Waarom wij, juìst nu, terug naar Afrika gaan

Deze week had ik een heel leuk gesprek met Tessa van Les van Tes over onze reis. Nog maar 3 weken!

De belangrijkste vraag is natuurlijk waarom gaan we juist nu, tijdens deze pandemie terug naar Afrika? Waarom verlangen we terug naar ons huis op wielen? In deze podcast vertellen we daar alles over.

Ons huis!

Hiernaast hebben we het over geld we vertellen hoe wij onze financiën bijhielden op reis en het bedrag voor deze reis bij elkaar spaarden. Tegelijkertijd hadden we het over vrijheid. Wat betekent dat voor ons? Wat is vrijheid in de context van het reizen en wat is financiële vrijheid?

We vertellen zelfs iets over onze lange termijn plannen en het nieuwe project waar we mee bezig zijn! Het is een hele waardevolle podcast geworden ondanks dat de verbinding af en toe haperde. Wat dat betreft leek het alsof we al in Afrika waren!

Voor het boek van Tessa hadden we al eerder en interview op papier. Dat gaat over onze vlucht naar huis in maart. Als ik dat lees overvalt de emotie me weer. Wat was het achteraf spannend! Het hele interview lees je hier.

Veel luisterplezier!

Podcast: Waarom wij juist nu terug naar Afrika gaan

10 weken thuis – Pauze en nieuwe plannen

13 april schreef ik de laatste blog. Dat is precies 10 weken geleden. Terug in Enkhuizen voelde het leven als niet spannend genoeg om te delen. Was de behoefte minder groot maar wat een rare perceptie is dat eigenlijk. Ons leven heeft zeker niet stil gestaan en eigenlijk is er vreselijk veel gebeurd.

Wat een bijzondere tijd is dit. We kwamen terug in een land dat stilstond. Hierdoor hadden wij de kans om heel geleidelijk en zonder verwachtingen dingen weer op te pakken. Als een Italiaanse familie woonden we met zijn veertienen samen op de Parklaan (mijn ouderlijk huis). Genoten we van elkaar, het prachtige lenteweer en vele maaltijden samen. Nieuwe ideeen borrelden op en zo zaten we toch nog redelijk in die bubbel van leven op gevoel.

En toen werd het 1 mei. Gingen de scholen open, betrokken we een nieuwe tijdelijke woning en Meindert en ik gingen weer aan het werk. De bubbel was klaar, de realiteit daar. Terug in het leven waarvan we op 10 december afscheid hadden genomen. De kinderen gingen naar school of het gister was en wij vonden onze weg bij een nieuwe werkgever.

Terug in het leven waarvan we op 10 december afscheid hadden genomen

Na de zomer terug naar Afrika zit er niet in. De schoolboeken die op de kinderen liggen te wachten voor het volgende schooljaar gaan we niet gebruiken. Het is wat het is. In 2020 wordt er niet meer gereisd. We focussen ons nu op begin 2021. Nieuw jaar, nieuwe kansen en twee keer de voorpret.

De reis in ons hoofd is ook volop bezig. We denken na over de toekomst. Over een vorm van leven en werken na de reis. En nu genieten we vooral heel erg van hier zijn. Het gemak van het zien van familie en vrienden en natuurlijk van dit heerlijke zomerweer! De foto’s laten zien dat de afgelopen weken weer 1 groot hoogtepunt waren en vierden we zelfs dat we 10 jaar getrouwd zijn.

Yes, we passen onze trouwkleding nog!

Week 18 – Paaseieren & reïntegratie

Wat is het heerlijk en raar tegelijk om terug te zijn in Enkhuizen. Alsof we nooit zijn weggeweest zitten we weer samen aan tafel met Gerjan en Dieneke en gaan de gesprekken over zaken van alledag. We lopen door het mooie Enkhuizen en genieten intens van het heerlijke lenteweer. Er lijkt niks veranderd maar tegelijkertijd is alles anders.

En dat merkt iedereen. Voor iedereen is het leven nu even heel anders, daar zijn wij geen enkele uitzondering in. Dat maakt terugkomen in deze tijd aan de ene kant misschien wel makkelijker. Alles staat een beetje stil, net zoals wij in Afrika veel stiller stonden dan hier. Geen gehaaste gesprekken en overvolle agenda’s. Geen files en vanmorgen las ik dat het water in de Ganges in India weer drinkbaar is. Die effecten zijn mooi en maken het algemeen bewustzijn een stuk groter. Tegelijkertijd zijn er mensen die keihard vechten voor hun bestaan en dat van hun onderneming. Dan voelt social distancing zo raar en letterlijk afstandelijk want dan wil je vasthouden en knuffelen.

Het contrast met de vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst.

Terug zijn in Enkhuizen betekent een stap terug in ons oude leven. De reisbubbel die we in Schoorl nog een heel klein beetje vast konden houden is nu echt uit elkaar gespat. Helaas gaat het wonen op de boot niet door en lijkt het vinden van werk minder makkelijk dan we dachten. Welkom terug in het land van de vele regels. Regels die ons helpen en beschermen maar die ook flink tegen kunnen werken.

Het contrast met vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst. We proberen het leven op gevoel vast te houden maar raken het langzaam kwijt als we allebei op zoek zijn naar een vorm van inkomsten. Dan is de vraag ‘waar word ik gelukkig van?’ even minder van belang. We pakken alles aan want nu eten we ons reisbudget op en dat voelt allerminst fijn.

We hebben alles. Een dak boven ons hoofd, gezondheid, eten en onze familie om ons heen. En toch overvalt ons heel regelmatig het gevoel van heimwee, totale leegte en wat moeten we hier? De grote vragen over onze toekomst hadden we nog lang niet beantwoord. We zaten nog zo midden in ons avontuur. Mensen zeggen dat we gek zijn met onze hoop na de zomer weer terug te keren naar ons huis op wielen. Wij houden toch aan dat idee vast want dat is onze enige zekerheid.

Week 17 – Terug in Enkhuizen

Na de eerste week van desoriëntatie, desillusie en extreme moeheid wordt alles deze week iets helderder. Klaart letterlijk de lucht op want wat een prachtig weer hebben we hier! Het is zo toch een soft landing om van het warme Afrika niet direct in de Hollandse kou te komen.

We genieten enorm van ons quarantaine onderkomen. Wat een bofkonten dat Wouter en Rinkje ons dit aanboden. Een bijzondere vriendschap groeit nu we inmiddels een maand 24/7 samenleven. Wat een prachtige omgeving is dit! We proberen onze nieuwsgierigheid, wat tijdens de reis een tweede natuur was, vast te houden en gaan er regelmatig op uit. Fietstochten naar de ‘geheime’ klimduin in Groet waar we de enigen zijn, mountainbiketochten diep door de bossen en duinen en hardlopen door mul zand. Samen met Wouter en Rinkje blijven we zo lang mogelijk in onze reis bubbel zitten.

Nog steeds gaat er geen wekker, vergeten we regelmatig welke dag het is en hebben we het dagelijks over onze mooie herinneringen samen. Het is gewoonweg niet voor te stellen dat we ruim twee weken geleden nog samen in de bush in Botswana zaten. Dat het leeuwengebrul ons uit onze slaap hield en de olifanten langsliepen tijdens het ontbijt. Dat enorme contrast is soms zo lastig uit te leggen en dan voelen we ons behoorlijk verloren.

Maar dan, de intense vreugde wanneer we John (de broer van Meindert die tijdens de reis de diagnose non-hodgkin kreeg) weer kunnen zien en onze ouders. Telefoongesprekken met vrienden zonder dat de lijn hapert en oude kaas op bruin brood. Na de enorme weerstand beginnen we ons vertrouwde Nederland ook weer te omarmen. Nog steeds willen we zo snel mogelijk weer op reis maar beginnen ons wel te oriënteren op tijdelijk werk en woonruimte. Meindert gaat weer aan de slag en gaan we per mei op een fantastische boot in de haven van Enkhuizen wonen. Van een huis op wielen naar een huis op water! We hebben er enorm veel zin in.

Overmorgen verhuizen we terug naar Enkhuizen en gaan we tot 1 mei op de Parklaan bij mijn ouders wonen. Samen met mijn broertje en zijn gezin wordt dat een gezellige boel bij elkaar. Iedereen probeert van deze tijd het beste te maken ook al beseffen we ons dat we in een bevoorrechte positie zitten.

De berichtgevingen uit de media geven stof tot nadenken, de gesprekken met vrienden en familie zetten de situatie steeds weer in een ander daglicht. Dat deze crisis de wereld gaat veranderen staat vast. Iedereen wordt getroffen door Covid_19 en je staat veel meer stil bij wat dit betekent. Ik bewonder de ouders die naast thuiswerken ook nog hun kinderen lesgeven en denk tegelijkertijd aan de kinderen die een onveilige thuissituatie hebben en waarvoor het dus vreselijk is thuis te moeten zijn. Ik denk aan de mensen die zo hard werken in de zorg en tegelijkertijd aan de eenzame ouderen die nu nog eenzamer zijn. En toch is het ook goed dat deze zaken nu meer aan het licht komen, dat we ons er samen bewuster van zijn.

C O R O N A 
Wat is dat toch in mensen 
Naar steeds meer en meer,  
In 75 jaar Vrijheid 
Niets geleerd. 
Van een mug  
Groeiend naar een olifant 
Van Hebzucht 
En macht....... 

STILTE en REFLECTIE

 ..........van een dikke olifant 
Terug naar de mug.  
De basis 
Een dak boven je hoofd 
Voedsel en zorg genoeg 
Niet te over. 
Moeder Aarde 
Geef ons nog een kans.  

Dieneke van Tongeren-Schuijt Maart 2020

Week 16 – Thuis maar niet thuis

En toen waren we terug in Nederland. Kwamen we aan op een verlaten Schiphol en kochten we hagelslag in een stille supermarkt. Thuiskomen in een land dat compleet op zijn gat ligt. Thuiskomen in je eigen land dat zo anders voelt. De hunkering naar de knuffel met familie wat niet mogelijk is. Wat is dit vreselijk gek allemaal.

Nadat we anderhalve week geleden de knoop in Namibië doorhakten en tickets kochten om naar huis te komen, kwam er een (tijdelijk) eind aan onze droomreis. In plaats van ons langzaam richting Mozambique te begeven waar we met onze voeten in het witte zand ons 10 jarig huwelijk wilden vieren, raceten we met 100 kilometer per uur (harder gaat de Land Rover niet) dwars door Namibië en Zuid Afrika. We reden dagen achter elkaar om maar op tijd te zijn. Op tijd om ons huis op wielen te stallen in Pretoria en op tijd om een vlucht naar Nederland te halen. We maakten er met Wouter en Rinkje en hun kinderen en Bern en Leonie en de kinderen het beste van. Aten en dronken samen, de kinderen speelden oneindig en wij maakten ons klaar voor vertrek naar Nederland.

De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen

De vlucht verliep voorspoedig ook al voelde het raar dat het normaal zo attente cabinepersoneel ons nu vanachter een lintje goedendag wenste en het vooral self-service was tijdens de vlucht. Na vele afwegingen en gesprekken met het thuisfront besloten we eerst twee weken in quarantaine te gaan. Dit besluit werd met name bekrachtigd door het aanbod van Wouter en Rinkje in hun gehuurde onderkomen in Schoorl te komen. We trokken immers al twee weken samen op dus samen in quarantaine leek ons zowel verstandig als gezellig. Het huis is meer dan groot en prachtig. We hebben alle ruimte en luxe en proberen het reisgevoel samen vast te houden.

Maar wat is dat moeilijk! De werkelijkheid van weer in Nederland zijn komt vol binnen. We zijn allemaal vreselijk moe. Slapen 12 uur per nacht en worden nog steeds brak wakker. De vlucht van de laatste week Afrika en de onbewuste stress komen eruit. We worden overspoeld met schoolwerk, toegevoegd aan appgroeps, en de stroom aan Coronanieuws is onuitputtelijk. We worden gedwongen na te denken over werk en wonen. Zaken waar we in ons hoofd nog laaaaaaaaaang niet mee bezig waren in Afrika. Daar leefden we op gevoel en hier wordt jedagritme toch weer voor een groot deel bepaald door sociale en maatschappelijke verwachtingen.

En dan het besef dat we vreselijk bevoorrecht zijn. We zijn gezond, jong en daarom is er minder angst. We konden thuiskomen en ook al zijn we niet direct bij onze families, we hebben de mogelijkheid elkaar via andere vormen van contact toch veel te zien. Er is nog steeds een overvloed aan eten in de supermarkten en onze bewegingsvrijheid is groot. We denken na over onze activiteiten op de korte termijn. Terugverhuizen naar de Parklaan als de quarantainetijd voorbij is en het oppakken van werk om zo snel mogelijk ons reisbudget weer aan te vullen. We kijken per dag wat de tijd ons brengt en ik vraag me af of deze wekelijkse update on hold moet. Dat zou voelen als een afscheid van ons reizigersleven en daar ben ik nu nog niet. Dus ik blijf nog maar even schrijven denk ik.