Travel diary – the Vic falls and getting stuck

Eindelijk is het dan zover, we zijn bij de Victoria watervallen. Eindelijk omdat we op maandag 16 maart 2020 ook hadden besloten naar dit machtige natuurverschijnsel te gaan. De dag die onze reis op zijn kop zette en we besloten om niet noordelijk vanuit Botswana naar de Vic falls te rijden maar westelijk naar Namibië. In enkele dagen had covid de wereld in zijn greep en moesten wij er ook aan geloven. We onderbraken onze droomreis om die een jaar later weer te vervolgen. En hier staan we dan, ruim anderhalf jaar later op 27 december 2021 met zijn vijven te kijken naar die enorme hoeveelheid water die naar beneden dendert. Maar liefst 500 miljoen liter per minuut.
De grootsheid is bijna niet te bevatten. We lopen langs een prachtige route door jungleachtig gebied en worden nat van de waterdamp veroorzaakt door de waterval. Het éne uitkijkpunt nog mooier dan het andere, lopen we naar beneden om te eindigen bij de boiling pot. Een rustiger stukje water waar de watervallen uit alle macht inkletteren. Hierdoor worden tegengestelde waterstromen gecreëerd waardoor het net een kokende massa water lijkt. We zien piepkleine kayaks langskomen die zich stoer door de vele stroomversnellingen manoeuvreren. Fedde en Ids kunnen niet wachten om op een dag ook de kolkende Zambezi rivier te bedwingen. We beloven de kinderen plechtig dat we nog een keer terugkomen. Om toch een beetje een adrenalinekik te krijgen zoeven Anna en Fedde aan een zipline over de vallei naast de watervallen en voelen zich zo even Tarzan en Jane.

Voordat we de Vic falls bezoeken vieren we kerst. We staan op een mooie campsite in Livingstone aan de rivier. De kinderen verwennen ons met een zelfbedacht en zelfgemaakt driegangenmenu. We concluderen dat deze reis de kinderen zoveel zelfstandiger, creatiever en meer oplossingsgericht heeft gemaakt. Bijna iedere dag wordt er een beroep op hun aanpassingsvermogen gedaan. Het referentiekader waarop je jaren hebt kunnen vertrouwen, wordt hier op alle fronten door elkaar geschud. Maar kinderen hebben veel minder moeite om zich aan te passen en daar leren wij dagelijks van.

In de hoofdstad van Zambia stuiten we op een kleine Nederlandse nederzetting. We worden warm welkom geheten door een stel dat al 30 jaar in Zambia woont en een leuke plek heeft. Voor we het weten zitten we aan de vrijdagmiddagborrel met de andere Nederlandse buren en twee andere Nederlanders die vrijwilligerswerk doen. Het is één grote gezelligheid en het feest is compleet als er pepernoten en stroopwafels tevoorschijn komen. Heel even vergeten we dat we in Afrika zijn en ook hier hebben de kinderen geen enkel probleem om zich naadloos aan te passen aan deze situatie als hun zintuigen de zoete smaken herinneren.

Als we de volgende dag de kerstboom in de stralende zon opzetten en wat kerst slingers kopen om Randy Lover te versieren beseffen we ons weer dat we in Afrika zijn. Kerst in de hitte voelt toch vreemd.

Vanuit Lusaka rijden we naar Lake Karibu, het op drie na diepste meer ter wereld. We kamperen tussen de zebra’s en bewonderen het meer vanaf een boot. Als we na een paar dagen onze reis voortzetten maken we de verkeerde keuze. De camping medewerker wijst ons de korte route richting Livingstone. Een route langs kleine dorpjes, maar met diepe plassen van de regen. Alle concentratie is nodig om op de juiste manier de plassen door te rijden of te ontwijken wanneer mogelijk. Eén verkeerde stuurbeweging kan ervoor zorgen dat we wegslippen en dat gebeurd dus ook….shit! Randy Lover staat in een onwijs diepe geul van klei en diepe plassen water. Aan de kant van de weg staan alleen een paar hele dunne boompjes die ongeschikt lijken om de lier aan te verbinden. We beginnen verwoed te scheppen en al snel is met name Meindert onherkenbaar door een dikke laag klei. We sleutelen de rijplaten los en doen een poging. Helaas. Dan ziet Meindert toch een boom die iets dikker is, verscholen achter de kleine boompjes. Onze laatste kans. We zijn al uren onderweg en zijn niemand tegengekomen en hebben dus geen hoop dat iemand ons kan helpen. We moeten het zelf doen. Die ene boom is onze redding. Met behulp van de lier en rijplaten weet Randy zich te onttrekken aan de diepe kleimassa. Er zit zo onwijs veel modder op en in Randy dat hij direct door zou kunnen gaan voor een Camel Trophy voertuig. Dat was even spannend, maar we zijn toch ook een beetje blij dat we eindelijk dat zware materieel eens gebruikt hebben dat we voor dit soort momenten bij ons hebben. Het geeft vertrouwen dat het lukt om zelf midden in de bush te kunnen handelen. Al zou dit niet de laatste keer zijn.

Na bijna een maand in het mooie Zambia, steken we vanuit Livingstone de grens over naar Botswana. Nog geen tien kilometer over de grens zien we de eerste olifanten al langs de weg. Ja dit is Botswana, waar de parken geen hekken hebben en het wild overal om je heen is. We slapen op een fantastische plek waar je vanuit een ondergrondse bunker de olifanten die komen drinken van slechts één meter afstand kunt bewonderen. We zijn terug in de Bush en kijken ernaar uit om in Botswana af te maken waar we anderhalf jaar geleden mee begonnen zijn.

Travel diary: Northern Zambia and South Luangwa

Het is pikdonker en wij rijden dwars door South Luangwa National Park. Ik lees hardop het bericht voor dat we net hebben ontvangen via de satteliettelefoon ‘Laat weten als we een rescue team moeten sturen en pas alsjeblieft op, veel leeuwen waar jullie rijden’. We kijken elkaar lachend aan, Naja dan hebben we meteen een nacht Safari te pakken. Bang zijn we niet want we zijn goed voorbereid vertrokken die ochtend. We hebben meer dan voldoende water, eten en diesel bij ons om het even uit te zingen. Daarnaast rijden we niet alleen maar rijden Alida en Joe achter ons. We waren goed voorbereid maar hadden niet bedacht om 22.00 uur nog in het park te rijden.

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om die dag de beruchte O5 weg te nemen. Dwars van noord Zambia door South Luangwa. Een weg van 200 km die onder normale omstandigheden in ca. acht uur gereden moet kunnen worden. We ontmoeten Aline uit Nederland en Joe uit Zuid-Afrika. Ook zij willen de weg graag rijden, maar niet alleen. Met een biertje erbij maken we een plan en besluiten de weg samen te gaan rijden. Yeah! Alhoewel ze in Zambia al een maand op de grote regens wachten, zijn wij blij dat het niet regent in de dagen voordat we de route nemen. De reden dat we zo graag deze route willen rijden? Het is of deze weg van 200 kilometer, of 1100 kilometer slechte weg achter vrachtverkeer van de kopper belt. Dus de keuze is uiteindelijk snel gemaakt.

De eerste kilometers gaan goed en boven verwachting. We passeren natuurlijk een paar uitdagende afdalingen over rotspartijen, maar spreken tijdens de lunch naar elkaar uit hoe goed het gaat. Niet veel later stoppen we echter verbluft en kunnen we onze ogen niet geloven. De weg houdt op. Er is letterlijk een gat in de weg geslagen door een rivier die nu droog ligt, maar blijkbaar enkele tijd geleden zoveel water had waardoor wij nu naar een afgebrokkelde weg kijken. De afgrond is zeker twee meter en loodrecht naar beneden. Het is 45 graden en we kijken elkaar aan. Wat zijn de opties? We zijn met vier volwassenen en hebben wel wat materieel bij ons. Monter beginnen we te scheppen. We proberen zelf een helling te maken van zand en boomstronken die we met de lier verplaatsen. Na ruim een uur badend in het zweet geschept te hebben, trekken we de conclusie dat ons plan te ambitieus is geweest. Het zand is mul en de afdaling te stijl. De kans dat de auto kapseist is groot en dan hebben we niks. Overgeleverd aan het wild dat op de loer ligt. Geen fijn vooruitzicht en dus nemen we ons verlies en rijden terug…

Koortsachtig pluizen we alle navigatiesystemen die we bij ons hebben helemaal uit. Is er echt geen andere optie? Ja! We vinden een weg die ons met een lus langs de zuidkant van het park leidt. In plaats van nog twee uur rijden, geeft de navigatie nog zeven uur rijden aan. Het is 15:30 uur en we besluiten zo lang mogelijk als goed voelt door te rijden. We kunnen altijd een kamp opslaan en wildkamperen. Ik breng Vincent op de hoogte via de satelliettelefoon. Vincent is de eigenaar van Green Safari’s en heeft ons uitgenodigd om drie dagen op zijn lodge in South Luangwa te logeren. Hij stuurt ons het antwoord over het rescue team en de leeuwen. Nu we via de satelliettelefoon contact hebben met de buitenwereld voelen we ons gelukkig een stuk veiliger en kan Meindert het niet laten zijn broer een berichtje te sturen met de vraag ‘Max?’ Zijn broer snapt de vraag meteen en antwoord ‘Wereldkampioen’. Waar wij die dag onze eigen Grand Prix rijden, heeft Nederland een nieuwe nationale held.

Om 22:30 rijden we de main gate van South Luangwa uit en staat een breed lachende Jacob Shawa ons op te wachten om ons naar het kamp te escorteren. We nemen afscheid van Joe en Alida en rijden achter Jacob aan. We zijn gesloopt maar ook verwachtingsvol. Bij aankomst worden al onze verwachtingen overtroffen. Een team van twaalf man staat opgesteld en zwaait ons enthousiast tegemoet. Binnen mum van tijd is onze bagage naar de tenten gebracht, hebben we ons opgefrist met heerlijke koude handdoekjes en zitten we bij kaarslicht aan een drie gangen diner.

De komende dagen zijn meer dan fantastisch. Dè beroemde gids Jacob Shawa, waar ook de lodge naar vernoemd is, neemt ons tot twee keer toe mee het park in met een elektrische Landcruiser. Dit is echt wel even Safari next level. Door de geluidloze auto komen we heel dicht bij de dieren en zien we eindelijk een mannetjesleeuw van heel dichtbij. Ons wensenlijstje vinken we echt af als we ook nog een luipaard met jong zien. Wow! Jacob is zo enthousiast en kent het park echt op zijn duimpje. We zien niet alleen de grote jaagdieren, maar ook een kameleon, een waanzinnige zonsondergang en we proberen een olifant weer in elkaar te zetten door zijn skelet bij elkaar zoeken. De tenten waar we in slapen, inclusief badkuip en de service van de lodge laten niets te wensen over. Drie dagen baden we ons, midden in de wildernis, in een bedje van luxe en comfort.

Zambia is prachtig. Naast dit hoogtepunt hebben we genoten van de Kapishya hot springs en het prachtige gebied Mutenondo. We rijden nu richting Livingstone waar we de beroemde Victoria watervallen natuurlijk gaan bezoeken en kerst gaan vieren. De kinderen hebben de kerst playlist al een aantal dagen aan in de auto en met een kerstslinger en ballen aan het plafond van de Land Rover, voelen we ons af en toe net de Coca-Cola truck die langsrijdt. Geen driving home for Christmas dit jaar, maar wat is home? Thuis is voor ons nu de Land Rover, ons fijnste huisje op wielen. En straks? Dat zien we dan wel weer. Eerst nog even twee maanden keihard genieten van wat nu is.

O5 Adventure

Travel diary: Roadtrip to Zambia

We kijken elkaar perplex en ongeloofwaardig aan; ging die grensovergang tussen Tanzania en Zambia echt zo makkelijk? We hadden ons voorbereid op een dag wachten bij de grens en misschien wel overnachten, want in de huidige wereld zijn grensovergangen niet zo makkelijk. Maar een kleine grensovergang en goedgemutste douane medewerkers zorgen ervoor dat we binnen anderhalf uur Tanzania uit gestempeld zijn en ons visum voor Zambia op zak hebben.

Nog voor de lunch komen we aan op onze eerste overnachtingsplek in Zambia. Een fantastisch stukje groen bij een boerderij waar we helemaal alleen zijn met drie witte paarden en twee kippen. Dit zijn de mooiste plekjes. Zo vrij dat je s morgens in je blote kont de tent uit kunt komen om naar het toilet te lopen. We worden wakker van het zonlicht en de vogels. Een blik op onze telefoon zegt echter dat het nog maar half 6 is. Huh? Zou het hier weer een uur eerder zijn? Al dagen hebben we geen bereik dus eigenlijk hebben we echt geen idee. En wat is dat toch eigenlijk heerlijk om echt niet op de tijd te leven. De beheerder geeft ons later uitsluitsel, in Zambia is het inderdaad weer een uurtje vroeger.

Nadat we Uganda vijf dagen geleden verlaten hebben, heeft Randy Lover weer aardig wat kilometers gereden. Omdat ons visum voor Tanzania tot 7 december geldig is, hebben we een beetje een deadline om op tijd het land uit te gaan. Op de kaart kijken we naar de kortste en meest logische route. We doorkruisen het complete westen van Tanzania en rijden vlak langs de grenzen van Rwanda en Burundi. Deze landen staan de volgende keer Afrika zeker op ons lijstje.

De route over grotendeels zandwegen leidt ons dwars door national parks en langs prachtige vergezichten. We zien tientallen nijlpaarden, een olifant en in de ochtend zon liggen gewoon zeldzame African wild dogs heerlijk te chillen op de weg voor ons. Wat een geluk dat we deze geweldige dieren zien! Pas als we heel dichtbij zijn, lopen ze rustig terug hun dierenrijk in.

1350 kilometer over rode zandwegen, het is nogal een afstand, maar we genieten zeker van deze mooie route. Expres kiezen we kleine grensovergangen en dat is steeds een goede keuze. Weinig gedoe en snel door.

1350 kilometer dichter bij ons eindpunt, Kaapstad. De plek waar eind december 2019 ons avontuur begon. We begeven ons weer in zuidelijk Afrika. Hoewel we nog een kleine drie maanden voor de boeg hebben, merken we allemaal dat we de stal ruiken. De kinderen praten meer over ‘thuis’ en ook wij maken plannen voor de eerste maanden in Nederland. Verder dan dat plannen we niet. De vrijheid om daarna weer iets anders te kunnen doen hebben we nu nog even nodig.

Want hoe kunnen we de vrijheid die we nu hebben, combineren met een leven in Nederland. Hoe goed alles ook geregeld is en hoe groot het sociale vangnet ook is, het blijft een land van vele regeltjes waar buiten de lijntjes kleuren niet altijd als positief wordt ervaren. Maar ook dit zijn zaken die makkelijk te beoordelen zijn als je er zelf even niet middenin zit. Als je van een afstand mag kijken worden dingen vaak duidelijk. En straks, dan dompelen we onszelf weer onder in het heerlijk geregelde Nederland en genieten we van de gemakken en de warme deken van liefde van familie en vrienden.

Die vrijheidsvlam in ons hart die brandt. Weer aangewakkerd door deze reis, brandt hij als nooit tevoren. We weten ook dat vrijheid niet altijd het opzoeken van nieuwe grenzen, letterlijk en figuurlijk betekent. Vrijheid zit altijd in jezelf. Jij bent zelf degene die hier richting en gevoel aan geeft. Dit is waarop we onze keuzes baseren.

Met onze laatste maanden in Afrika in het verschiet, staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Maar daarover later meer.