Het is bijna tijd om gedag te zeggen tegen het mooie Mozambique. Dag tegen die heerlijke blauwe warme oceaan. Dag tegen al die duizenden mensen die we langs de weg zien en onvermoeibaar lachen terwijl ze een kind op hun rug hebben, een tas in de hand en een mand op het hoofd. Dag tegen het heerlijke stokbrood dat we dagelijks langs de weg kopen. Maar ook dag tegen de traffic police die je soms iedere 5 km staande houdt, de metersdiepe potholes in de weg en de soms agressieve muggen. Zoals we tegen iedereen die we onderweg tegenkomen zeggen ‘until we meet again’, geldt dat zeker ook voor het prachtige Mozambique.
Mozambique is nadat we in Zuid Afrika, Namibië en Botswana geweest zijn veel meer zonder Westerse invloeden. Geen grote supermarkten meer waar je alles kunt kopen en nog grotere tegenstellingen. Je hebt hier de meest prachtige lodges op de mooiste stranden en tegelijkertijd de extreme armoede. We spelen op het strand waar wij genieten van het witte zand en het blauwe water en bouwen ondertussen zandauto’s met de lokale jongens. Het exotische en de armoede hand in hand en dan is het exotische vooral gericht op de rijke toerist. Plekken waar je makkelijk 200 euro per nacht betaalt terwijl het gemiddelde dagloon hier 4,50 euro is. Wij rijden in onze comfortabele Land Rover en passeren duizenden kinderen die urenlang naar school lopen omdat een fiets simpelweg al niet te betalen is. De verschillen zijn groots en daarin zoeken we steeds opnieuw onze weg.
We kijken naar gelijkenissen ipv naar verschillen. We beseffen ons maar al te goed dat de vrijheid die wij hebben om ons op deze manier over de wereld te verplaatsen geen vanzelfsprekendheid is. Voor ons is dit een keuze, onze keuze. We hadden ook een groter huis of andere auto kunnen kopen. Zo heeft iedereen op zijn eigen manier een keuze. Dat hoeft niet de wereld rond te reizen te zijn maar wel de keuze iets te veranderen. En daarin vinden we elkaars gelijkenissen. Waar we ook komen vragen mensen waar we vandaan komen, wat we doen. Op dat moment raak je iets waardoor iemand misschien ook kansen ziet. Dat merken we lokaal en door het grote aantal mensen dat onze reis volgt. Het is fantastisch om te lezen wanneer mensen genieten van onze foto’s en verhalen en het soms zelfs aanzet tot het nemen van een stap in hun leven.
In het kader van 5 mei vroeg mama (voorzitter 4 en 5 mei antidiscriminatie comité) ons een gedicht voor te lezen. We kozen voor een ietwat aangepaste tekst van Mahatma Ghandi die bovenstaande heel goed verwoord.
Laat ons geen vooruitgang noemen
waar een ander aan ten onder gaat.
Laat ons geen groei noemen
waar een ander minder van wordt.
Laat ons geen vrijheid noemen
wat een ander het recht ontneemt zichzelf te zijn
Laat ons geen gemeenschap noemen
waar de minste niet de minste aandacht krijgt.
Laat onszelf de verandering zijn
die we in de wereld willen zien.
Deze week genoten we voor de laatste keer van de stranden. Voorlopig dan, want we gaan ervan uit dat we in Tanzania weer heerlijk de zee in springen. We hebben de reis ingezet richting Malawi. Een reis van bijna 1000 km over wegen waar soms meer potholes dan asfalt zijn en de gemiddelde snelheid niet meer dan 30 km per uur is. Gelukkig mochten we halverwege even bijkomen op de farm van Hans en Alta en werden we opnieuw omgeven door duizenden macadamia- en avocadobomen. We hebben letterlijk alles wat maar gewassen kon worden gewassen en Meindert heeft het 10.000 km onderhoud aan de Land Rover gedaan. De kinderen worstelen zich door nieuwe stof wat een uitdaging blijft. Hoeveel makkelijker is het om te herhalen wat je al weet? We gebruiken de metafoor die Chris ons met Kitesurfen leerde; als je niet valt heb je niks geleerd. Oftewel als je geen fouten maakt, boek je geen vooruitgang. Na 3 dagen vol wassen, poetsen, onderhoud en school zijn we klaar voor ons volgende avontuur; Malawi!
We hebben ons e-visa voor Malawi aangevraagd en alle benodigde documenten bij ons. Na een PCR test zijn we er klaar voor en kijken er onwijs naar uit dit land te ontdekken. Toch wordt het nog spannend of we het land binnenkomen. We horen wisselende verhalen van mensen die wel en niet de grens over mogen. Ook al is het visa toegekend en betaald dan zouden we nog geweigerd kunnen worden. Daar gaan we natuurlijk niet vanuit maar het houdt het wel heel spannend.
Voor nu gaan we er gewoon vanuit dat de volgende post vanuit Malawi is! Tot volgende week.
Boon Family Journey 
Weer een geweldig verhaal.prachtig gedicht van Ghandi.zou zo mooi zijn als de mensen zo zouden leven, helaas is het een handje vol..wat we moeten koesteren.Jullie gaan een spannende …maar ook weer boeiende tijd tegemoet..hoop dat alles goed en naar wens gaat.zie weer uit naar jullie volgende verslag geniet en doe voorzichtig.lfs knuffel winny
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtig gedicht van Gandhi. Benieuwd naar volgende week. Heb het goed kanjers.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een prachtige foto’s weer, en leuk verslag. De tegenstellingen lijken groter en groter te worden inderdaad. Ik kan me ook niet voorstellen dat die mensen gelukkiger zijn, omdat ze minder hebben, zoals men wel eens zegt. Lijkt mij eerder dat ze elke avond weer blij zijn dat ze die dag overleefd hebben. Maar de vanzelfsprekendheid van hun dat dit gewoon hún bestaan is, misschien zelfs onwetendheid wat er buiten hun wereldje gebeurt…
En dan in the middle of nowhere een PCR test moeten doen, omdat Corona op de een of andere manier dan toch ook daar zijn weg heeft gevonden. Hóe dan?
LikeGeliked door 1 persoon
We missen jullie hier in Enkhuizen lieve schatten. Maar van jullie verhalen worden wij ook echt blij.
Geniet van elkaar en tot gauw.
LikeGeliked door 1 persoon
Ah, we missen jullie ook! Maar moet toegeven dat het leven hier goed is, heeeeel goed!
LikeGeliked door 1 persoon