Week 1 – We zijn terug!

Precies een week geleden werden we weer voor het eerst wakker in Afrika. We ontwaakten van de zon die fel in onze kamer scheen. De kinderen stonden direct aan en wilden meteen het zwembad aan. Waarom niet? We liepen in onze zwemkleding naar buiten en daar met onze blote voeten in het gras en de warme zon op ons gezicht overviel het ons. Zoveel blijdschap en emotie. We zijn terug in Afrika! We zijn terug gestapt in ons droomleven. Alle spanning van een jaar wachten en onzekerheid kwam eruit. Tranen van geluk.

Jaaaaa we zijn terug

Het voelt meteen vertrouwd om terug te zijn op Afrikaanse bodem. Het is echt net alsof we hier gister nog waren. De auto start alsof hij nooit anders gedaan heeft en we gaan meteen boodschappen doen. Het is weer even opletten dat er links gereden wordt maar al snel zingen we alle vijf mee met de vertrouwde cd van Samba Salad. We rijden weer in onze Land Rover! We kunnen het nog steeds bijna niet geloven.

Onze eerste nacht op het dak

De eerste dagen ordenen we de auto opnieuw, sorteren we de kleren en maken we Lizzy de hulp opnieuw heel blij met tassen vol kleren van de kinderen die inmiddels te klein geworden zijn. We hebben een tweede kans gekregen. En dus is onze paklijst nog meer on point en weten we precies wat we nodig hebben. Wonderbaarlijk past alles wat we uit Nederland meegenomen hebben in de Land Rover, inclusief de LOL Surpise ballen en schildersezel van Anna.

Na 3 dagen zwemmen, relaxen, ordenen en inpakken zijn we er weer helemaal klaar voor en geven we Arne en Chris een dikke afscheidsknuffel. Ze hebben een jaar op onze auto gepast en terugkomen in hun lodge voelde als thuiskomen. Vrijdagochtend rijden we weg, de ultieme vrijheid weer tegemoet. We besluiten deze keer nog meer op gevoel te reizen. Dus geen vooraf bedachte campings waar we dan persé heen willen rijden. Toch zitten we die eerste dag weer langer in de auto dan gepland. Even wennen toch. Het lange rijden wordt beloond en onze eerste nacht is op een mooie plek aan een groot meer bij de Witbank Dam. We zijn de enigen. Dit zullen we nog wel vaker meemaken want het toerisme moet duidelijk weer op gang komen. Natuurlijk maken we deze eerste avond een vuur een roosteren we marshmallows. We verwonderen ons weer over de magische sterrenhemel en slapen als rozen op het dak.

De volgende dag rijden we richting Nelspruit. We zien Alkmaar en Middelburg op de borden staan en worden zo direct geconfronteerd met de Nederlandse geschiedenis. We zijn uitgenodigd door een stel dat we vorig jaar in Noord Namibië bij de Epupa falls ontmoet hebben. Toen al nodigden ze ons bij hen uit en die uitnodiging is blijven staan. We nemen de afslag vanaf de weg en rijden dan een km lang omhoog tussen duizenden avocado en macadamia bomen door. We kijken onze ogen uit bij het zien van hun huis. Met open armen worden we ontvangen.

Hans & Alta hebben een avocado en macadamia boerderij. Deze dagen leren we het leven van de Zuid Afrikaanse boeren kennen en worden we als familie behandeld. Wat een gastvrijheid en luxe. We slapen in het appartement en genieten van het eten en de gesprekken waardoor we meer en meer inzicht krijgen in het leven als boer maar ook over de levensloop van avocado’s en macadamias. Vanuit deze comfortable basis bezoeken we de omgeving. In Graskop roetsjen Anna en Fedde via een zipline over een honderden meters diepe vallei. We rijden naar God’s Window voor één van de meest prachtige uitkijkplaatsen van Zuid Afrika maar met onze hoofd letterlijk in de wolken besluiten we toch maar een andere dag terug te komen als het wat minder mistig is. We genieten van een familie braai en de kinderen werken aan school afgewisseld met een duik in het zwembad. Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn maar dit is het echt. Af en toe moeten we onszelf even knijpen en durven we nog steeds niet te geloven dat we echt weer hier zijn.

De eenvoud van het leven met emmer en schep

Deze week staat Krugerpark op de planning. Maar we beginnen vandaag met een tour over de boerderij. Eens kijken of we kunnen helpen want het oogstseizoen van de macadamias is gister begonnen. Na vandaag smaakt deze noot vast nooit meer hetzelfde.

Travel diary: garden route and our last days

“Dat was het dan”. Die woorden spreken we de laatste dagen veel naar elkaar uit. De laatste keer slapen in de daktent, de allerlaatste tocht in Randy Lover, de laatste keer klooien op twee gasbranders in de wind. De tranen zitten vaak hoog deze dagen. Dit is echt het einde van deze waanzinnige reis die op 10 december 2019 begon. Superlatieven te over om te omschrijven hoe bijzonder mooi deze jaren waren maar de schoonheid zit hem in het moment. En nu is het moment daar dat we gedag zeggen tegen dit continent. Afrika, wat ben je mooi en wat zijn we van je gaan houden.

De afgelopen twee weken hebben we eigenlijk gewoon vakantie gevierd. Geluierd aan het strand van Plettenberg, genoten met vrienden, gezwommen tussen de zeehonden en nog steeds iedere dag mooie nieuwe plekken ontdekt.

We vieren mijn 39e verjaardag groots. Mijn wens is om de zonsopgang boven Kaapstad vanaf Lions head te zien. En dus staan we om 5:20 onderaan de berg om 400 meter omhoog te klimmen. Het is best een uitdaging maar de vele kilometers hikes die we met de kinderen gedaan hebben, betalen zich uit. Zonder al te veel moeite bereiken we de top en zien we de zon opkomen. We kijken uit over de Tafelberg, de oceaan, Robbeneiland en al die leuke wijken die Kaapstad rijk is. We eten heerlijke taartjes bij de beroemde Charly’s Bakery waar ik wordt verwend met cadeaus. Een paar dagen geleden is Jojo aangekomen. Zij gaat Randy Lover samen met een vriendin van ons kopen. Jojo zorgt voor confetti, maskers en slingers en onder een enthousiast happy birthday voel ik me meer dan jarig.

Het meest bijzondere cadeau komt toch wel van Meindert. We laten samen een tattoo zetten. Onze stip op de horizon. Ons symbool om trouw te blijven aan onszelf en vooral aan al het moois dat deze reis ons gebracht heeft. Om vaak genoeg stil te staan. We zijn superblij met het resultaat.

‘s Avonds eten we met vrienden in een heerlijk restaurant en is mijn 40e levensjaar officieel begonnen.

Terwijl ik dit tik rijden we vanuit West Coast National Park terug naar Kaapstad. We zijn nog een allerlaatste nachtje met elkaar weggeweest. Alle spullen zijn ingepakt om zo meteen uit de Land Rover gesjouwd te worden. Morgen en overmorgen doet Meindert het laatste onderhoud en dan is het echt echt klaar. De laatste rit met zijn vijven in ons huisje op wielen. We zijn klaar voor nieuwe avonturen. Dit boek gaat nu dicht. Het mooie van boeken is gelukkig dat je ze steeds weer open kan slaan en opnieuw kunt lezen. Deze reis heeft ons verder gevormd. We zijn veranderd, als persoon en als gezin en vanuit hier zullen we onze draai weer moeten vinden. Daar kijken we enorm naar uit.

Ik zal vast blijven schrijven want af en toe is het zo lekker om gewoon op te schrijven wat er in je omgaat. Hiernaast zullen deze blogs een leidraad worden voor het boek dat ik ga schrijven. To be continued dus…

Travel Diary – Back on the farm in South Africa

Op het moment dat we grens met Zuid-Afrika weer oversteken voelt het een beetje alsof we Afrika al achter ons laten. De laatste kilometers in Botswana waren we ons hier extra van bewust. In Zuid-Afrika is alles weer. De supermarkten staan vol met herkenbare producten die we ook in Nederland kunnen kopen. De wegen zijn goed en druk. De prachtige culturen zoals we die in veel Afrikaanse landen gezien hebben, zijn in Zuid-Afrika een stuk minder zichtbaar. De rode aarde maakt plaats voor grijs asfalt.

Hoewel we weemoedig zijn en ons beseffen dat het eind van dit avontuur in zicht is, voelt het ook goed weer terug te zijn in Zuid-Afrika. Als Polarsteps laat zien dat we weer op de weg rijden die we 11 maanden geleden ook gereden hebben bekruipt ons ook een gevoel van trots. We hebben het rondje gewoon gedaan en zijn zonder kleerscheuren terug. De mooie omgeving van Mpumalanga blijft adembenemend. Dit is toch echt wel één van de mooiste stukjes Zuid-Afrika.

Met ontzettend veel liefde worden we weer ontvangen op de boerderij waar we deze reis begonnen zijn. Hans en Alta staan ons op te wachten en het wederzien is heerlijk en bovenal vertrouwd. We vallen met ons neus in de festiviteiten want hun schoondochter wordt 40 en hun zoon uit Amerika is over. Iedere dag is er wel een feestje en als familie gaan we overal mee naartoe. De kinderen spelen van zonsopgang tot ver na zonsondergang met de grote schare andere kinderen. Meindert leert waterskiën en als klap op de vuurpijl vieren we de 5e verjaardag van Ids samen. Wat een geluk. Na twee verjaardagen zonder visite (begin eerste reis en covid) kan Ids nu zijn geluk niet op. Visite, taart en cadeaus maken dit tot een verjaardag om niet snel te vergeten.

Het voelt ontzettend goed om tijd met de familie Prinsloo door te brengen. Meerdere malen vragen ze of we het zeker weten dat we teruggaan naar Nederland. In hun ogen een land met in deze tijd wel erg veel beperkingen. We zijn ons ervan bewust dat we een ander Nederland zullen aantreffen dan we een jaar geleden achter gelaten hebben. Maar niets gaat boven familie en de liefde van vrienden. We kunnen niet wachten iedereen weer echt te knuffelen in plaats van via een schermpje. En vrijheid, die zit in jezelf. Te weten dat we echter altijd een plek hebben om naar terug te keren voelt heel goed. Dit stukje Zuid-Afrika en met name de familie Prinsloo zit in ons hart.

Na 10 hele fijne dagen zeggen we de familie in de vroege ochtend van 20 januari gedag. Until we meet again! We rijden naar Pretoria om naar de plek te gaan waar Randy Lover een jaar gestaan heeft toen wij onverhoopt onze reis door covid moesten afbreken. Deze keer blijven we niet langer dan een nacht. We proosten samen op de reis omdat we dit rondje volbracht hebben. 11 maanden geleden vertrokken we zonder plan vanuit Pretoria. Langzaamaan vormde zich een plan en besloten we terug te rijden naar Zuid-Afrika om Randy Lover te verkopen. En nu zijn we terug. We proosten en beseffen ons hoe gelukkig we onszelf mogen prijzen. We hebben zoveel gedaan, gezien en geleerd. In volledige vrijheid hebben we een heel groot deel van zuid en oost Afrika mogen ervaren. Een enorm voorrecht waarin zeker geldt dat de meeste mensen deugen. Het lijstje aan mooie ontmoetingen is ontelbaar lang. Dat heeft onze reis gemaakt tot wat hij is. Een aaneenschakeling van hoogtepunt en mooie ontmoetingen.

Het laatste stukje reis is aangebroken. Vanuit Pretoria rijden we via de Drakensbergen naar de Wild Coast. Hierna ontmoeten we onze vrienden Thijs en Mieke in Plettenberg om samen via de Garden route terug naar Kaapstad te rijden. Daar halen we de koper van Randy Lover van het vliegveld. We gaan haar alles uitleggen over ons huisje op wielen. Samen gaan we nog één keer op avontuur. Maar nu om Randy Lover over te dragen met een warme hand. We weten nu al dat we onze geen betere nieuwe bewoners kunnen wensen.

Travel diary – the Vic falls and getting stuck

Eindelijk is het dan zover, we zijn bij de Victoria watervallen. Eindelijk omdat we op maandag 16 maart 2020 ook hadden besloten naar dit machtige natuurverschijnsel te gaan. De dag die onze reis op zijn kop zette en we besloten om niet noordelijk vanuit Botswana naar de Vic falls te rijden maar westelijk naar Namibië. In enkele dagen had covid de wereld in zijn greep en moesten wij er ook aan geloven. We onderbraken onze droomreis om die een jaar later weer te vervolgen. En hier staan we dan, ruim anderhalf jaar later op 27 december 2021 met zijn vijven te kijken naar die enorme hoeveelheid water die naar beneden dendert. Maar liefst 500 miljoen liter per minuut.
De grootsheid is bijna niet te bevatten. We lopen langs een prachtige route door jungleachtig gebied en worden nat van de waterdamp veroorzaakt door de waterval. Het éne uitkijkpunt nog mooier dan het andere, lopen we naar beneden om te eindigen bij de boiling pot. Een rustiger stukje water waar de watervallen uit alle macht inkletteren. Hierdoor worden tegengestelde waterstromen gecreëerd waardoor het net een kokende massa water lijkt. We zien piepkleine kayaks langskomen die zich stoer door de vele stroomversnellingen manoeuvreren. Fedde en Ids kunnen niet wachten om op een dag ook de kolkende Zambezi rivier te bedwingen. We beloven de kinderen plechtig dat we nog een keer terugkomen. Om toch een beetje een adrenalinekik te krijgen zoeven Anna en Fedde aan een zipline over de vallei naast de watervallen en voelen zich zo even Tarzan en Jane.

Voordat we de Vic falls bezoeken vieren we kerst. We staan op een mooie campsite in Livingstone aan de rivier. De kinderen verwennen ons met een zelfbedacht en zelfgemaakt driegangenmenu. We concluderen dat deze reis de kinderen zoveel zelfstandiger, creatiever en meer oplossingsgericht heeft gemaakt. Bijna iedere dag wordt er een beroep op hun aanpassingsvermogen gedaan. Het referentiekader waarop je jaren hebt kunnen vertrouwen, wordt hier op alle fronten door elkaar geschud. Maar kinderen hebben veel minder moeite om zich aan te passen en daar leren wij dagelijks van.

In de hoofdstad van Zambia stuiten we op een kleine Nederlandse nederzetting. We worden warm welkom geheten door een stel dat al 30 jaar in Zambia woont en een leuke plek heeft. Voor we het weten zitten we aan de vrijdagmiddagborrel met de andere Nederlandse buren en twee andere Nederlanders die vrijwilligerswerk doen. Het is één grote gezelligheid en het feest is compleet als er pepernoten en stroopwafels tevoorschijn komen. Heel even vergeten we dat we in Afrika zijn en ook hier hebben de kinderen geen enkel probleem om zich naadloos aan te passen aan deze situatie als hun zintuigen de zoete smaken herinneren.

Als we de volgende dag de kerstboom in de stralende zon opzetten en wat kerst slingers kopen om Randy Lover te versieren beseffen we ons weer dat we in Afrika zijn. Kerst in de hitte voelt toch vreemd.

Vanuit Lusaka rijden we naar Lake Karibu, het op drie na diepste meer ter wereld. We kamperen tussen de zebra’s en bewonderen het meer vanaf een boot. Als we na een paar dagen onze reis voortzetten maken we de verkeerde keuze. De camping medewerker wijst ons de korte route richting Livingstone. Een route langs kleine dorpjes, maar met diepe plassen van de regen. Alle concentratie is nodig om op de juiste manier de plassen door te rijden of te ontwijken wanneer mogelijk. Eén verkeerde stuurbeweging kan ervoor zorgen dat we wegslippen en dat gebeurd dus ook….shit! Randy Lover staat in een onwijs diepe geul van klei en diepe plassen water. Aan de kant van de weg staan alleen een paar hele dunne boompjes die ongeschikt lijken om de lier aan te verbinden. We beginnen verwoed te scheppen en al snel is met name Meindert onherkenbaar door een dikke laag klei. We sleutelen de rijplaten los en doen een poging. Helaas. Dan ziet Meindert toch een boom die iets dikker is, verscholen achter de kleine boompjes. Onze laatste kans. We zijn al uren onderweg en zijn niemand tegengekomen en hebben dus geen hoop dat iemand ons kan helpen. We moeten het zelf doen. Die ene boom is onze redding. Met behulp van de lier en rijplaten weet Randy zich te onttrekken aan de diepe kleimassa. Er zit zo onwijs veel modder op en in Randy dat hij direct door zou kunnen gaan voor een Camel Trophy voertuig. Dat was even spannend, maar we zijn toch ook een beetje blij dat we eindelijk dat zware materieel eens gebruikt hebben dat we voor dit soort momenten bij ons hebben. Het geeft vertrouwen dat het lukt om zelf midden in de bush te kunnen handelen. Al zou dit niet de laatste keer zijn.

Na bijna een maand in het mooie Zambia, steken we vanuit Livingstone de grens over naar Botswana. Nog geen tien kilometer over de grens zien we de eerste olifanten al langs de weg. Ja dit is Botswana, waar de parken geen hekken hebben en het wild overal om je heen is. We slapen op een fantastische plek waar je vanuit een ondergrondse bunker de olifanten die komen drinken van slechts één meter afstand kunt bewonderen. We zijn terug in de Bush en kijken ernaar uit om in Botswana af te maken waar we anderhalf jaar geleden mee begonnen zijn.

Travel diary: Northern Zambia and South Luangwa

Het is pikdonker en wij rijden dwars door South Luangwa National Park. Ik lees hardop het bericht voor dat we net hebben ontvangen via de satteliettelefoon ‘Laat weten als we een rescue team moeten sturen en pas alsjeblieft op, veel leeuwen waar jullie rijden’. We kijken elkaar lachend aan, Naja dan hebben we meteen een nacht Safari te pakken. Bang zijn we niet want we zijn goed voorbereid vertrokken die ochtend. We hebben meer dan voldoende water, eten en diesel bij ons om het even uit te zingen. Daarnaast rijden we niet alleen maar rijden Alida en Joe achter ons. We waren goed voorbereid maar hadden niet bedacht om 22.00 uur nog in het park te rijden.

Na lang wikken en wegen hebben we besloten om die dag de beruchte O5 weg te nemen. Dwars van noord Zambia door South Luangwa. Een weg van 200 km die onder normale omstandigheden in ca. acht uur gereden moet kunnen worden. We ontmoeten Aline uit Nederland en Joe uit Zuid-Afrika. Ook zij willen de weg graag rijden, maar niet alleen. Met een biertje erbij maken we een plan en besluiten de weg samen te gaan rijden. Yeah! Alhoewel ze in Zambia al een maand op de grote regens wachten, zijn wij blij dat het niet regent in de dagen voordat we de route nemen. De reden dat we zo graag deze route willen rijden? Het is of deze weg van 200 kilometer, of 1100 kilometer slechte weg achter vrachtverkeer van de kopper belt. Dus de keuze is uiteindelijk snel gemaakt.

De eerste kilometers gaan goed en boven verwachting. We passeren natuurlijk een paar uitdagende afdalingen over rotspartijen, maar spreken tijdens de lunch naar elkaar uit hoe goed het gaat. Niet veel later stoppen we echter verbluft en kunnen we onze ogen niet geloven. De weg houdt op. Er is letterlijk een gat in de weg geslagen door een rivier die nu droog ligt, maar blijkbaar enkele tijd geleden zoveel water had waardoor wij nu naar een afgebrokkelde weg kijken. De afgrond is zeker twee meter en loodrecht naar beneden. Het is 45 graden en we kijken elkaar aan. Wat zijn de opties? We zijn met vier volwassenen en hebben wel wat materieel bij ons. Monter beginnen we te scheppen. We proberen zelf een helling te maken van zand en boomstronken die we met de lier verplaatsen. Na ruim een uur badend in het zweet geschept te hebben, trekken we de conclusie dat ons plan te ambitieus is geweest. Het zand is mul en de afdaling te stijl. De kans dat de auto kapseist is groot en dan hebben we niks. Overgeleverd aan het wild dat op de loer ligt. Geen fijn vooruitzicht en dus nemen we ons verlies en rijden terug…

Koortsachtig pluizen we alle navigatiesystemen die we bij ons hebben helemaal uit. Is er echt geen andere optie? Ja! We vinden een weg die ons met een lus langs de zuidkant van het park leidt. In plaats van nog twee uur rijden, geeft de navigatie nog zeven uur rijden aan. Het is 15:30 uur en we besluiten zo lang mogelijk als goed voelt door te rijden. We kunnen altijd een kamp opslaan en wildkamperen. Ik breng Vincent op de hoogte via de satelliettelefoon. Vincent is de eigenaar van Green Safari’s en heeft ons uitgenodigd om drie dagen op zijn lodge in South Luangwa te logeren. Hij stuurt ons het antwoord over het rescue team en de leeuwen. Nu we via de satelliettelefoon contact hebben met de buitenwereld voelen we ons gelukkig een stuk veiliger en kan Meindert het niet laten zijn broer een berichtje te sturen met de vraag ‘Max?’ Zijn broer snapt de vraag meteen en antwoord ‘Wereldkampioen’. Waar wij die dag onze eigen Grand Prix rijden, heeft Nederland een nieuwe nationale held.

Om 22:30 rijden we de main gate van South Luangwa uit en staat een breed lachende Jacob Shawa ons op te wachten om ons naar het kamp te escorteren. We nemen afscheid van Joe en Alida en rijden achter Jacob aan. We zijn gesloopt maar ook verwachtingsvol. Bij aankomst worden al onze verwachtingen overtroffen. Een team van twaalf man staat opgesteld en zwaait ons enthousiast tegemoet. Binnen mum van tijd is onze bagage naar de tenten gebracht, hebben we ons opgefrist met heerlijke koude handdoekjes en zitten we bij kaarslicht aan een drie gangen diner.

De komende dagen zijn meer dan fantastisch. Dè beroemde gids Jacob Shawa, waar ook de lodge naar vernoemd is, neemt ons tot twee keer toe mee het park in met een elektrische Landcruiser. Dit is echt wel even Safari next level. Door de geluidloze auto komen we heel dicht bij de dieren en zien we eindelijk een mannetjesleeuw van heel dichtbij. Ons wensenlijstje vinken we echt af als we ook nog een luipaard met jong zien. Wow! Jacob is zo enthousiast en kent het park echt op zijn duimpje. We zien niet alleen de grote jaagdieren, maar ook een kameleon, een waanzinnige zonsondergang en we proberen een olifant weer in elkaar te zetten door zijn skelet bij elkaar zoeken. De tenten waar we in slapen, inclusief badkuip en de service van de lodge laten niets te wensen over. Drie dagen baden we ons, midden in de wildernis, in een bedje van luxe en comfort.

Zambia is prachtig. Naast dit hoogtepunt hebben we genoten van de Kapishya hot springs en het prachtige gebied Mutenondo. We rijden nu richting Livingstone waar we de beroemde Victoria watervallen natuurlijk gaan bezoeken en kerst gaan vieren. De kinderen hebben de kerst playlist al een aantal dagen aan in de auto en met een kerstslinger en ballen aan het plafond van de Land Rover, voelen we ons af en toe net de Coca-Cola truck die langsrijdt. Geen driving home for Christmas dit jaar, maar wat is home? Thuis is voor ons nu de Land Rover, ons fijnste huisje op wielen. En straks? Dat zien we dan wel weer. Eerst nog even twee maanden keihard genieten van wat nu is.

O5 Adventure

Travel diary: Roadtrip to Zambia

We kijken elkaar perplex en ongeloofwaardig aan; ging die grensovergang tussen Tanzania en Zambia echt zo makkelijk? We hadden ons voorbereid op een dag wachten bij de grens en misschien wel overnachten, want in de huidige wereld zijn grensovergangen niet zo makkelijk. Maar een kleine grensovergang en goedgemutste douane medewerkers zorgen ervoor dat we binnen anderhalf uur Tanzania uit gestempeld zijn en ons visum voor Zambia op zak hebben.

Nog voor de lunch komen we aan op onze eerste overnachtingsplek in Zambia. Een fantastisch stukje groen bij een boerderij waar we helemaal alleen zijn met drie witte paarden en twee kippen. Dit zijn de mooiste plekjes. Zo vrij dat je s morgens in je blote kont de tent uit kunt komen om naar het toilet te lopen. We worden wakker van het zonlicht en de vogels. Een blik op onze telefoon zegt echter dat het nog maar half 6 is. Huh? Zou het hier weer een uur eerder zijn? Al dagen hebben we geen bereik dus eigenlijk hebben we echt geen idee. En wat is dat toch eigenlijk heerlijk om echt niet op de tijd te leven. De beheerder geeft ons later uitsluitsel, in Zambia is het inderdaad weer een uurtje vroeger.

Nadat we Uganda vijf dagen geleden verlaten hebben, heeft Randy Lover weer aardig wat kilometers gereden. Omdat ons visum voor Tanzania tot 7 december geldig is, hebben we een beetje een deadline om op tijd het land uit te gaan. Op de kaart kijken we naar de kortste en meest logische route. We doorkruisen het complete westen van Tanzania en rijden vlak langs de grenzen van Rwanda en Burundi. Deze landen staan de volgende keer Afrika zeker op ons lijstje.

De route over grotendeels zandwegen leidt ons dwars door national parks en langs prachtige vergezichten. We zien tientallen nijlpaarden, een olifant en in de ochtend zon liggen gewoon zeldzame African wild dogs heerlijk te chillen op de weg voor ons. Wat een geluk dat we deze geweldige dieren zien! Pas als we heel dichtbij zijn, lopen ze rustig terug hun dierenrijk in.

1350 kilometer over rode zandwegen, het is nogal een afstand, maar we genieten zeker van deze mooie route. Expres kiezen we kleine grensovergangen en dat is steeds een goede keuze. Weinig gedoe en snel door.

1350 kilometer dichter bij ons eindpunt, Kaapstad. De plek waar eind december 2019 ons avontuur begon. We begeven ons weer in zuidelijk Afrika. Hoewel we nog een kleine drie maanden voor de boeg hebben, merken we allemaal dat we de stal ruiken. De kinderen praten meer over ‘thuis’ en ook wij maken plannen voor de eerste maanden in Nederland. Verder dan dat plannen we niet. De vrijheid om daarna weer iets anders te kunnen doen hebben we nu nog even nodig.

Want hoe kunnen we de vrijheid die we nu hebben, combineren met een leven in Nederland. Hoe goed alles ook geregeld is en hoe groot het sociale vangnet ook is, het blijft een land van vele regeltjes waar buiten de lijntjes kleuren niet altijd als positief wordt ervaren. Maar ook dit zijn zaken die makkelijk te beoordelen zijn als je er zelf even niet middenin zit. Als je van een afstand mag kijken worden dingen vaak duidelijk. En straks, dan dompelen we onszelf weer onder in het heerlijk geregelde Nederland en genieten we van de gemakken en de warme deken van liefde van familie en vrienden.

Die vrijheidsvlam in ons hart die brandt. Weer aangewakkerd door deze reis, brandt hij als nooit tevoren. We weten ook dat vrijheid niet altijd het opzoeken van nieuwe grenzen, letterlijk en figuurlijk betekent. Vrijheid zit altijd in jezelf. Jij bent zelf degene die hier richting en gevoel aan geeft. Dit is waarop we onze keuzes baseren.

Met onze laatste maanden in Afrika in het verschiet, staan we aan de vooravond van een nieuw avontuur. Maar daarover later meer.

Travel diary – zuid west Uganda en de berggorilla’s

Indringend kijkt hij ons aan, de grote silverback berggorilla. Al bijna een uur zitten we op nog geen twee meter afstand van een berggorilla familie in Bwindi impenetrable forest. Wat een ervaring, kippenvel en een brok in ons keel. Wat is het machtig om deze dieren van zo dichtbij te kunnen observeren. Na bijna een uur vindt de grote baas het tijd om zijn familie bij elkaar te roepen en verder het bos in te gaan. Hij staat op en pas dan zien we hoe enorm groot dit dier is. Hij gromt en slaakt wat kreten en de vrouwtjes om hem heen komen in beweging. En daar gaan ze, de grote silverback, de vrouwtjes, de baby’s. We volgen ze nog een paar minuten en zien ook opa zitten. Zijn plaats als hoofd van de groep is inmiddels overgenomen en dus zit hij bescheiden wat verderop. Ons uur zit erop, we laten de familie weer alleen en wij beginnen aan de twee en half uur durende terugtocht.

We hebben lang getwijfeld of we deze activiteit wilden doen want 700 dollar per persoon is niet niks. Maar wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben. Nooit besparen op onvergetelijke ervaringen!

De gorilla’s zijn een absoluut hoogtepunt van onze route door zuid west Uganda maar dit hele gebied is meer dan prachtig. Nadat we mama op het vliegtuig hebben gezet, rijden we zelf richting Fort Portal. We zien de Rwenzori mountains in de verte opdoemen. De hoogste piek heeft zelfs sneeuw! Vanuit het westelijke Fort Portal slingeren we ons een weg richting Lake Edward. Het mooie Queen Elizabeth national park grenst aan dit meer en we vinden een kampeerplek tegen het park aan. Deze plek is echt magisch. Er zijn geen hekken en dus dolen de nijlpaarden, leeuwen, hyena’s en wrattenzwijnen ‘s nachts door het kamp. Het leven in het wild is spannend en machtig tegelijk. We verdelen ons weer over de daktenten, wat betekent dat Meindert met de jongens slaapt en ik met Anna. Mocht er dan ‘s nachts paniek zijn dan is er altijd een volwassene bij de kinderen. We dopen een flesje om tot toilet zodat we ‘ s nachts ook niet uit de tent hoeven. Het klinkt allemaal heel spannend maar we zijn goed voorbereidt. Zo kunnen we vooral genieten van de geluiden om ons heen.

En dan is het eindelijk zover, we zien onze vrienden Wouter en Rinkje weer! Nadat we elkaar in Tanzania gedag hebben gezegd zijn zij richting Kenia gegaan en wij naar Uganda om mama op te halen. Nu zien we elkaar weer om samen de gorilla’s te doen. Het fijne is dat we nu op elkaars kinderen kunnen passen omdat kinderen pas vanaf 15 jaar mee mogen.

En andere leuke bijkomstigheid is dat we samen schoentje kunnen zetten en pakjesavond vieren. Mama had een echte juten zak mee en pepernoten die we bewaard hebben tot dit moment. De omgeving helpt mee want in de hoge bergen van Bwindi is het koud en dus staat de openhaard aan. We zingen samen Sinterklaasliedjes en dan opeens worden er pepernoten gestrooid. De kinderen weten niet wat ze meemaken. Ieder kind één cadeautje en een gedicht en wat zijn ze blij! Een beetje Sinterklaas in Uganda, hoe bijzonder is dat!

We besluiten om met Wouter en Rinkje nog één bestemming samen te doen voordat onze wegen zich weer scheiden. We verblijven in een prachtige lodge op de heuvels rond Lake Bunyonyi. We maken een boottocht over het grote en vooral diepe meer. Met 900 meter is dit meer het op drie na diepste meer ter wereld. We krijgen informatie over de vele kleine eilandjes in het meer. Vooral lepra eiland en punishment eiland maken indruk. Naar de laatste werden vrouwen gebracht die voor het huwelijk zwanger waren geworden. De honger- of verdrinkingsdood waren je lot.

Het afscheid van Wouter en Rinkje en vooral de kinderen valt weer zwaar. Geen idee wanneer we ze weer zien. In deze onzekere wereld blijft het maken van lange termijn plannen lastig.

Wij vervolgen onze weg terug naar Tanzania om over een paar dagen de grens met Zambia over te steken.

Met het einde van onze reis in zicht, besluiten we om deze maand even een break van social media en het nieuws te nemen. Weer even volle focus op wat we aan het doen zijn. Deze bijzondere reis als gezin.

Travel diary – Noord Oost Uganda met oma

This diary is in Dutch. Luckily there’s Google translate!

5 november 2021. Zenuwachtig zitten we in de auto naar het vliegveld van Entebbe. Over enkele minuten land het vliegtuig waar mama inzit. Twee weken lang gaat ze met ons meereizen en gaan we samen het noord oosten van Uganda ontdekken. De kinderen houden het bijna niet meer. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten. Na negen maanden vliegen de kinderen weer in oma’s armen. Het allergrootste nadeel van reizen is dat je familie moet missen. Wat is het dan fijn en extra bijzonder om elkaar weer te zien.

Mama’s grootste wens is om met ons mee te reizen zoals wij reizen. Dus stoer klimt ze erbij op de achterbank. We verdelen haar kleren over de kledingbakken van de kinderen en de pyjama gaat in de daktent. De eerste dag is meteen typerend voor een lange reis. We moeten ongeveer de hele dag wachten omdat Randy Lover in de garage is. Maar wat maakt het uit, we zijn samen. We spelen spelletjes en genieten er vooral enorm van weer samen te zijn. Als de auto het weer helemaal doet (Mama had nieuwe shocks mee uit Nederland) gaan we op pad. Het eerste weekend bestaat vooral uit het bezoek aan vrienden. Toen ik hier in 2007 enkele maanden onderzoek deed, is mama ook al gekomen. Die eerste dagen zijn daarom een feest van herkenning.

Meest bijzonder is het weerzien met Charity. Als 14 jarige leerden we haar in 2007 kennen. We hebben toen haar school een aantal jaren betaald waarna ze kleuterjuf is geworden. Hiernaast werkte ze in een weeshuis en heeft ze zelf twee jongens geadopteerd. Inmiddels heeft ze ook een eigen zoon gekregen. In december 2019 overlijdt haar zusje in het kraambed en krijgt Charity de zorg over de pasgeboren tweeling. De meisjes wegen amper twee kilo maar moeten dezelfde dag nog mee naar huis. De eerste vier dagen krijgen ze slechts gekookt water. Een half jaar geleden is Charity’s jongste dochter geboren. Dit maakt het gezin van 6 kinderen compleet. Vader toont geen verantwoordelijkheid en is vrijwel uit beeld. Doordat de scholen ivm covid al bijna twee jaar dicht zijn, is er geen inkomen. Toch lukt het Charity de boel draaiende te houden. Wat een power vrouw. We zijn onder de indruk van waar ze woont. Mama heeft een koffer vol kleding bij zich en al snel voltrekt zich een modeshow voor onze neus.

Na dit fijne eerste weekend in de drukke stad rijden we richting het noorden, de natuur in. Het avontuur gaat echt beginnen. We zien het landschap veranderen in de voor Uganda typerende groene heuvels met rode wegen. Onze eerste overnachting is meteen bijzonder. We slapen middenin een neushoornreservaat. Terwijl mama haar eerste nacht in de daktent slaapt, zijn we getuige van een neushoorn gevecht vlak naast de tent. Welkom in Afrika mama!

We vervolgen onze weg naar Gulu. Deze stad in het noorden van Uganda was in 2007 het epicentrum van NGO’s die met hun grote 4X4’s de vluchtelingenkampen in de regio bezochten. Dit hele gebied was volledig onbegaanbaar door de activiteiten van het leger van de Heer. Toentertijd mijn eerste ervaring met een vluchtelingenkamp. 14 jaar later is het Leger van de Heer gelukkig al jaren verdwenen en is Gulu een bruisende stad. Wat is dat fijn om te zien! Na een heerlijke nacht op een wederom prachtige plek rijden we naar Kidepo national park in het uiterste noord oosten van Uganda. Naast dat het park meer dan prachtig is, is deze plek voor ons memorabel. Het is namelijk het noordelijkste punt van deze reis. Vanaf hier keren we om en zullen we weer zuidwaarts rijden.

Kidepo is een landschap van kilometers lange savanne tegen een decor van glooiende bergen. De acacia bomen typeren het uitzicht wat je kent uit de de film de Lion King. We zien heel veel bokjes, buffels, zebra’s en wrattenzwijnen. Als mama voor het eerst van haar leven giraffen in het wild ziet, is het avontuur compleet. We missen de grote katten zoals leeuwen en luipaarden maar het blijft de natuur en daarin laten dieren zich nou eenmaal niet op commando zien.

Van deze prachtige natuur, storten we ons vol in de cultuur. We rijden dwars door Karamajaland, het gebied dat behoort aan de Karamajong. Een nomadisch volk dat leeft zoals ze altijd hebben gedaan. We bezoeken een dorp en hebben duizend vragen. Zowel wij als de Karamajong kijken onze ogen uit. Wij omdat we zoveel zien dat zo onbekend is en de Karamajong vooral omdat ze nooit witte mensen zien en omdat Meindert en mama wel heel dichtbij elkaar lopen. In de Karamajong cultuur zie je je schoonmoeder nooit, dat brengt ongeluk. Nu snappen we waar alle schoonmoeder grapjes vandaan komen!
Als we ‘s avonds met drie Karamajong jongens om het kampvuur zitten en verhalen delen, beseffen we ons weer hoever wij verwijderd zijn van de natuur met onze malle overvolle agenda’s en individualistische levenswijze.

Een prachtige maar heel uitdagende weg vol prachtige uitzichten leidt ons naar het gebied van de Sipi watervallen. We maken een ontzettend mooie wandeling langs de watervallen en dwars door de bananenplantages. De kinderen willen eigenlijk blijven spelen bij een grot die we passeren want ze zijn onderzoekers geworden. Het is zo heerlijk om de kinderen zo te zien groeien en bloeien in de natuur. Meindert zei laatst nog wat een enorm verschil wanneer de kinderen in de natuur zijn of in een hotelkamer. Soms overnachten we om verschillende redenen in een hotel of guesthouse. En het is waar. Binnen zijn de kinderen minder creatief en verveelder dan wanneer ze lekker buiten zijn.

Onze laatste stop voordat we ons weer in de drukte van Kampala begeven, is Jinja. We vinden een camping genaamd The Haven en dat is het. Een prachtige plek aan de oevers van de Nijl. Natuurlijk moeten we de Nijl weer even op. Geen rapid 5 rafting dit keer maar een rustige kayaktocht over die immense rivier.

En dan zit het er bijna op. De tijd met mama is omgevlogen maar wat hebben we veel gedaan! Onze laatste twee nachten zijn bijzonder. We slapen nog een nachtje in het dorpje waar Charity vandaan komt. We helpen mee water halen, koken en spelen samen. Onze allerlaatste nacht brengen we door bij het mooie Rainbow project. Oprichter Michael is een bekende en is al vaker in Nederland geweest. Zijn project richt zich op het ontdekken en ontwikkelen van talenten van kinderen op muzikaal, sportief en creatief gebied. Zo heeft hij in de afgelopen twintig jaar al duizenden kinderen een plek gegeven. Een aantal van hen speelt inmiddels in internationale orkesten of grotere voetbalclubs. We zien met eigen ogen het enthousiasme van de grote groep (meer dan honderd) kinderen die dagelijks bij dit project komen. Helemaal nu de scholen in Uganda nog dicht zijn.

Met een drankje genietend aan de rand van het zwembad van het Marriott hotel in Entebbe, blikken we terug op twee heerlijke weken samen. Het was zo bijzonder en tegelijk zo vertrouwd. Wat voelen we ons bevoorrecht dat we dit leven mogen leven en dit op deze manier met onze ouders kunnen delen. Ondanks dat papa er niet fysiek bij was, reisde hij via FaceTime met ons mee. Iedere dag even beeld bellen om te laten zien waar we waren. Liefde betekent af en toe loslaten en papa en mama laten zien hoe mooi en belangrijk dit is. De liefde spat er na 45 jaar huwelijk nog steeds af. Het is heerlijk dat wij daar weer even getuige van mochten zijn.

Travel diary – Noord Tanzania

Ruim drie weken geleden hebben we de witte stranden en de warme blauwe Indische oceaan achter ons gelaten. Wat hebben we een heerlijke tijd gehad op Zanzibar. Anna heeft haar junior Padi open water gehaald en mag nu tot 12 meter duiken. Wat zijn we trots op haar en wat is het te gek om samen de onderwaterwereld te ontdekken. Onze laatste week op Zanzibar brengen we door in het toeristische noorden waar we met Wouter en Rinkje een prachtig huis gehuurd hebben. Wat een verschil is Nungwe Beach met het rustige Jambiani. Grote resorts sieren de horizon. Het is mooi dat we ook dit deel van Zanzibar gezien hebben maar doe ons maar de oostkust.

In Dar es Salaam herenigen we ons weer met Randy Lover. Het probleem met de brandstofregelaar is door de fantastische garage verholpen en hij is nog nooit zo schoon geweest. Hij is weer klaar voor duizenden kilometers over de rode Afrikaanse aarde. Met Wouter en Rinkje rijden we richting Kilimanjaro. We nemen de tijd en staan onderweg op prachtige plekken in het bergachtige landschap. Onderweg hapert de gehuurde Landcruiser van Wouter en Rinkje en wil niet meer starten. Als door een wonder, staan er meteen wat mannen om de auto die hem naar een garage aan de overkant van de straat brengen. Eigenlijk merken we dit heel veel in de landen waar we komen. Ook al kom je stil te staan in de middle of nowhere, er is altijd direct hulp. We staan vlakbij een kerk en worden spontaan uitgenodigd om om de nacht op het terrein voor de kerk door te brengen. Wat een gastvrijheid! Gelukkig kan de auto gemaakt worden en rijden we de volgende morgen verder.

Via een adembenemende route komen we aan bij een camping in de bergen. We hebben een prachtig uitzicht en maken een mooie wandeling. Het kamperen met twee gezinnen is een feest. De kinderen zijn de hele dag non-stop aan het spelen terwijl de volwassenen zorgen voor het eten. En dat is een dagtaak voor tien personen kan ik je vertellen. We schuiven de ochtend van vertrek dan ook graag aan bij het meer dan fantastische ontbijtbuffet. Er is kaas! Zelfgemaakt brood, jam, yoghurt en zoveel meer. We eten onze buik vol.

Na een paar heerlijke dagen gaan we verder naar het gebied rond de Kilimanjaro. We vinden een supermooie camping met uitzicht op mount Meru en de Kilimanjaro. De twee giganten van Tanzania. Met de kinderen sluiten we een pact dat we op een dag samen naar de top van de Kilimanjaro klimmen. We maken plannen voor de laatste week in Tanzania voordat we naar Uganda vertrekken en weer afscheid nemen van Wouter en Rinkje. Na veel wikken en wegen besluiten we om samen Tarangire national park te bezoeken. De park fees zijn hier fors, heel fors. Voor ons gezin betalen we inclusief overnachting in het park een kleine 600 euro voor 24 uur.

We gaan ervoor. We zijn er nu en willen er dan ook alles uithalen wat erin zit. Natuurlijk reizen we met een budget, maar ook dat is relatief. Als je iets heel graag wilt zijn er altijd mogelijkheden. 24 uur Tarangire zijn geweldig. Wat een mooi park en wat zien we veel dieren! We observeren leeuwen, olifanten en giraffen van enkele meters afstand. We zitten middenin een wildebeest migratie en slalommen ons een weg tussen de vele zebra’s en antilopen door. Het blijft iedere keer weer magisch om deze dieren in hun omgeving te zien.

En nu zitten we op de vloer van het covid test gebouw te wachten op de uitslag van onze PCR tests zodat we Uganda in mogen. Klaar voor weer een nieuw land. Alhoewel Uganda voor mij (Gerdien) bekend terrein is, kan ik niet wachten om de parel van Afrika aan Meindert en de kinderen te laten zien.

Why you should go to Zanzibar with kids

Oh Zanzibar, the name already says it all. An exotic dream in the Indian Ocean. Zanzibar is part of Tanzania and is located not far from the coast of this country. We stayed for almost a month on this beautiful island and had the time of our lives. In this blog we’ll tell you all about it and why you really have to go to Zanzibar with your kids.

How we got there?

Since Zanzibar is an island, you can obviously not drive there. But with multiple ferries and flights leaving daily, there’s absolutely no problem going to Zanzibar. There are continental flights leaving from Dar es Salaam, as well as intercontinental flights taking you directly to the island. We took the ferry from Dar es Salaam. This ferry leaves four times a day and takes one hour and forty minutes. There are drinks, snacks and even free WiFi available on board which makes the journey very convenient.

Where did we have our sweetest dreams?

Zanzibar has plenty of options to sleep. From very high end luxury accommodation to dorm rooms when you travel on a budget. We stayed on the beautiful beach of Jambiani on the east coast of the island. The place where we stayed offered basic rooms but had air conditioning and the rooms were located right on the beach. The hotel had a nice and big swimming pool with a pool bar offering refreshing drinks. On Zanzibar, the breakfast is usually included. Our place offered a very nice breakfast buffet with a big variety of things.

After Jambiani, we went north to Nungwi beach. We stayed at a brand new villa in the village of Kidoti. This was the perfect location to explore the northern region. The villa has four bedrooms and was big enough to accommodate us and our friends, that also have three kids. We loved the two chefs that were available anytime. They made delicious and healthy breakfasts each morning and made dinner when we asked for it. We even had a very nice bbq where somebody came to make cocktails for us.

How we stayed active?

Kitesurfing! Zanzibar is a kitesurfing paradise with perfect conditions for beginners like us. When we stayed at Jambiani, we were found in the warm and clear waters of the Indian Ocean almost every day. Even Fedde, our eight year old tried to ride the board and managed to go for a few meters. How cool is that! Besides kitesurfing, Zanzibar offers numerous beautiful dive and snorkel spots. Our highlight was our oldest daughter Anna (ten years) getting her PADI open water certificate. What a great experience to be able to explore the underwater world together.

Every morning we woke up watching the sunrise from the ocean, meditating, yoga and running the powdery white sandy beaches. A more than perfect way to kick start your day. Staying active on Zanzibar shouldn’t be a challenge as everything is there to stay fit.

Money!

Zanzibar isn’t the cheapest destination but we found the prices very reasonable in general. It also highly depends on where you stay wether you pay rather more. Here’s what we paid:

• Accomodation – We paid $35 per night including breakfast for our accommodation in Jambiani. We negotiated the rate as we were staying for almost three weeks but this sure was a very good deal! Our last week in Kidoti was $80 per night including breakfast.
• Food & Drinks – You can find very cheap and nice street food in a lot of places on the island. The street food is usually just a few dollars. Going to average restaurants, you pay around $7 per dish. Most bars have happy hour between 6 and 8 pm so food and drinks on Zanzibar shouldn’t be your main cost.
• Transport – The Ferry costs you 35 dollars for adults and 25 dollars for kids. These prices are based on economy class tickets and are one way. A private taxi from Stone Town to Jambiani costs about $ 30
• Activities – Our highest costs were spent on activities like kite surfing and diving. A kite lesson including gear costs around $ 170 for three hours. Of course you can negotiate about the price when taking more hours. Anna her junior PADI open water certification was $495 and our fun dives were $120 for two dives including gear.

TIP: We did various boat trips and they also vary a lot in pricing. Our absolute favorite was our trip where we swam with dolphins and had lunch on a sand plate. This package is offered a lot from Nungwe or Matemwe beach but they are NOT nice. The dolphins are being chased, you snorkel with hundreds of other people and you’re on the sand plate again with a lot of other people. We experienced this and hated it. A real tourist trap.

We went with another company and had a whole other experience. We were the only boat and saw dolphins that kept coming back to our boat. We carefully went in the water with them and swam together for such a long time. This experience was magical. After this we went to a place to snorkel. There were only a few other boats but not so touristy at all. After this we were taken to a pristine sand plate for lunch. We got fresh fish and rice. It was delicious and it was just us. After this you can even go to the mangroves to see monkeys. Unfortunately the tide wasn’t right for us but we already had the best day ever. We only paid $50 for the five of us (2 adults, 3 kids). Contact Ally on +255 773 235 713.

Anna, Fedde & Ids favorites

The kids absolutely loved Zanzibar. Playing on the beach everyday makes this destination already perfect for kids. But here are their high lights:

• Kitesurfing lessons
• PADI certification
• Stone Town including sunset at the rooftop terrace of Swahili house
• Spice tour
• Swimming in a cave
• Swimming with Dolphins
• With a Dhow to the reef to snorkel and fish
• Street food in Paje – chapati with Nutella and banana!

Besides this list, just playing with new friends made their days filled with joy and laughter.

Why you don’t want to miss Zanzibar

It’s obvious that we really enjoyed Zanzibar! For us it was the perfect break from our traveling life. The laid back atmosphere, the white stretches of tropical beaches and clear waters and the historic background make Zanzibar a great holiday destination.

Karibu sana – you are welcome!

Back in paradise

This blog is in Dutch but can magically change to any language, using Google translate

Wakker worden van de klotsende golven op het strand en de opkomende zon op je gezicht. Wat is het leven toch een droom. We zijn inmiddels ruim een week op het prachtige, tot de verbeelding sprekende, Zanzibar. De dagen rijgen zich aaneen met spelen op het strand, zwemmen in het zwembad en heel veel kitesurfen.

Nadat we in Dar es Salaam aangekomen zijn, gaan we direct naar een garage voor de Land Rover. De drie dagen durende rit is pittig. We rijden voornamelijk achter heel langzaam rijdend vrachtverkeer. Wanneer de weg ons echter dwars door een National park leidt en we vlak naast ons verrast worden door zebra’s, giraffen en talloze bokjes, vergeten we de rit al snel. Wat een verrassing! We trakteren onszelf op fijne accommodaties onderweg zodat we uitgerust aan de volgende dag beginnen.

De garage stelt gerust en wekt vertrouwen. Zoveel dat we hals over de kop besluiten om de volgende ochtend direct de boot naar Zanzibar te pakken terwijl de Land Rover in de garage gefixt wordt. In Dar es Salaam wanen we ons weer even in een heel westerse wereld, gaan naar de bioscoop en struinen langs een scala aan eettentjes.

En dan Zanzibar, wow! Wat een heerlijk paradijs. Franse vrienden die we in Malawi ontmoet hebben, hebben al een kamer voor ons geboekt dus we komen in een gespreid bedje. We leven op het strand en in het water. Scharrelen ‘s avonds wat eten op straat en genieten van kilo’s watermeloen en ananas. De hoofdactiviteit is kite surfen. We willen het hier echt onder de knie krijgen. Met bijna dagelijks goede omstandigheden (voldoende wind) kunnen we hier echt meters maken. Zelfs Fedde is gestart en vindt het geweldig.

We ontmoeten veel andere reizigers dus het is iedere dag feest. Er zijn ontzettend veel kinderen in verhouding tot de andere plekken waar we geweest zijn en dat is voor onze kinderen natuurlijk fantastisch. Ze spelen met alle nationaliteiten en hebben zo de grootste lol.

Voorlopig vermaken we ons berebest hier. Na Likoma island in Lake Malawi, voelen we ons ook hier weer enorm thuis. Dat eiland leven trekt ons wel…. Toch moeten we de tijd een beetje in de gaten houden en plannen we richting fantastisch bezoek uit Nederland. Voor nu is het nog twee weken genieten van zon, zee en strand voordat we weer naar het vasteland gaan.

We hopen dat iedereen die dit leest, minimaal net zo aan het genieten is want dat is leven lieve mensen.