Travel diary: Roadtrip to Zambia

We kijken elkaar perplex en ongeloofwaardig aan; ging die grensovergang tussen Tanzania en Zambia echt zo makkelijk? We hadden ons voorbereid op een dag wachten bij de grens en misschien wel overnachten, want in de huidige wereld zijn grensovergangen niet zo makkelijk. Maar een kleine grensovergang en goedgemutste douane medewerkers zorgen ervoor dat we binnen anderhalf uur Tanzania uit gestempeld zijn en ons visum voor Zambia op zak hebben.

Nog voor de lunch komen we aan op onze eerste overnachtingsplek in Zambia. Een fantastisch stukje groen bij een boerderij waar we helemaal alleen zijn met drie witte paarden en twee kippen. Dit zijn de mooiste plekjes. Zo vrij dat je s morgens in je blote kont de tent uit kunt komen om naar het toilet te lopen. We worden wakker van het zonlicht en de vogels. Een blik op onze telefoon zegt echter dat het nog maar half 6 is. Huh? Zou het hier weer een uur eerder zijn? Al dagen hebben we geen bereik dus eigenlijk hebben we echt geen idee. En wat is dat toch eigenlijk heerlijk om echt niet op de tijd te leven. De beheerder geeft ons later uitsluitsel, in Zambia is het inderdaad weer een uurtje vroeger.

Nadat we Uganda vijf dagen geleden verlaten hebben, heeft Randy Lover weer aardig wat kilometers gereden. Omdat ons visum voor Tanzania tot 7 december geldig is, hebben we een beetje een deadline om op tijd het land uit te gaan. Op de kaart kijken we naar de kortste en meest logische route. We doorkruisen het complete westen van Tanzania en rijden vlak langs de grenzen van Rwanda en Burundi. Deze landen staan de volgende keer Afrika zeker op ons lijstje.

De route over grotendeels zandwegen leidt ons dwars door national parks en langs prachtige vergezichten. We zien tientallen nijlpaarden, een olifant en in de ochtend zon liggen gewoon zeldzame African wild dogs heerlijk te chillen op de weg voor ons. Wat een geluk dat we deze geweldige dieren zien! Pas als we heel dichtbij zijn, lopen ze rustig terug hun dierenrijk in.

1350 kilometer over rode zandwegen, het is nogal een afstand, maar we genieten zeker van deze mooie route. Expres kiezen we kleine grensovergangen en dat is steeds een goede keuze. Weinig gedoe en snel door.

1350 kilometer dichter bij ons eindpunt, Kaapstad. De plek waar eind december 2019 ons avontuur begon. We begeven ons weer in zuidelijk Afrika. Hoewel we nog een kleine drie maanden voor de boeg hebben, merken we allemaal dat we de stal ruiken. De kinderen praten meer over ‘thuis’ en ook wij maken plannen voor de eerste maanden in Nederland. Verder dan dat plannen we niet. De vrijheid om daarna weer iets anders te kunnen doen hebben we nu nog even nodig.

Want hoe kunnen we de vrijheid die we nu hebben, combineren met een leven in Nederland. Hoe goed alles ook geregeld is en hoe groot het sociale vangnet ook is, het blijft een land van vele regeltjes waar buiten de lijntjes kleuren niet altijd als positief wordt ervaren. Maar ook dit zijn zaken die makkelijk te beoordelen zijn als je er zelf even niet middenin zit. Als je van een afstand mag kijken worden dingen vaak duidelijk. En straks, dan dompelen we onszelf weer onder in het heerlijk geregelde Nederland en genieten we van de gemakken en de warme deken van liefde van familie en vrienden.

Die vrijheidsvlam in ons hart die brandt. Weer aangewakkerd door deze reis, brandt hij als nooit tevoren. We weten ook dat vrijheid niet altijd het opzoeken van nieuwe grenzen, letterlijk en figuurlijk betekent. Vrijheid zit altijd in jezelf. Jij bent zelf degene die hier richting en gevoel aan geeft. Dit is waarop we onze keuzes baseren.

Met onze laatste maanden in Afrika in het verschiet, staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Maar daarover later meer.

Travel diary – zuid west Uganda en de berggorilla’s

Indringend kijkt hij ons aan, de grote silverback berggorilla. Al bijna een uur zitten we op nog geen twee meter afstand van een berggorilla familie in Bwindi impenetrable forest. Wat een ervaring, kippenvel en een brok in ons keel. Wat is het machtig om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren. Na bijna een uur vindt de grote baas het tijd om zijn familie bij elkaar te roepen en verder het bos in te gaan. Hij staat op en pas dan zien we hoe enorm groot dit dier is. Hij gromt en slaakt wat kreten en de vrouwtjes om hem heen komen in beweging. En daar gaan ze, de grote silverback, de vrouwtjes, de baby’s. We volgen ze nog een paar minuten en zien ook opa zitten. Zijn plaats als hoofd van de groep is inmiddels overgenomen en dus zit hij bescheiden wat verderop. Ons uur zit erop, we laten de familie weer alleen en wij beginnen aan de twee en half uur durende terugtocht.

We hebben lang getwijfeld of we deze activiteit wilden doen want 700 dollar per persoon is niet niks. Maar wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. Nooit besparen op onvergetelijke ervaringen!

De gorilla’s zijn een absoluut hoogtepunt van onze route door zuid west Uganda maar dit hele gebied is meer dan prachtig. Nadat we mama op het vliegtuig hebben gezet, rijden we zelf richting Fort Portal. We zien de Rwenzori mountains in de verte opdoemen. De hoogste piek heeft zelfs sneeuw! Vanuit het westelijke Fort Portal slingeren we ons een weg richting Lake Edward. Het mooie Queen Elizabeth national park grenst aan dit meer en we vinden een kampeerplek tegen het park aan. Deze plek is echt magisch. Er zijn geen hekken en dus dolen de nijlpaarden, leeuwen, hyena’s en wrattenzwijnen ‘s nachts door het kamp. Het leven in het wild is spannend en machtig tegelijk. We verdelen ons weer over de daktenten, wat betekent dat Meindert met de jongens slaapt en ik met Anna. Mocht er dan ‘s nachts paniek zijn dan is er altijd een volwassene bij de kinderen. We dopen een flesje om tot toilet zodat we ‘ s nachts ook niet uit de tent hoeven. Het klinkt allemaal heel spannend maar we zijn goed voorbereidt. Zo kunnen we vooral genieten van de geluiden om ons heen.

En dan is het eindelijk zover, we zien onze vrienden Wouter en Rinkje weer! Nadat we elkaar in Tanzania gedag hebben gezegd zijn zij richting Kenia gegaan en wij naar Uganda om mama op te halen. Nu zien we elkaar weer om samen de gorilla’s te doen. Het fijne is dat we nu op elkaars kinderen kunnen passen omdat kinderen pas vanaf 15 jaar mee mogen.

En andere leuke bijkomstigheid is dat we samen schoentje kunnen zetten en pakjesavond vieren. Mama had een echte juten zak mee en pepernoten die we bewaard hebben tot dit moment. De omgeving helpt mee want in de hoge bergen van Bwindi is het koud en dus staat de openhaard aan. We zingen samen Sinterklaasliedjes en dan opeens worden er pepernoten gestrooid. De kinderen weten niet wat ze meemaken. Ieder kind één cadeautje en een gedicht en wat zijn ze blij! Een beetje Sinterklaas in Uganda, hoe bijzonder is dat!

We besluiten om met Wouter en Rinkje nog één bestemming samen te doen voordat onze wegen zich weer scheiden. We verblijven in een prachtige lodge op de heuvels rond Lake Bunyonyi. We maken een boottocht over het grote en vooral diepe meer. Met 900 meter is dit meer het op drie na diepste meer ter wereld. We krijgen informatie over de vele kleine eilandjes in het meer. Vooral lepra eiland en punishment eiland maken indruk. Naar de laatste werden vrouwen gebracht die voor het huwelijk zwanger waren geworden. De honger- of verdrinkingsdood waren je lot.

Het afscheid van Wouter en Rinkje en vooral de kinderen valt weer zwaar. Geen idee wanneer we ze weer zien. In deze onzekere wereld blijft het maken van lange termijn plannen lastig.

Wij vervolgen onze weg terug naar Tanzania om over een paar dagen de grens met Zambia over te steken.

Met het einde van onze reis in zicht, besluiten we om deze maand even een break van social media en het nieuws te nemen. Weer even volle focus op wat we aan het doen zijn. Deze bijzondere reis als gezin.

Travel diary – Noord Tanzania

Ruim drie weken geleden hebben we de witte stranden en de warme blauwe Indische oceaan achter ons gelaten. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad op Zanzibar. Anna heeft haar junior Padi open water gehaald en mag nu tot 12 meter duiken. Wat zijn we trots op haar en wat is het te gek om samen de onderwaterwereld te ontdekken. Onze laatste week op Zanzibar brengen we door in het toeristische noorden waar we met Wouter en Rinkje een prachtig huis gehuurd hebben. Wat een verschil is Nungwe Beach met het rustige Jambiani. Grote resorts sieren de horizon. Het is mooi dat we ook dit deel van Zanzibar gezien hebben maar doe ons maar de oostkust.

In Dar es Salaam herenigen we ons weer met Randy Lover. Het probleem met de brandstofregelaar is door de fantastische garage verholpen en hij is nog nooit zo schoon geweest. Hij is weer klaar voor duizenden kilometers over de rode Afrikaanse aarde. Met Wouter en Rinkje rijden we richting Kilimanjaro. We nemen de tijd en staan onderweg op prachtige plekken in het bergachtige landschap. Onderweg hapert de gehuurde Landcruiser van Wouter en Rinkje en wil niet meer starten. Als door een wonder, staan er meteen wat mannen om de auto die hem naar een garage aan de overkant van de straat brengen. Eigenlijk merken we dit heel veel in de landen waar we komen. Ook al kom je stil te staan in de middle of nowhere, er is altijd direct hulp. We staan vlakbij een kerk en worden spontaan uitgenodigd om om de nacht op het terrein voor de kerk door te brengen. Wat een gastvrijheid! Gelukkig kan de auto gemaakt worden en rijden we de volgende morgen verder.

Via een adembenemende route komen we aan bij een camping in de bergen. We hebben een prachtig uitzicht en maken een mooie wandeling. Het kamperen met twee gezinnen is een feest. De kinderen zijn de hele dag non-stop aan het spelen terwijl de volwassenen zorgen voor het eten. En dat is een dagtaak voor tien personen kan ik je vertellen. We schuiven de ochtend van vertrek dan ook graag aan bij het meer dan fantastische ontbijtbuffet. Er is kaas! Zelfgemaakt brood, jam, yoghurt en zoveel meer. We eten onze buik vol.

Na een paar heerlijke dagen gaan we verder naar het gebied rond de Kilimanjaro. We vinden een supermooie camping met uitzicht op mount Meru en de Kilimanjaro. De twee giganten van Tanzania. Met de kinderen sluiten we een pact dat we op een dag samen naar de top van de Kilimanjaro klimmen. We maken plannen voor de laatste week in Tanzania voordat we naar Uganda vertrekken en weer afscheid nemen van Wouter en Rinkje. Na veel wikken en wegen besluiten we om samen Tarangire national park te bezoeken. De park fees zijn hier fors, heel fors. Voor ons gezin betalen we inclusief overnachting in het park een kleine 600 euro voor 24 uur.

We gaan ervoor. We zijn er nu en willen er dan ook alles uithalen wat erin zit. Natuurlijk reizen we met een budget, maar ook dat is relatief. Als je iets heel graag wilt zijn er altijd mogelijkheden. 24 uur Tarangire zijn geweldig. Wat een mooi park en wat zien we veel dieren! We observeren leeuwen, olifanten en giraffen van enkele meters afstand. We zitten middenin een wildebeest migratie en slalommen ons een weg tussen de vele zebra’s en antilopen door. Het blijft iedere keer weer magisch om deze dieren in hun omgeving te zien.

En nu zitten we op de vloer van het covid test gebouw te wachten op de uitslag van onze PCR tests zodat we Uganda in mogen. Klaar voor weer een nieuw land. Alhoewel Uganda voor mij (Gerdien) bekend terrein is, kan ik niet wachten om de parel van Afrika aan Meindert en de kinderen te laten zien.

Likoma island – Malawi

Wanneer je paradijs Googled dan is Likoma island wat je zou moeten zien. Kristalhelder en azuurblauw water, witte stranden, bloeiende bougainville, knisperend wit bedlinnen en die heerlijk relaxte eiland cultuur. Wij hebben de ongelofelijke mazzel om ongeveer twee maanden in dit paradijs te wonen.

Malawi hebben we nooit geassocieerd met witte stranden en blauw water. Doordat het land geen kustlijn heeft, is dit blijkbaar de verwachting. Wanneer je echter bij Lake Malawi aankomt, blijkt het tegendeel waar. Dit prachtige meer is zo groot dat je al snel het gevoel hebt aan de kust van een oceaan te zitten. Maar dan stap je in het heerlijke water en besef je dat het niet zout is. En dat is helemaal een bonus! Alhoewel ik de zilte gloed over mijn lijf na een dag aan het strand best kan waarderen, moet ik toegeven dat zoet water wel heel erg fijn is. Zwemmen onder water met je ogen open en geen touwhaar aan het eind van de dag.

Likoma island is alleen bereikbaar met de Ilala, de beroemde veerboot die al 70 jaar mensen en middelen rond het meer rondvaart. Of per privévliegtuig of boot voor de rich en famous. De charme van de Ilala heeft voor ons echter de voorkeur. De ongeorganiseerde chaos waar toch iedereen zijn plek kent en waarvan je nooit precies weet hoe laat je vertrekt of aankomt. Go with the flow. Ons motto en dat heeft ons al op heel veel mooie plekken gebracht.

We zijn nu bijna twee weken op Likoma en deze bestonden vooral uit ontzettend veel gezelligheid. Samen met een Frans gezin, een stel uit Zuid Afrika en Andrew, de fantastische eigenaar van de plek waar we zitten, was het iedere dag feest. Boottochten bij volle maan, kampvuren, ontelbare sundowners, mooie gesprekken tijdens heerlijke maaltijden en onze kinderen die ondanks de taal barrière met de Franse meiden, oneindig samen spelen.

Nu iedereen vertrokken is en wij op de huizen (Tree house & beach lodge) passen integreren we meer en meer in het lokale leven. Meindert staat een paar keer in de week om half 6 ‘s morgens op het voetbalveld en heeft gister voor het eerst weer eens drumstokken in zijn handen gehad. Ik ga met iemand van de staff langs scholen om voorlichting te geven over de menstruatiecup en leer het lokale eten maken. De kinderen vinden het heerlijk op deze plek en spelen wat af.

Eigenlijk verdient dit eiland zoveel meer bekendheid. Het kan met gemak wedijveren met bekende tropische plekken als de Malediven en Bora Bora in Frans Polynesië. Maar hoeveel toeristen wil je? Hoe puur kan een plek blijven wanneer het overspoeld wordt door toeristen? Nu zie je misschien twee keer per maand een vliegtuigje, wat als dat iedere dag wordt? Nu zie je nauwelijks motorboten en roeien de vissersboten geruisloos voorbij. Maar meer inkomsten zullen zorgen voor meer motorboten. Kunnen economische groei, welvaart en het behoud van deze prachtige plek hand in hand gaan? Interessante vragen die ons de komende weken bezig houden.

Ondertussen oriënteren we ons voorzichtig op het vervolg van de reis na Likoma. Dit zal medio augustus zijn. We willen nog ontzettend graag het prachtige noorden van Malawi ontdekken. Hierna ligt alles nog open en dat is juist het mooie.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Liwonde Wildlife, Dedza Pottery & Dzalanyama forest

Zittend aan een kabbelend beekje met in de verte het gebulder van een waterval, genieten we hier van weer een compleet andere omgeving in Malawi. Wat blijft dit heerlijke land ons steeds verrassen. Een paar dagen geleden sliepen we nog in een boomhut terwijl de olifanten en hyena’s onder ons doorliepen en nu zitten we midden in het bos. Met de ouders van Meindert hebben we een prachtige tijd gehad en ook zij zijn onder de indruk van het mooie Malawi.

• 

Liwonde is een prachtig en uitgestrekt wildpark drie uur rijden ten zuiden van de hoofdstad Lilongwe. Vlakbij de ingang, maar in het park ligt Kutchire lodge. Een supermooie plek volledig gerund door Malawi’s. Ze hebben verschillende overnachtingsmogelijkheden maar als de kinderen de boomhut zien is de keuze snel gemaakt. Wat een avontuur om zo hoog te slapen met een fantastisch uitzicht. Direct na aankomst staat een heerlijke warme lunch klaar waarna we meegenomen worden voor een sunset cruise. Nog maar een paar minuten op de boot zien we meteen twee reusachtige Buffalo’s. Die hebben we nog nooit zo dichtbij gezien! Daarnaast een groep nijlpaarden die zich weinig aantrekken van onze boot. Wat een mazzel. Deze twee giganten op slechts enkele meters afstand. De natuur vanaf het water bekijken blijft prachtig omdat je veelal op dezelfde ooghoogte zit. Zo zien we ook nog een aantal krokodillen en een visarend die op een lage tak heerlijk aan het genieten is van zijn avondeten. De volgende ochtend staan we om half zes op voor een ochtendrit door het park. We hopen op leeuwen op cheetahs maar zien ze jammergenoeg niet. Wel staan we oog in oog met een mooie kudde olifanten en zien we genoeg waterblokken, nyalas, impalas en kudus. Later op de dag proberen we ons geluk nog eens maar de katachtigen hebben geen zin zich te laten zien. De gids is echt geweldig en doet enorm zijn best maar helaas zonder resultaat. Al blijft het volgen van sporen en speuren naar dieren altijd te gek en spannend.

• 

• 

• 

• 

• 

We blijven twee nachten in Liwonde en laten ons heerlijk verwennen. Bij de overnachting zitten ook drie maaltijden per dag en die zijn zeer smakelijk. Vanuit het park rijden we door naar de oude hoofdstad Zomba omdat Anna supergraag de aller lekkerste pizza aan opa en oma wil laten proeven. Alhoewel we zelf al een keer in Zomba geweest zijn is het heel leuk weer terug te zijn en de omgeving prachtig. We slapen bij Pakachere en lopen vanuit hier in tien minuutjes naar de enorme markt down town. Een heerlijke mengelmoes van producten, geuren en kleuren. Alles is zo mooi en met zorg uitgestald dat het zeer uitnodigt tot kopen.

• 

• 

• 

Vanuit Zomba rijden we naar Dedza, bekend om zijn pottenbakkerij. Als we aankomen zijn we meteen verliefd. Naast de grote pottenbakkerij is er een restaurant en zijn de kamers heerlijk comfortabel met een prachtig uitzicht. Op 1800 meter is het beduidend kouder maar onder lekkere dikke dekens en met ons buik vol van een heerlijke maaltijd, slapen we als rozen. De volgende ochtend mogen we zelf proberen wat te maken van klei. Wat is het superleuk om met een echte draaischijf tot bekers, kommen en schaaltjes te komen. Zelfs Ids lukt het iets te maken.

• 

• 

• 

• 

Onze laatste bestemming met de ouders van Meindert is Dzalanyama. Een nog onontdekt plekje, twee uurtjes rijden ten westen van Lilongwe. Hier, kamperen we naast de rivier terwijl de ouders van Meindert in een prachtig huisje op palen slapen. We maken urenlange wandelingen en klaverjassen bij het kampvuur. Wat een prachtige afsluiting van twee heerlijke weken samen!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Nadat we met veel tranen de ouders van Meindert weer op het vliegtuig zetten, rijden wij door naar Senga Bay. Er wacht een nieuw avontuur op ons!

Likoma island Malawi

Het voelt alsof de ene prachtige deur na de andere zich voor ons opent. We zijn ruim drie maanden onderweg en onze reis is een aaneenschakeling van hoogtepunten. We zijn zo vreselijk hard aan het genieten dat het een droom lijkt. We leven onze droom. En dat wordt deze week helemaal versterkt doordat we echt op de aller allermooiste plek ooit zijn.

• 

• 

• 

• 

• 

Likoma eiland in Lake Malawi. Alleen te bereiken per privé vliegtuigje of met de beroemde Ilala, de veerboot die wekelijks duizenden mensen en vracht vervoert over het meer. De Ilala is een ervaring op zich. De kinderen rennen al de hele middag heen en weer vanuit de tuin van Anneke, waar we al een paar dagen verblijven, naar het strand vanwaar je de Ilala aan ziet komen. Als de boot eindelijk in zicht is sjouwen we onze spullen naar het strand en wachten tot de eerste boten met mensen van de boot af komen. De kunst is om zoveel mogelijk mensen en spullen in één keer naar de kant te krijgen. Door de diepte kan de Ilala niet aanmeren en worden de laatste paar honderd meter in kleine bootjes afgelegd. Op iedere vluchtboot bestemd voor 22 personen zit zeker 60 man inclusief enorme pakken bagage. Er is geen perfect moment om zelf in één van de bootjes te gaan. Je kiest een moment en dan ga je ervoor. Wanneer Hartmut, de man van Anneke, het teken geeft ontstaat er direct een soort systeem. Één volwassene waant zich eerst door het water om op de boot de kinderen aan te pakken. Ik maak de fout door automatisch mijn jurkje omhoog te tillen zodat het niet drijfnat wordt en het hele dorp het uitgiert van het lachen om die witte azungu billen. Op het bootje hijs ik 1 voor 1 de kinderen naar binnen. Het is chaos, het is gekte maar ook adrenaline als we even later met alle spullen op en over elkaar heen op de reddingsboot zitten die ons naar de Ilala brengt. Daar aangekomen is het wachten op een plaatsje voor de metershoge trap die je aan boord brengt. Het krioelt van de bootjes en vaak is het me niet duidelijk of er nou mensen op of af gaan. Overal armen, benen, geschreeuw en vooral veel hulp. We worden door onbekenden de Ilala opgehesen. Met touwen komen onze tassen en proviand omhoog en dan proosten we even later aan de bar op het topdek op het feit dat onze reis gaat beginnen.

• 

• 

• 

• 

• 

We slapen met zijn vijfen in een tweepersoonscabine wat voor ons krap is maar in vergelijking met de rest van de boot luxe. Overal liggen, staan en zitten mensen. Als we de deur van de cabine opendoen struikel je letterlijk over de mensen die op de keiharde stalen vloer, zichzelf met dekens tegen de wind beschermend, proberen te slapen. Het is een enorme ervaring om dit systeem, dat al 70 jaar intact is, te aanschouwen.

Na 17 uur varen komen we aan op Likoma island. Het water kraakhelder, de lucht blauw. Andrew, vriend van Anneke en Hartmut haalt ons met zijn bootje op van de Ilala en voert ons naar zijn gloednieuwe strandhuis. We mogen 3 nachten logeren in het paradijs. Deze ultra luxe plek is bijna klaar om verhuurd te worden en wij genieten hier nu al van. Drie dagen zwemmen, snorkelen, kanoën en suppen we. De kinderen zitten in hun eigen Robinson Crusoe film en spelen met de twee dochters van Hartmut en Anneke. Ze kennen elkaar pas enkele dagen maar bewegen zich als een onafscheidelijk groep van vijf over het eiland.

• 

• 

• 

• 

• 

En nu liggen we weer in onze benauwde cabine op de Ilala. Het is twee uur ‘s nachts en de boot ligt al vier uur stil bij Nkotha Kota. Een normale duur want in het pikdonker gaan hier honderden mensen van en aan boord en worden er vooral duizenden kilo’s gedroogde vis heen gebracht. De pakketten van een vierkante meter wegen 240 kilo. Ze moeten door minimaal 8 man aan boord gehesen worden. En nu gaat er dus een groot aantal van deze pakketten af. Gemiddeld ligt de boot zo’n 6 uur in deze haven wat betekent dat we over ongeveer twee uurtjes doorvaren naar Senga Bay, waar we rond 11 uur morgenochtend aankomen. Hier wonen Anneke en Hartmut en gaan we ons voorbereiden op twee verjaardagen deze week. Meindert en Anna mogen allebei kaarsjes uitblazen. Daar gaan we een groot feest van maken!

Week 11 | Hello Malawi

Als ik vanuit het uitzichtpunt in het Majete wildlife reserve naar de auto loop hoor ik opeens iets in de bosjes ritselen. Iets in me zegt dat ik heel snel naar de auto moet. ‘Iedereen nu in de auto’, schreeuw ik. Vanuit de auto zien we het volgende moment een hyena uit de bosjes lopen. Uiterst relaxed, dat wel.

Oh Malawi, wat heb je ons hart al meerdere malen sneller laten kloppen. Het begon met de grensovergang van Mozambique naar Malawi. Zeker geen één tweetje. Heel erg officieel zijn de landsgrenzen van Malawi nog gesloten. Echter door meerdere verhalen van mensen die toch overland Malawi ingekomen zijn en doordat we zo ontzettend graag naar dit land toe willen, besluiten we de gok te wagen. Met onze geaccordeerde e-visa’s en negatieve PCR test melden we ons vroeg bij de grens. De eerste controle is de health officer die ons in een door Unicef gesponsorde tent op wacht. Kritisch bekijkt hij onze tests en gele boekje. De test is niet officieel gestempeld en volgens hem is onze polio vaccinatie verlopen. Ik moet lullen als Brugman, heel veel vriendelijk lachen en dan geeft hij ons eindelijk de benodigde stempel en verklaard ons gezond genoeg om het land binnen te gaan. Op naar de douane. Dit blijkt een lastiger verhaal. Keer op keer wordt ons verteld dat de grens dicht is en we terug moeten naar Mozambique. Na een paar uur wachten, opnieuw praten, lachen en de zelf geknutselde cadeautjes van de kinderen word ik door twee streng uitziende mannen een apart kantoortje mee ingenomen. Ze leggen me streng uit dat ze voor ons een uitzondering willen maken en met een tijdelijk visa (7 dagen geldig) mogen we Malawi in! Enige voorwaarde is dat we ons binnen een week melden bij het immigratie kantoor voor de officiële visa sticker in ons paspoort.

• 

• 

Extreem opgelucht en lichtelijk extatisch rijden we Malawi in. We zien direct het veranderende landschap. Goede wegen, kleur en bergen. In twee uur rijden we naar Blantyre, de zakelijke hoofdstad. We worden welkom geheten door Michiel waar we mogen verblijven totdat we ons officiële visa hebben. In een groene oase genieten we van onze eerste dagen in Malawi. Genieten we van de buitengewoon goede kookkunsten van Michiel en durven we voorzichtig een grove planning te maken voor de komende weken. Michiel laat ons de stad zien, neemt ons mee naar de enorme lokale markt waar we meer kopen en proeven dan ons lief is en zo wanen we ons de eerste dagen in een nieuw land.

• 

• 

• 

• 

• 

We bezoeken Zomba, de oude hoofdstad van het voormalige Nyasaland dat bestond uit Malawi, een deel van Zambia en deel van Zimbabwe. Nog geen 60 km van Blantyre maar een compleet ander klimaat en omgeving. We rijden naar een uitzichtpunt op 2000 mtr hoogte en lopen via watervallen en de rivier terug naar beneden door een dik begroeid woud. Een prachtige tocht en groot avontuur voor de kinderen die behendig de rivier oversteken en zich over grote takken verplaatsen. We lunchen bij Casa Rossa, een plek die in Nederland vermoedelijk een andere functie had gehad, maar hier een overheerlijk Italiaans restaurant is. Dikke aanrader mocht je hier ooit komen.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

En nu zijn we hier, middenin Majete wildlife reserve, twee uur ten zuiden van Blantyre en stonden we vanmorgen oog in oog met een hyena. Naast de hyena zagen we olifanten, een krokodil, nijlpaarden en talloze verschillende antilopen. We slapen in het park vannacht en maken ons op voor de volgende rit door het park op zoek naar de leeuwenwelpjes. Nu snel verder met het bakken van een nieuwe voorraad bananen pannenkoekjes voor onze altijd hongerige kinderen.

Week 8 | Terug in de Bush

Dagenlang rijden we door het Maputo Elephant Reserve op zoek naar wild maar zien niet veel. Tot we na drie dagen richting de uitgang rijden en 100 meter voor de uitgang wel twintig giraffen zien! Ze staan echt overal om de auto. Wat blijven giraffen toch gracieuze dieren. Hoewel we deze dagen niet veel wild zien rijden we door fantastische natuur waar dikke bush wordt afgewisseld met wijde open savanne vlakten.

• 

• 

• 

• 

Na een week vol hoogtepunten, zon, zee en strand, worden we uitgenodigd om mee de bush in te gaan met Tim & Bianca, een fotograaf en model uit Zuid Afrika. Ze zijn gevraagd door Peace Parks om een documentaire te maken over de conservation in Maputo Elephant Reserve, een prachtig wildpark in het zuiden van Mozambique. In ruil voor het film- en fotomateriaal krijgen ze toegang tot het park en mogen ze gratis op de campings verblijven. Natuurlijk nemen we het aanbod aan om met ze mee te gaan. Het is ontzettend gezellig en de omgeving is echt adembenemend.

In Mozambique heerst de beruchte malaria tropica, de variant die je hersenen aan kan tasten. We besluiten in deze regio dan ook malaria profylaxe te nemen. Dagelijks sterven er nog duizenden mensen aan malaria. We vragen ons hardop af waarom er nog steeds geen vaccin voor malaria is terwijl de laboratoria in de rij stonden voor het maken van een coronavaccin en deze binnen een jaar gemaakt kon worden. Het is wellicht een analyse die wat kort door de bocht is maar wel vragen oproept. Gelukkig krijgen we ten tijde van het schrijven van dit bericht door dat er een mogelijke doorbraak is bij het vervaardigen van een vaccin tegen malaria waarbij Nederland een grote rol heeft gespeeld.

Vanuit Ponta do Ouro verblijven we eerst drie dagen samen met Tim en Bianca op een mooie camping direct aan het strand. Het dorpje Malangane is ontzettend gezellig en het is niet lastig om in te beelden dat wanneer de toeristen terug zijn het hier een groot feest wordt. De barretjes, restaurants en souvenir winkeltjes doen vreselijk hun best hun waar aan ons te verkopen. Je ziet de blijdschap en hoop in hun ogen bij het zien van onze internationale nummerplaat. We zijn één van de eerste toeristen die na Covid terugkeren en dat schept hoop voor de lokale bevolking die afhankelijk zijn van deze stroom van inkomsten. We hebben dan ook geen excuus nodig om onze Metals (munteenheid) uit te geven in de lokale horeca en proberen de nationale rum Tipi Tinto uit. Gevaarlijk zoet spul dat je wegdrinkt als limonade.

Wanneer we na drie nachten de camping aan het strand verlaten, hebben we er allemaal ontelbaar veel muggenbeten bij. Geen enkel kledingstuk lijkt resistent en soms jagen de muggen ons letterlijk de daktent in. Gelukkig zijn we gestart met de profylaxe. We rijden richting Maputo Elephant reserve en zien het landschap langzaam verkleuren. De prachtige herfsttinten maken de uitzichten alleen nog maar mooier. We slapen op een prachtige plek middenin het park, bouwen een kampvuur en kletsen tot in de late uurtjes met Tim en Bianca. Dankbaar voor weer een prachtige ontmoeting en voor geen muggen op deze plek.

Hoeveel bijna onbegaanbare routes we ook rijden, we zien geen enkele olifant. Daarentegen maken we wel ons ontbijt op de meest geweldige plekken en besluiten we om een nachtje wild te kamperen. ‘s Nachts horen we de dieren. Het geknor van grazende nijlpaarden vlakbij de auto maakt dit weer een spannend avontuur.

• 

• 

• 

• 

Vanmorgen hebben we afscheid genomen van Tim en Bianca en vervolgen we onze route richting Maputo om boodschappen te doen. Vervolgens rijden we via de kust wat meer naar het noorden om over een paar dagen in Tofo aan te komen. Hier wacht een stel uit Noord Holland ons op die hier twee jaar geleden heen geëmigreerd zijn. Wat is de wereld naast ontzettend mooi, ook ontzettend klein.

Week 6 | vrienden en de zee

‘Kijk mam, wat een grote vis!’ Anna trekt enthousiast aan mijn arm om mijn aandacht te krijgen in het warme blauwe water van de Indische oceaan. De twinkeling in haar ogen laat de opwinding en blijdschap zien. We zijn met zijn vijven aan het snorkelen bij Cape Vidal en zien de prachtige onderwaterwereld. Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.

Deze hele week is sowieso één groot hoogtepunt. We rijden maandag van de camping met de vele waterglijbanen naar Pongola waar we onze vrienden Thijs en Mieke weer gaan zien. Onderweg stoppen we nog even bij een kliniek voor een rare plek op de rug van Ids. Het lijkt op een tekenbeet. Na twee uur wachten (er kwam iemand met een slangenbeet tussendoor) is Ids aan de beurt. De dokter bevestigt ons vermoeden en met crème en antibiotica vervolgen we de reis. Omdat de koorts niet meer terugkomt laten we de antibiotica maar voor wat het is en geneest de plek gelukkig vanzelf.

Met Thijs, Mieke en hun 3 jarige zoontje Thomas brengen we drie dagen door op een prachtige plek. We hebben onze eigen safaritent met houtgestookte hottub en zien vanaf het enorme terras iedere ochtend de zon opkomen en de prachtige sterrenhemel stralen. De accommodatie ligt in een game reserve dus aan dieren geen gebrek. De impales, nyalas, warthogs en giraffen lopen zo langs je tent. We maken een boottocht en zien hippo’s en een krokodil in het water terwijl we genieten van de mooie omgeving en elkaars gezelschap. Wat is het heerlijk om weer samen te zijn.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Samen met Mieke maak ik een ochtendwandeling van 3 uur met een gids. Terwijl de zon langzaam opkomt, de wereld ontwaakt en de nachtdieren plaatsmaken voor de dagdieren genieten wij intens van alles om ons heen. Als we de volgende dag ook nog yoga bij zonsopkomst kunnen doen is ons geluk compleet. Wat een heerlijke dagen samen! We sluiten het af met een sundowner, een drankje bij zonsondergang bovenop de Land Rover terwijl de giraffen langs lopen.

Vanuit Pongola rijden we samen met Thijs en Mieke naar St Lucia voor een laatste duik samen in de oceaan voordat ze het vliegtuig naar Kaapstad weer pakken. Wij blijven in St Lucia en zijn vanaf die dag iedere dag op het strand te vinden! De zee is prachtig blauw en heerlijk warm. De golven zijn hoog en krachtig dus we kunnen ons heerlijk uitleven. Na twee dagen St Lucia rijden we naar Cape Vidal, geleden op 30 km afstand van St Lucia op de punt van een schiereiland. Hier komt een droom uit. Met zijn vijven snorkelen! Wat een geweldige ervaring om samen de onderwaterwereld te ontdekken. De kinderen gaan helemaal los met hun body boards en trotseren de hoogste golven.

• 

• 

• 

• 

• 

Voorlopig zijn we nog niet uitgespeeld en blijven we de kustlijn nog even volgen.

Dit is wel even een bucketlist dingetje. Samen snorkelen met de kinderen.

Week 5

What you do makes a difference, and you have to decide what difference you want to make – Jane Goodall

Jaaaa we zijn weer onderweg! Na ruim 3 weken op de boerderij zijn we donderdag vertrokken. Wat hebben we een mooie en bijzondere tijd gehad. Het is vaak zo dat de contacten die je tijdens het reizen maakt meteen heel intens zijn. Dat hebben we zeker ook gemerkt op de boerderij. Het afscheid was echt even slikken. Na een afscheidsdiner, hele dikke knuffels en een uitzwaai sessie van de hele familie, rijden we weg.

Zodra we weer in onze Land Rover zitten en het avontuur lonkt is alles goed. We ruiken de vrijheid en zetten koers naar Chimp Eden. Een plek waar vrijheid helaas geen vanzelfsprekendheid is. Hier worden chimpansees uit heel Afrika opgevangen die de meest erge dingen meegemaakt hebben. De sanctuary, opgezet door Jane Goodall is een bijzondere plek. We leren het levensverhaal van de ca 35 chimps die er zitten. Het ene verhaal nog traumatischer dan het ander. Chimpansees die als huisdier werden gehouden maar geacht werden mee te eten aan tafel, jurkjes aan kregen en sliepen in een bed op een eigen kamer. Of een chimpansee die voor een nachtclub aan een ketting zat en verslaafd was aan alcohol en sigaretten. Hoewel chimpansees voor 98,4% gelijkenis hebben met mensen, zijn het natuurlijk geen mensen! We zijn onder de indruk en verlaten de plek met het idee dat we nog zo’n verschil kunnen maken op deze wereld. Steeds weer zijn we ons hier bewust van. Misschien nog wel meer dan in Nederland omdat alles hier veel zichtbaarder is. De vervuiling, de delving van grondstoffen, de ongelijkheid. Grote thema’s maar je kunt altijd iets doen.

• 

• 

We verblijven op een heerlijke camping tussen de bergen van het high feld gebied dat bekend staat om zijn adventure activiteiten. We doen een obstacle course en voelen ons Tarzan en Jane.

• 

• 

• 

• 

We bezoeken de Sudwana caves, een enorme grot met amphitheater en smalle gangetjes. Heel indrukwekkend vooral voor de kinderen. Hoewel ze minimaal net zo onder de indruk zijn van de levensgrote dino’s in het ernaast gelegen dino park. Voor de afwisseling tussen natuur en historie gaan we hierna naar een Vlindertuin. Alles staat hier in het teken van ‘the butterfly effect’; al je handelingen hebben een effect. Opnieuw wordt er bewustzijn gecreëerd over onze rol op deze aarde. Wat ons betreft kunnen we die boodschap niet vaak genoeg horen zodat we ernaar blijven leven. We moeten zuinig zijn op onze mooie planeet.

• 

• 

• 

Echter rollen we van deze prachtige boodschap regelrecht een waterpark camping in. Een droom voor de kinderen die zich twee dagen non stop vermaken op de enorme glijbanen en spelen in het water. Blije kinderen maar echt planet proof is deze plek natuurlijk niet. Als tegenhanger leren we dan weer heel veel over allemaal wilde dieren tijdens een geleide Safari vlakbij de camping.

Het zoeken naar evenwicht in de keuzes die we maken is misschien wel de grootste uitdaging. Maar we leren iedere dag. Van elkaar, van de kinderen, van anderen en natuurlijk over onszelf.