klei. We sleutelen de rijplaten los en doen een poging. Helaas. Dan ziet Meindert toch een boom die iets dikker is, verscholen achter de kleine boompjes. Onze laatste kans. We zijn al uren onderweg en zijn niemand tegengekomen en hebben dus geen hoop dat iemand ons kan helpen. We moeten het zelf doen. Die ene boom is onze redding. Met behulp van de lier en rijplaten weet Randy zich te onttrekken aan de diepe kleimassa. Er zit zo onwijs veel modder op en in Randy dat hij direct door zou kunnen gaan voor een Camel Trophy voertuig. Dat was even spannend, maar we zijn toch ook een beetje blij dat we eindelijk dat zware materieel eens gebruikt hebben dat we voor dit soort momenten bij ons hebben. Het geeft vertrouwen dat het lukt om zelf midden in de bush te kunnen handelen. Al zou dit niet de laatste keer zijn.

Na bijna een maand in het mooie Zambia, steken we vanuit Livingstone de grens over naar Botswana. Nog geen tien kilometer over de grens zien we de eerste olifanten al langs de weg. Ja dit is Botswana, waar de parken geen hekken hebben en het wild overal om je heen is. We slapen op een fantastische plek waar je vanuit een ondergrondse bunker de olifanten die komen drinken van slechts één meter afstand kunt bewonderen. We zijn terug in de Bush en kijken ernaar uit om in Botswana af te maken waar we anderhalf jaar geleden mee begonnen zijn.

Week 15 – Op de vlucht en naar huis

Wat heeft onze reis een bizarre wending gekregen deze week! Wie had een paar dagen terug kunnen bedenken dat we ons nu klaar zouden maken voor vertrek naar Nederland? Deze week zijn we vooral op de vlucht geweest. Op de vlucht voor het grote onbekende. We weten niet hoe het virus zich hier gaat ontplooien en we weten al helemaal niet wat we in Nederland aan zullen treffen. Van deze afstand is het lastig om hier een voorstelling van te maken.

Voor we aan deze reis begonnen hebben we de afspraak gemaakt dat we, wanneer dat nodig zou zijn, altijd binnen een dag terug in Nederland konden zijn. Met een zieke vader (Gerdien) en een zieke broer (Meindert) speelde het altijd in ons achterhoofd dat dit kon gebeuren. Maar dit! Een wereldwijd virus waar nog niemand grip op heeft. We werden deze week gedwongen om heel snel hele ingrijpende keuzes te maken. Gelukkig steeds de juiste want slechts enkele uren nadat we eerst de grens met Namibië gepasseerd waren sloot deze voor Europeanen.

Toen we hoorden dat er vanuit Windhoek geen vluchten meer zouden gaan en de consulair ons adviseerde zo snel mogelijk naar Zuid Afrika te gaan zijn we in de auto gesprongen en zijn we in 14 uur naar de grens gereden. Opluchting toen we erin kwamen en ongeloof toen we hoorden dat ook deze grens enkele uren later dicht ging voor alle Europeanen. De maatregelen tegen Corona volgen elkaar hier in rap tempo op. Vrij bewegen, laat staan reizen is er daarom echt niet meer bij. Het idee dat wij als reizigers mensen hier kunnen infecteren, mensen die al zwak zijn, vinden we niet te verkroppen. Ook daarom gaan we terug naar Nederland. Afrika heeft zo geen Corona nodig!

We hebben in de afgelopen dagen zo enorm veel medeleven en hulp gekregen, dat is echt ongekend. Teruggaan naar Nederland voelt als een warm bad en bevestigt onze keuze keer op keer. We kunnen weer wonen bij mijn ouders en er worden massaal kleren voor ons ingezameld.

In ons hoofd zijn we klaar voor terugkeer naar Nederland maar Afrika zit in ons hart. We hopen dat het mogelijk is terug te keren naar ons huis op wielen. Onze heerlijke Land Rover die ons brengt waarheen we willen. Onze bedjes op het dak vanwaar we dagelijks de mooiste zonsopkomsten zien en de frisse lucht die door de tent stroomt. Leven op gevoel in plaats van op vaste structuren.

Wat dit ook gaat brengen, we zijn zo ontzettend dankbaar voor wat we al meegemaakt en gezien hebben. We bereiden ons voorzichtig al voor op Afrika deel 2 met nieuwe paklijsten en inzichten. Maar nu eerst heel hard duimen dat die vlucht naar Nederland morgen gewoon opstijgt.

Tot snel allemaal lieve mensen.

Ps: zoals op de foto’s te zien is hebben we er de afgelopen dagen het beste van gemaakt 😊

Week 14 – Into the wild!

Wow! Wat een kennismaking met Botswana was deze week. We sliepen middenin de bush en de olifanten, nijlpaarden en hyena’s liepen vlak langs de auto. ‘s Nachts hoorden we leeuwen brullen en zagen we de migratie van honderden passerende wildebeesten. ‘s Morgens zagen we sporen van een luipaard in ons kamp. Wat een ervaring!

Op onze eerste campingplek in Botswana werden we opgewacht door Wouter en Rinkje met hun twee kinderen en een immense stapel pannenkoeken. We hadden ze ontmoet in Kaapstad en nu troffen onze wegen elkaar weer. De kinderen speelden 2 dagen onafgebroken op de camping met elkaar. Heerlijk om te zien en hierdoor ook tijd voor onszelf te hebben. We kletsen weer wat af en door gezamenlijke West Friese roots voelt het al snel heel vertrouwd.

Samen reden we richting Moremi national park, onderdeel van de Okavango delta. Met twee gezinnen durfden we het aan om wild te kamperen. Wild kamperen in Botswana is dus heel letterlijk want niet alleen sta je volledig in het wild zonder voorzieningen maar ook tussen de wilde dieren. Hier zijn, zoals in Zuid Afrika en Namibië, geen hekken om de parken en dus lopen de dieren overal. We zetten ons kampement op en legden de kinderen heel serieus uit dat ze onder geen beding achter het touwtje mochten komen dat we tussen de auto’s gespannen hadden. Een luipaard of hyena pakt niet snel een volwassene maar een kleine peuter is een makkelijke prooi. Bewust van het gevaar creeerden we een safe-zone waar we ons allemaal veilig voelden. Met 4 volwassenen waakten we over onze 5 kinderen en maakte Wouter een heerlijke hutspot met gehaktballen. De controverse tussen deze traditionele Nederlandse hap en de plek waar we stonden kon bijna niet groter. Overal om ons heen uit de bosjes kwamen groepen olifanten drinken bij de waterplas. Zo indrukwekkend om van zo dichtbij te zien en er echt tussen te staan.

De weg naar en in Moremi de volgende dag was door de extreem slechte weg intensief. Een constante slalom door hele diepe plassen met geregeld zeer serieuze twijfel of we wel door konden rijden. De Land Rover liet ons niet in de steek en wroette zich door de enorme plassen en blubber heen. Toen we de volgende dag op 1 meter afstand twee leeuwinnen zagen waren we de slechte weg alweer vergeten. Wow, dit was het allemaal waard!

En nu dan, Corona. Na 3 dagen in de bush zonder bereik schrokken we van de berichten uit Nederland. Ook hier worden de beperkingen iedere dag meer voelbaar. Veel grenzen gaan dicht. Vooralsnog blijven we bij ons plan en blijven we in Botswana om daarna richting Mozambique te gaan. Vanuit hier wensen we jullie allemaal heel veel sterkte en hopen we dat het virus niemand dichtbij zal treffen.

Week 13 – Laatste week Namibië en 3 maanden onderweg

3 maanden! 3 hele maanden leven we nu het nomadenbestaan. Ons huis is er eentje op wielen en onze tuin is de wereld. Hoe dankbaar kun je zijn dat we dit leven mogen leven? Anderhalf jaar geleden besloten we om het gewoon te doen. Sindsdien hing er een kaart boven onze eettafel met de tekst -Stap uit de mallemolen en in het rad van avontuur- We zeiden onze banen op, haalden de kinderen van school en schreven ons uit uit Nederland. Alle zekerheden waar we ons onbewust aan vasthielden weg. Maar wat geeft het een vrijheid! Iedere dag opnieuw kunnen bedenken wat je wilt, waar je zin in hebt, zonder de inmenging van sociale structuren.

We maken de balans op na 3 maanden reizen. Dit leven past ons, we genieten van het buitenleven en de vrijheid en staan iedere dag weer open voor nieuwe dingen die op ons pad komen. Deze week is de laatste in Namibië. We hebben 6 weken mogen genieten van de overweldigende landschappen, de gastvrijheid en relatieve luxe van dit mooie land.

Een letterlijk hoogtepunt deze week was het beklimmen van het waterberg plateau. Een national park omgeven door enorme rotspartijen. Volgens de medewerkster was de klim naar de top wel te doen met kleine kinderen… Pfff het was serieus klauteren. Gelukkig worden de kinderen steeds behendiger en bereikten we zonder kleerscheuren de top. Wat een uitzicht! Opnieuw worden we geraakt door de wijdsheid en oneindige horizon.

Ids zit helemaal in de dinosaurus fase en roept bij iedere berg dat daar de dino’s wonen. Toen we op de kaart zagen dat er in Namibië voetafdrukken van dinosaurussen zijn moesten we daar natuurlijk heen. Na een barre tocht en een zeer strenge Duitser mochten we het pad richting de voetstappen volgen. Het duurde even voordat we de 160 miljoen jaar oude afdrukken van de tyrannosaurus rex zagen maar toen waren ze onmiskenbaar. Door het idyllische landschap waanden we ons even in Jurassic Park.

Gisteravond was onze laatste avond in Namibië. Toen de kinderen en ik aan het tandenpoetsen waren, kwam Meindert aangerend. Vlakbij de auto liepen zebra’s, giraffen, wildebeesten en emu’s. Samen met een roodkleurende ondergaande zon en volle maan was dit de allermooiste avond die we tot nu toe gezien hebben.

We zijn zojuist de grens met Botswana gepasseerd. Even een temperatuurcheck uiteraard, want ook op dit continent zijn de eerste Corona besmettingen bevestigd. Na nog geen 10 kilometer gereden te hebben werden we staande gehouden. Ik reed te hard! Shit! Twee kordate politiedames waren onvermurwbaar en onze allereerste Pula’s belandden in de zakken van de politie. Een goede les en misschien een teken. Tijdens het rijden is er zoveel moois te zien. Naast snelheidsborden zie je de dorpjes, grote hoeveelheden vee en opnieuw prachtige vergezichten. We houden onze ogen open. Het gaat immers niet om de bestemming maar om de reis.