Zes maanden! We zijn ruim zes maanden onderweg en hoewel we zonder plan vertrokken, is de realiteit dat we nu toch in de tweede helft zitten. Langzaam verschuift onze mindset van een eindeloze tijd in het vooruitzicht naar plannen wat we allemaal nog willen doen.
Het initiële plan om terug naar Nederland te rijden lijkt echt van de baan. Ethiopië is te wiebelig en dus onverstandig. Hoe graag we dit prachtige land ook hadden willen ontdekken. Een lus richting het zuiden is nu logischer maar gelukkig is de keuze nog reuze en staat een route nog niet vast.
Wat wel vaststaat, is dat we inmiddels onderweg zijn van Mbeya naar Dar es Salaam om daar de boot naar Zanzibar te nemen. Toen we vorige week net de grens naar Tanzania over waren, begon de auto opeens te sputteren. Na tienduizenden kilometers trouwe dienst hapert ons huisje ons wielen. Gelukkig komen er meteen een aantal handige Harry’s uit de bosjes gerend die er natuurlijk voor zorgen dat we de dichtstbijzijnde garage kunnen bereiken, maar het probleem is nog niet opgelost. En dus gaat Meindert met hulp van een garage in Mbeya op onderzoek uit. Een week lang van hoop op een oplossing en veel frustratie dat het niet lukt kosten ons uiteindelijk enorm veel geld zonder resultaat. We balen, maar bekijken het positief. Meindert heeft ontzettend veel geleerd in de garage deze week, de kinderen hebben keihard aan school gewerkt op de hotelkamer en we hebben kunnen werken aan de website.
We besluiten om, wanneer het wel lukt de auto aan de praat te krijgen, meteen door te rijden naar Dar es Salaam om daar naar een echte Land Rover garage te gaan. Meindert kan veel zelf, helemaal met hulp van broer John op afstand, maar dit is abracadabra.
Deze hele week allemaal ook geveld door buikgriep dus al met al een beetje blegh. Zou het die half way itch zijn? Een half jaar onderweg waarin het ene hoogtepunt na het andere zich aandiende waardoor het nu even iets minder voelt. Misschien ook doordat we de laatste weken veel met Nederland bezig zijn. Tegen onze wil in worden we toch meegenomen door het nieuws uit Nederland. De Coronapas is werkelijkheid geworden. Iets waarvan we maanden geleden van Israël dachten dat ze gek geworden waren. En nu in ons eigen Nederland. En hoewel wij erg ver weg zitten van alles wat met Corona te maken heeft (we zijn er echt al zes maanden niet mee bezig), merken we dat dit nieuws ons raakt. We worden er verdrietig van en kunnen misschien van deze afstand de consequenties ook niet goed overzien.
Wat we wel sterk voelen is dat eenheid en liefde nu juist belangrijk is. Ubuntu; zonder elkaar red je het niet. Wat je overtuiging ook is, leer van elkaar, respecteer elkaar, oordeel niet en leef vanuit liefde.
Heel veel liefs van ons uit Tanzania
Boon Family Journey 