Travel diary: Northern Zambia and South Luangwa

Het is pikdonker en wij rijden dwars door South Luangwa National Park. Ik lees hardop het bericht voor dat we net hebben ontvangen via de satteliettelefoon ‘Laat weten als we een rescue team moeten sturen en pas alsjeblieft op, veel leeuwen waar jullie rijden’. We kijken elkaar lachend aan, Naja dan hebben we meteen een nacht Safari te pakken. Bang zijn we niet want we zijn goed voorbereid vertrokken die ochtend. We hebben meer dan voldoende water, eten en diesel bij ons om het even uit te zingen. Daarnaast rijden we niet alleen maar rijden Alida en Joe achter ons. We waren goed voorbereid maar hadden niet bedacht om 22.00 uur nog in het park te rijden.

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om die dag de beruchte O5 weg te nemen. Dwars van noord Zambia door South Luangwa. Een weg van 200 km die onder normale omstandigheden in ca. acht uur gereden moet kunnen worden. We ontmoeten Aline uit Nederland en Joe uit Zuid-Afrika. Ook zij willen de weg graag rijden, maar niet alleen. Met een biertje erbij maken we een plan en besluiten de weg samen te gaan rijden. Yeah! Alhoewel ze in Zambia al een maand op de grote regens wachten, zijn wij blij dat het niet regent in de dagen voordat we de route nemen. De reden dat we zo graag deze route willen rijden? Het is of deze weg van 200 kilometer, of 1100 kilometer slechte weg achter vrachtverkeer van de kopper belt. Dus de keuze is uiteindelijk snel gemaakt.

De eerste kilometers gaan goed en boven verwachting. We passeren natuurlijk een paar uitdagende afdalingen over rotspartijen, maar spreken tijdens de lunch naar elkaar uit hoe goed het gaat. Niet veel later stoppen we echter verbluft en kunnen we onze ogen niet geloven. De weg houdt op. Er is letterlijk een gat in de weg geslagen door een rivier die nu droog ligt, maar blijkbaar enkele tijd geleden zoveel water had waardoor wij nu naar een afgebrokkelde weg kijken. De afgrond is zeker twee meter en loodrecht naar beneden. Het is 45 graden en we kijken elkaar aan. Wat zijn de opties? We zijn met vier volwassenen en hebben wel wat materieel bij ons. Monter beginnen we te scheppen. We proberen zelf een helling te maken van zand en boomstronken die we met de lier verplaatsen. Na ruim een uur badend in het zweet geschept te hebben, trekken we de conclusie dat ons plan te ambitieus is geweest. Het zand is mul en de afdaling te stijl. De kans dat de auto kapseist is groot en dan hebben we niks. Overgeleverd aan het wild dat op de loer ligt. Geen fijn vooruitzicht en dus nemen we ons verlies en rijden terug…

Koortsachtig pluizen we alle navigatiesystemen die we bij ons hebben helemaal uit. Is er echt geen andere optie? Ja! We vinden een weg die ons met een lus langs de zuidkant van het park leidt. In plaats van nog twee uur rijden, geeft de navigatie nog zeven uur rijden aan. Het is 15:30 uur en we besluiten zo lang mogelijk als goed voelt door te rijden. We kunnen altijd een kamp opslaan en wildkamperen. Ik breng Vincent op de hoogte via de satelliettelefoon. Vincent is de eigenaar van Green Safari’s en heeft ons uitgenodigd om drie dagen op zijn lodge in South Luangwa te logeren. Hij stuurt ons het antwoord over het rescue team en de leeuwen. Nu we via de satelliettelefoon contact hebben met de buitenwereld voelen we ons gelukkig een stuk veiliger en kan Meindert het niet laten zijn broer een berichtje te sturen met de vraag ‘Max?’ Zijn broer snapt de vraag meteen en antwoord ‘Wereldkampioen’. Waar wij die dag onze eigen Grand Prix rijden, heeft Nederland een nieuwe nationale held.

Om 22:30 rijden we de main gate van South Luangwa uit en staat een breed lachende Jacob Shawa ons op te wachten om ons naar het kamp te escorteren. We nemen afscheid van Joe en Alida en rijden achter Jacob aan. We zijn gesloopt maar ook verwachtingsvol. Bij aankomst worden al onze verwachtingen overtroffen. Een team van twaalf man staat opgesteld en zwaait ons enthousiast tegemoet. Binnen mum van tijd is onze bagage naar de tenten gebracht, hebben we ons opgefrist met heerlijke koude handdoekjes en zitten we bij kaarslicht aan een drie gangen diner.

De komende dagen zijn meer dan fantastisch. Dè beroemde gids Jacob Shawa, waar ook de lodge naar vernoemd is, neemt ons tot twee keer toe mee het park in met een elektrische Landcruiser. Dit is echt wel even Safari next level. Door de geluidloze auto komen we heel dicht bij de dieren en zien we eindelijk een mannetjesleeuw van heel dichtbij. Ons wensenlijstje vinken we echt af als we ook nog een luipaard met jong zien. Wow! Jacob is zo enthousiast en kent het park echt op zijn duimpje. We zien niet alleen de grote jaagdieren, maar ook een kameleon, een waanzinnige zonsondergang en we proberen een olifant weer in elkaar te zetten door zijn skelet bij elkaar zoeken. De tenten waar we in slapen, inclusief badkuip en de service van de lodge laten niets te wensen over. Drie dagen baden we ons, midden in de wildernis, in een bedje van luxe en comfort.

Zambia is prachtig. Naast dit hoogtepunt hebben we genoten van de Kapishya hot springs en het prachtige gebied Mutenondo. We rijden nu richting Livingstone waar we de beroemde Victoria watervallen natuurlijk gaan bezoeken en kerst gaan vieren. De kinderen hebben de kerst playlist al een aantal dagen aan in de auto en met een kerstslinger en ballen aan het plafond van de Land Rover, voelen we ons af en toe net de Coca-Cola truck die langsrijdt. Geen driving home for Christmas dit jaar, maar wat is home? Thuis is voor ons nu de Land Rover, ons fijnste huisje op wielen. En straks? Dat zien we dan wel weer. Eerst nog even twee maanden keihard genieten van wat nu is.

O5 Adventure

Travel diary: Roadtrip to Zambia

We kijken elkaar perplex en ongeloofwaardig aan; ging die grensovergang tussen Tanzania en Zambia echt zo makkelijk? We hadden ons voorbereid op een dag wachten bij de grens en misschien wel overnachten, want in de huidige wereld zijn grensovergangen niet zo makkelijk. Maar een kleine grensovergang en goedgemutste douane medewerkers zorgen ervoor dat we binnen anderhalf uur Tanzania uit gestempeld zijn en ons visum voor Zambia op zak hebben.

Nog voor de lunch komen we aan op onze eerste overnachtingsplek in Zambia. Een fantastisch stukje groen bij een boerderij waar we helemaal alleen zijn met drie witte paarden en twee kippen. Dit zijn de mooiste plekjes. Zo vrij dat je s morgens in je blote kont de tent uit kunt komen om naar het toilet te lopen. We worden wakker van het zonlicht en de vogels. Een blik op onze telefoon zegt echter dat het nog maar half 6 is. Huh? Zou het hier weer een uur eerder zijn? Al dagen hebben we geen bereik dus eigenlijk hebben we echt geen idee. En wat is dat toch eigenlijk heerlijk om echt niet op de tijd te leven. De beheerder geeft ons later uitsluitsel, in Zambia is het inderdaad weer een uurtje vroeger.

Nadat we Uganda vijf dagen geleden verlaten hebben, heeft Randy Lover weer aardig wat kilometers gereden. Omdat ons visum voor Tanzania tot 7 december geldig is, hebben we een beetje een deadline om op tijd het land uit te gaan. Op de kaart kijken we naar de kortste en meest logische route. We doorkruisen het complete westen van Tanzania en rijden vlak langs de grenzen van Rwanda en Burundi. Deze landen staan de volgende keer Afrika zeker op ons lijstje.

De route over grotendeels zandwegen leidt ons dwars door national parks en langs prachtige vergezichten. We zien tientallen nijlpaarden, een olifant en in de ochtend zon liggen gewoon zeldzame African wild dogs heerlijk te chillen op de weg voor ons. Wat een geluk dat we deze geweldige dieren zien! Pas als we heel dichtbij zijn, lopen ze rustig terug hun dierenrijk in.

1350 kilometer over rode zandwegen, het is nogal een afstand, maar we genieten zeker van deze mooie route. Expres kiezen we kleine grensovergangen en dat is steeds een goede keuze. Weinig gedoe en snel door.

1350 kilometer dichter bij ons eindpunt, Kaapstad. De plek waar eind december 2019 ons avontuur begon. We begeven ons weer in zuidelijk Afrika. Hoewel we nog een kleine drie maanden voor de boeg hebben, merken we allemaal dat we de stal ruiken. De kinderen praten meer over ‘thuis’ en ook wij maken plannen voor de eerste maanden in Nederland. Verder dan dat plannen we niet. De vrijheid om daarna weer iets anders te kunnen doen hebben we nu nog even nodig.

Want hoe kunnen we de vrijheid die we nu hebben, combineren met een leven in Nederland. Hoe goed alles ook geregeld is en hoe groot het sociale vangnet ook is, het blijft een land van vele regeltjes waar buiten de lijntjes kleuren niet altijd als positief wordt ervaren. Maar ook dit zijn zaken die makkelijk te beoordelen zijn als je er zelf even niet middenin zit. Als je van een afstand mag kijken worden dingen vaak duidelijk. En straks, dan dompelen we onszelf weer onder in het heerlijk geregelde Nederland en genieten we van de gemakken en de warme deken van liefde van familie en vrienden.

Die vrijheidsvlam in ons hart die brandt. Weer aangewakkerd door deze reis, brandt hij als nooit tevoren. We weten ook dat vrijheid niet altijd het opzoeken van nieuwe grenzen, letterlijk en figuurlijk betekent. Vrijheid zit altijd in jezelf. Jij bent zelf degene die hier richting en gevoel aan geeft. Dit is waarop we onze keuzes baseren.

Met onze laatste maanden in Afrika in het verschiet, staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Maar daarover later meer.

Travel diary – zuid west Uganda en de berggorilla’s

Indringend kijkt hij ons aan, de grote silverback berggorilla. Al bijna een uur zitten we op nog geen twee meter afstand van een berggorilla familie in Bwindi impenetrable forest. Wat een ervaring, kippenvel en een brok in ons keel. Wat is het machtig om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren. Na bijna een uur vindt de grote baas het tijd om zijn familie bij elkaar te roepen en verder het bos in te gaan. Hij staat op en pas dan zien we hoe enorm groot dit dier is. Hij gromt en slaakt wat kreten en de vrouwtjes om hem heen komen in beweging. En daar gaan ze, de grote silverback, de vrouwtjes, de baby’s. We volgen ze nog een paar minuten en zien ook opa zitten. Zijn plaats als hoofd van de groep is inmiddels overgenomen en dus zit hij bescheiden wat verderop. Ons uur zit erop, we laten de familie weer alleen en wij beginnen aan de twee en half uur durende terugtocht.

We hebben lang getwijfeld of we deze activiteit wilden doen want 700 dollar per persoon is niet niks. Maar wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. Nooit besparen op onvergetelijke ervaringen!

De gorilla’s zijn een absoluut hoogtepunt van onze route door zuid west Uganda maar dit hele gebied is meer dan prachtig. Nadat we mama op het vliegtuig hebben gezet, rijden we zelf richting Fort Portal. We zien de Rwenzori mountains in de verte opdoemen. De hoogste piek heeft zelfs sneeuw! Vanuit het westelijke Fort Portal slingeren we ons een weg richting Lake Edward. Het mooie Queen Elizabeth national park grenst aan dit meer en we vinden een kampeerplek tegen het park aan. Deze plek is echt magisch. Er zijn geen hekken en dus dolen de nijlpaarden, leeuwen, hyena’s en wrattenzwijnen ‘s nachts door het kamp. Het leven in het wild is spannend en machtig tegelijk. We verdelen ons weer over de daktenten, wat betekent dat Meindert met de jongens slaapt en ik met Anna. Mocht er dan ‘s nachts paniek zijn dan is er altijd een volwassene bij de kinderen. We dopen een flesje om tot toilet zodat we ‘ s nachts ook niet uit de tent hoeven. Het klinkt allemaal heel spannend maar we zijn goed voorbereidt. Zo kunnen we vooral genieten van de geluiden om ons heen.

En dan is het eindelijk zover, we zien onze vrienden Wouter en Rinkje weer! Nadat we elkaar in Tanzania gedag hebben gezegd zijn zij richting Kenia gegaan en wij naar Uganda om mama op te halen. Nu zien we elkaar weer om samen de gorilla’s te doen. Het fijne is dat we nu op elkaars kinderen kunnen passen omdat kinderen pas vanaf 15 jaar mee mogen.

En andere leuke bijkomstigheid is dat we samen schoentje kunnen zetten en pakjesavond vieren. Mama had een echte juten zak mee en pepernoten die we bewaard hebben tot dit moment. De omgeving helpt mee want in de hoge bergen van Bwindi is het koud en dus staat de openhaard aan. We zingen samen Sinterklaasliedjes en dan opeens worden er pepernoten gestrooid. De kinderen weten niet wat ze meemaken. Ieder kind één cadeautje en een gedicht en wat zijn ze blij! Een beetje Sinterklaas in Uganda, hoe bijzonder is dat!

We besluiten om met Wouter en Rinkje nog één bestemming samen te doen voordat onze wegen zich weer scheiden. We verblijven in een prachtige lodge op de heuvels rond Lake Bunyonyi. We maken een boottocht over het grote en vooral diepe meer. Met 900 meter is dit meer het op drie na diepste meer ter wereld. We krijgen informatie over de vele kleine eilandjes in het meer. Vooral lepra eiland en punishment eiland maken indruk. Naar de laatste werden vrouwen gebracht die voor het huwelijk zwanger waren geworden. De honger- of verdrinkingsdood waren je lot.

Het afscheid van Wouter en Rinkje en vooral de kinderen valt weer zwaar. Geen idee wanneer we ze weer zien. In deze onzekere wereld blijft het maken van lange termijn plannen lastig.

Wij vervolgen onze weg terug naar Tanzania om over een paar dagen de grens met Zambia over te steken.

Met het einde van onze reis in zicht, besluiten we om deze maand even een break van social media en het nieuws te nemen. Weer even volle focus op wat we aan het doen zijn. Deze bijzondere reis als gezin.