Week 18 – Paaseieren & reïntegratie

Wat is het heerlijk en raar tegelijk om terug te zijn in Enkhuizen. Alsof we nooit zijn weggeweest zitten we weer samen aan tafel met Gerjan en Dieneke en gaan de gesprekken over zaken van alledag. We lopen door het mooie Enkhuizen en genieten intens van het heerlijke lenteweer. Er lijkt niks veranderd maar tegelijkertijd is alles anders.

En dat merkt iedereen. Voor iedereen is het leven nu even heel anders, daar zijn wij geen enkele uitzondering in. Dat maakt terugkomen in deze tijd aan de ene kant misschien wel makkelijker. Alles staat een beetje stil, net zoals wij in Afrika veel stiller stonden dan hier. Geen gehaaste gesprekken en overvolle agenda’s. Geen files en vanmorgen las ik dat het water in de Ganges in India weer drinkbaar is. Die effecten zijn mooi en maken het algemeen bewustzijn een stuk groter. Tegelijkertijd zijn er mensen die keihard vechten voor hun bestaan en dat van hun onderneming. Dan voelt social distancing zo raar en letterlijk afstandelijk want dan wil je vasthouden en knuffelen.

Het contrast met de vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst.

Terug zijn in Enkhuizen betekent een stap terug in ons oude leven. De reisbubbel die we in Schoorl nog een heel klein beetje vast konden houden is nu echt uit elkaar gespat. Helaas gaat het wonen op de boot niet door en lijkt het vinden van werk minder makkelijk dan we dachten. Welkom terug in het land van de vele regels. Regels die ons helpen en beschermen maar die ook flink tegen kunnen werken.

Het contrast met vrijheid in Afrika is op zijn allergrootst. We proberen het leven op gevoel vast te houden maar raken het langzaam kwijt als we allebei op zoek zijn naar een vorm van inkomsten. Dan is de vraag ‘waar word ik gelukkig van?’ even minder van belang. We pakken alles aan want nu eten we ons reisbudget op en dat voelt allerminst fijn.

We hebben alles. Een dak boven ons hoofd, gezondheid, eten en onze familie om ons heen. En toch overvalt ons heel regelmatig het gevoel van heimwee, totale leegte en wat moeten we hier? De grote vragen over onze toekomst hadden we nog lang niet beantwoord. We zaten nog zo midden in ons avontuur. Mensen zeggen dat we gek zijn met onze hoop na de zomer weer terug te keren naar ons huis op wielen. Wij houden toch aan dat idee vast want dat is onze enige zekerheid.

Week 17 – Terug in Enkhuizen

Na de eerste week van desoriëntatie, desillusie en extreme moeheid wordt alles deze week iets helderder. Klaart letterlijk de lucht op want wat een prachtig weer hebben we hier! Het is zo toch een soft landing om van het warme Afrika niet direct in de Hollandse kou te komen.

We genieten enorm van ons quarantaine onderkomen. Wat een bofkonten dat Wouter en Rinkje ons dit aanboden. Een bijzondere vriendschap groeit nu we inmiddels een maand 24/7 samenleven. Wat een prachtige omgeving is dit! We proberen onze nieuwsgierigheid, wat tijdens de reis een tweede natuur was, vast te houden en gaan er regelmatig op uit. Fietstochten naar de ‘geheime’ klimduin in Groet waar we de enigen zijn, mountainbiketochten diep door de bossen en duinen en hardlopen door mul zand. Samen met Wouter en Rinkje blijven we zo lang mogelijk in onze reis bubbel zitten.

Nog steeds gaat er geen wekker, vergeten we regelmatig welke dag het is en hebben we het dagelijks over onze mooie herinneringen samen. Het is gewoonweg niet voor te stellen dat we ruim twee weken geleden nog samen in de bush in Botswana zaten. Dat het leeuwengebrul ons uit onze slaap hield en de olifanten langsliepen tijdens het ontbijt. Dat enorme contrast is soms zo lastig uit te leggen en dan voelen we ons behoorlijk verloren.

Maar dan, de intense vreugde wanneer we John (de broer van Meindert die tijdens de reis de diagnose non-hodgkin kreeg) weer kunnen zien en onze ouders. Telefoongesprekken met vrienden zonder dat de lijn hapert en oude kaas op bruin brood. Na de enorme weerstand beginnen we ons vertrouwde Nederland ook weer te omarmen. Nog steeds willen we zo snel mogelijk weer op reis maar beginnen ons wel te oriënteren op tijdelijk werk en woonruimte. Meindert gaat weer aan de slag en gaan we per mei op een fantastische boot in de haven van Enkhuizen wonen. Van een huis op wielen naar een huis op water! We hebben er enorm veel zin in.

Overmorgen verhuizen we terug naar Enkhuizen en gaan we tot 1 mei op de Parklaan bij mijn ouders wonen. Samen met mijn broertje en zijn gezin wordt dat een gezellige boel bij elkaar. Iedereen probeert van deze tijd het beste te maken ook al beseffen we ons dat we in een bevoorrechte positie zitten.

De berichtgevingen uit de media geven stof tot nadenken, de gesprekken met vrienden en familie zetten de situatie steeds weer in een ander daglicht. Dat deze crisis de wereld gaat veranderen staat vast. Iedereen wordt getroffen door Covid_19 en je staat veel meer stil bij wat dit betekent. Ik bewonder de ouders die naast thuiswerken ook nog hun kinderen lesgeven en denk tegelijkertijd aan de kinderen die een onveilige thuissituatie hebben en waarvoor het dus vreselijk is thuis te moeten zijn. Ik denk aan de mensen die zo hard werken in de zorg en tegelijkertijd aan de eenzame ouderen die nu nog eenzamer zijn. En toch is het ook goed dat deze zaken nu meer aan het licht komen, dat we ons er samen bewuster van zijn.

C O R O N A 
Wat is dat toch in mensen 
Naar steeds meer en meer,  
In 75 jaar Vrijheid 
Niets geleerd. 
Van een mug  
Groeiend naar een olifant 
Van Hebzucht 
En macht....... 

STILTE en REFLECTIE

 ..........van een dikke olifant 
Terug naar de mug.  
De basis 
Een dak boven je hoofd 
Voedsel en zorg genoeg 
Niet te over. 
Moeder Aarde 
Geef ons nog een kans.  

Dieneke van Tongeren-Schuijt Maart 2020