Namibië wordt mooier en mooier. We hebben de neiging om na iedere bocht en op iedere nieuwe plek weer foto’s te maken (excuus voor de grote hoeveelheid dus deze week, we konden niet kiezen 😊)
De wekker om 5.00 uur was een goede keuze vorige week. De zonsopkomst over Fish River Canyon was mega. Wat een enorme afgronden! De 27 km lange canyon die op het hoogste punt 1030 mtr diep is straalt een grootsheid uit waardoor je je enorm nietig voelt. Wat kan de natuur toch overweldigend zijn. Na de zonsopkomst reden we naar een plek waarvan we gehoord hadden dat er wilde paarden waren en je kon wildkamperen. We vonden het spannend want tot nu toe hebben we steeds op echte campings gestaan of in hostels geslapen.
De nieuwsgierigheid won het van de angst en toen we op de plek aankwamen wisten we het zeker. Dit werd een nacht om nooit te vergeten. De vrijheid die we ervaarden om daar volledig in de middle of nowhere te zijn was overweldigend. We konden rennen, schreeuwen, in ons nakie staan en helemaal niets of niemand in de wijde omtrek. De paarden liepen om ons heen net als de gemsbokken, jakhalzen en struisvogels. De stilte, de zonsondergang, de sterrenhemel. Het is in woord en beeld bijna niet uit te drukken hoe we dit ervaren hebben.
De volgende ochtend reden we naar Kolmanskop. Een verlaten Duits mijndorp middenin de woestijn dat nu opgegeten wordt door zand. Het is een spookstad geworden. Toen we door het voormalige ziekenhuis liepen waar metershoge zandbergen in de kamers lagen voelde het echt heel raar. Het is niet te geloven dat hier zo’n 70 jaar geleden 1200 mensen woonden.
Na een paar dagen gechilled te hebben in Luderitz, wat af en toe ook heel fijn is, togen we richting Sossusvlei. Nu echt de woestijn in en dat was te merken. De stof en hitte waren best heftig. We stonden op geweldige campsites die zomaar uit het niets als een oase opdoemden in de woestijn. Als letterlijk hoogtepunt stonden we wederom om 5.00 uur op om de zonsopkomst over de Sossusvlei te zien en de duinen te beklimmen voor de ergste hitte. Meindert en Fedde beklommen Dune 45 en hadden een magistrale zonsopkomst. Hierna volgde de beroemde Big Daddy. De hoogste duin van Namibië. Fedde wilde wel en Gerdien ging mee. Anna had keelpijn en voor Ids was het te zwaar. In 3 uur tijd beklommen Fedde en Gerdien deze majestueuze duin van 325 meter. Wat een hoogte, wat een uitzicht en wat een trots op onze kleine man van 6 jaar! Via de dode vallei liepen we terug naar het basiskamp. Fedde glom, dit gevoel neemt niemand hem weer af!
Na een paar dagen zandhappen zitten we nu weer heerlijk aan de kust. De truien moeten weer aan en dat is na die hitte best lekker. Swakopmund belooft veel goeds dus we gaan hier heerlijk een paar dagen genieten.
Boon Family Journey 