Ja! Dit is waar ik zo naar uitgekeken had. De kennismaking en interactie met de inwoners van Afrika. Op dit moment de Namibianen dus. Zowel in Zuid Afrika als in Namibië waren we tot nu toe omringd met vooral de blanke bevolking. We ondervonden de enorme vriendelijkheid en zeker ook vrijgevigheid (deze week ontvingen we nog een versgevangen halve kabeljauw van zeker 2 kilo) van deze mensen maar toch misten we de aansluiting met voor ons gevoel ‘de echte inwoners’. De blanke Zuid Afrikanen en Namibianen zullen mij dit zeker niet in dank afnemen want geboren en getogen in deze landen voelen zij zich natuurlijk Zuid Afrikaan of Namibiër in hart en nieren. Toch bleef dat gevoel. Het romantische idee van het spelen van Anna, Fedde en Ids met kinderen van hier was tot dusver niet gebeurd. Maar nu, hier op deze prachtige plek in het rurale Damaraland wordt er gespeeld! Met armen en benen en Lego zijn ze uren zoet samen. Eten we samen en spreekt Ids voorzichtig zijn eerste zinnen Engels.
Deze week verbleven we vooral in Swakopmund, de stad voor adrenaline seekers volgens de Lonely Planet. Wij hielden het rustig en kregen de hoogste adrenalineshot van een groep dolfijnen vlakbij de kust waaraan de camping grensde. Oh ja en een lesje slangenleer waarbij we leerden dat je na een beet van een Black Mamba, Cape Cobra, Groene Boomslang of Pofadder het best wat diesel op de beet kunt doen en opdrinken. Kijk dit zijn goede tips, al hopen we deze engerds natuurlijk nooit echt te zien.
Na een paar dagen slenteren door het leuke Swakopmund, borrelen met andere overlanders (altijd leuk en goed voor honderden nieuwe tips) en het bijvullen van onze voorraden (water, diesel en eten) reden we naar de Skeleton Coast. Deze kust dankt zijn naam aan de vele scheepswrakken die voor de kust liggen. In de afgelopen decennia zijn hier heel wat verschillende schepen vergaan. En redde je het wel dan wachtte je honderden kilometers woestijn waardoor je waarschijnlijk alsnog het loodje legde.
We zagen de honderdduizend zeehonden bij Cape Cross. In drie woorden was dat schattig (want allemaal kalven), overweldigend en stinkend! Na de heerlijke koelte van de kust maakten we een scherpe bocht naar rechts om de woestijn verder te verkennen. De temperatuur liep met de kilometer op en het stof was terug. Doel was een bezoek aan de Mesum krater. Na uren met opnieuw de meest prachtige vergezichten zouden we volgens de kaart bij de Mesum krater moeten zijn. Meindert was al twee keer een berg opgelopen in de hoop een enorme krater te zien maar niks. Wat bleek, we stonden er middenin! De krater heeft een diameter van 25 kilometer. Heerlijk hoe je verwachting en de werkelijkheid elkaar lekker in de weg kunnen zitten.
Boon Family Journey 