Het is pikdonker en wij rijden dwars door South Luangwa National Park. Ik lees hardop het bericht voor dat we net hebben ontvangen via de satteliettelefoon ‘Laat weten als we een rescue team moeten sturen en pas alsjeblieft op, veel leeuwen waar jullie rijden’. We kijken elkaar lachend aan, Naja dan hebben we meteen een nacht Safari te pakken. Bang zijn we niet want we zijn goed voorbereid vertrokken die ochtend. We hebben meer dan voldoende water, eten en diesel bij ons om het even uit te zingen. Daarnaast rijden we niet alleen maar rijden Alida en Joe achter ons. We waren goed voorbereid maar hadden niet bedacht om 22.00 uur nog in het park te rijden.
Na lang wikken en wegen hebben we besloten om die dag de beruchte O5 weg te nemen. Dwars van noord Zambia door South Luangwa. Een weg van 200 km die onder normale omstandigheden in ca. acht uur gereden moet kunnen worden. We ontmoeten Aline uit Nederland en Joe uit Zuid-Afrika. Ook zij willen de weg graag rijden, maar niet alleen. Met een biertje erbij maken we een plan en besluiten de weg samen te gaan rijden. Yeah! Alhoewel ze in Zambia al een maand op de grote regens wachten, zijn wij blij dat het niet regent in de dagen voordat we de route nemen. De reden dat we zo graag deze route willen rijden? Het is of deze weg van 200 kilometer, of 1100 kilometer slechte weg achter vrachtverkeer van de kopper belt. Dus de keuze is uiteindelijk snel gemaakt.
De eerste kilometers gaan goed en boven verwachting. We passeren natuurlijk een paar uitdagende afdalingen over rotspartijen, maar spreken tijdens de lunch naar elkaar uit hoe goed het gaat. Niet veel later stoppen we echter verbluft en kunnen we onze ogen niet geloven. De weg houdt op. Er is letterlijk een gat in de weg geslagen door een rivier die nu droog ligt, maar blijkbaar enkele tijd geleden zoveel water had waardoor wij nu naar een afgebrokkelde weg kijken. De afgrond is zeker twee meter en loodrecht naar beneden. Het is 45 graden en we kijken elkaar aan. Wat zijn de opties? We zijn met vier volwassenen en hebben wel wat materieel bij ons. Monter beginnen we te scheppen. We proberen zelf een helling te maken van zand en boomstronken die we met de lier verplaatsen. Na ruim een uur badend in het zweet geschept te hebben, trekken we de conclusie dat ons plan te ambitieus is geweest. Het zand is mul en de afdaling te stijl. De kans dat de auto kapseist is groot en dan hebben we niks. Overgeleverd aan het wild dat op de loer ligt. Geen fijn vooruitzicht en dus nemen we ons verlies en rijden terug…
Koortsachtig pluizen we alle navigatiesystemen die we bij ons hebben helemaal uit. Is er echt geen andere optie? Ja! We vinden een weg die ons met een lus langs de zuidkant van het park leidt. In plaats van nog twee uur rijden, geeft de navigatie nog zeven uur rijden aan. Het is 15:30 uur en we besluiten zo lang mogelijk als goed voelt door te rijden. We kunnen altijd een kamp opslaan en wildkamperen. Ik breng Vincent op de hoogte via de satelliettelefoon. Vincent is de eigenaar van Green Safari’s en heeft ons uitgenodigd om drie dagen op zijn lodge in South Luangwa te logeren. Hij stuurt ons het antwoord over het rescue team en de leeuwen. Nu we via de satelliettelefoon contact hebben met de buitenwereld voelen we ons gelukkig een stuk veiliger en kan Meindert het niet laten zijn broer een berichtje te sturen met de vraag ‘Max?’ Zijn broer snapt de vraag meteen en antwoord ‘Wereldkampioen’. Waar wij die dag onze eigen Grand Prix rijden, heeft Nederland een nieuwe nationale held.
Om 22:30 rijden we de main gate van South Luangwa uit en staat een breed lachende Jacob Shawa ons op te wachten om ons naar het kamp te escorteren. We nemen afscheid van Joe en Alida en rijden achter Jacob aan. We zijn gesloopt maar ook verwachtingsvol. Bij aankomst worden al onze verwachtingen overtroffen. Een team van twaalf man staat opgesteld en zwaait ons enthousiast tegemoet. Binnen mum van tijd is onze bagage naar de tenten gebracht, hebben we ons opgefrist met heerlijke koude handdoekjes en zitten we bij kaarslicht aan een drie gangen diner.
De komende dagen zijn meer dan fantastisch. Dè beroemde gids Jacob Shawa, waar ook de lodge naar vernoemd is, neemt ons tot twee keer toe mee het park in met een elektrische Landcruiser. Dit is echt wel even Safari next level. Door de geluidloze auto komen we heel dicht bij de dieren en zien we eindelijk een mannetjesleeuw van heel dichtbij. Ons wensenlijstje vinken we echt af als we ook nog een luipaard met jong zien. Wow! Jacob is zo enthousiast en kent het park echt op zijn duimpje. We zien niet alleen de grote jaagdieren, maar ook een kameleon, een waanzinnige zonsondergang en we proberen een olifant weer in elkaar te zetten door zijn skelet bij elkaar zoeken. De tenten waar we in slapen, inclusief badkuip en de service van de lodge laten niets te wensen over. Drie dagen baden we ons, midden in de wildernis, in een bedje van luxe en comfort.
Zambia is prachtig. Naast dit hoogtepunt hebben we genoten van de Kapishya hot springs en het prachtige gebied Mutenondo. We rijden nu richting Livingstone waar we de beroemde Victoria watervallen natuurlijk gaan bezoeken en kerst gaan vieren. De kinderen hebben de kerst playlist al een aantal dagen aan in de auto en met een kerstslinger en ballen aan het plafond van de Land Rover, voelen we ons af en toe net de Coca-Cola truck die langsrijdt. Geen driving home for Christmas dit jaar, maar wat is home? Thuis is voor ons nu de Land Rover, ons fijnste huisje op wielen. En straks? Dat zien we dan wel weer. Eerst nog even twee maanden keihard genieten van wat nu is.
Boon Family Journey 